CD: Aeroplane - We Can't Fly
Origineel was het wel van Aeroplane, je luistersessie van de albumrelease van We Can't Fly in een vliegtuig houden en dan niet opstijgen. Wellicht was het omdat Vito De Luca het nu zonder co-piloot moet doen? Stephen Fasano maakt namelijk geen deel meer uit van het voormalige producersduo omdat hij een andere weg insloeg. De Luca moet het dus in zijn eentje doen, maar dat lijkt hem in eerste instantie prima af te gaan.
De plaat werd voorafgegaan door de titeltrack 'We Can't Fly', een nummer
dat menigeen nu toch wel op de radio of in de clubs zal hebben gehoord. De
albumversie begint uiterst sereen, als een waxinelichtje dat op een kalm
watertje drijft en langzaam heen en weer geschommeld wordt. De kinderstem
doet een ambient soundscape à la The Orb verwachten als overgang, maar
niets is minder waar. Na een minuut kalmte wordt de bass en percussie
losgelaten en komt er een prachtig dubgeluid los, even later voegen
aanstekelijke synths zich daarbij en het klokkenspel zorgt voor een
extra speels tintje. Nog even later zingt een gospelkoor de titel in volle
samenzang. Het is een betoverde track die je van genre naar genre sleept
en overal als een eenheid blijft klinken. Aeroplane geeft in één lied
weer wat het album inhoudt, namelijk schoonheid en variatie.
'Superstar' mixt Daft Punk met jaren tachtig disco, maar het klinkt
allemaal net even origineler. Enkele snerpende gitaaraanslagen en een
pakkend pianoriedeltje creëren diepte en originaliteit, alleen is het
einde van het nummer helaas wat abrupt. 'London Bridge' slaat tevens een
brug tussen enkele decennia aan muziek, dansbare funk, Pink
Floyd-achtige soundscapes en overgangen vermengen zich met een lichte
vorm van house. In 'I Don't Feel' lijkt alsof er een eenheid is
gesmeden tussen Donna Summer en Tina Turner in deze soulvolle uitspatting.
'Without Lies' klinkt zo jaren tachtig als schoudervullingen en
beenwarmers en heeft lichte raakvlakken met de The xx, als blijft hier
wel nog wat licht in de duisternis schijnen. 'Good Riddance' strooit wat
country over de muziek en lijkt her en der zelfs een beetje op een
gimmick.
Het is duidelijk dat Aeroplane niet voor één gat te vangen is; een scala
aan stijlen, invloeden en instrumenten passeren de revue. Verschillende
tempo's wisselen elkaar af en waar de ene keer de nadruk op electro
ligt, is het de gitaar die de volgende keer de meeste indruk maakt. En
de volgende luisterbeurt kan dit net zo goed weer andersom zijn. De vele
laagjes getuigen van inzicht en een wel uitgeplozen muzikale strategie.
We Can't Fly is niet alleen een sterke single, maar ook een sterke
plaat.