CD: Aeroplane - We Can't Fly

Origineel was het wel van Aeroplane, je luistersessie van de albumrelease van We Can't Fly in een vliegtuig houden en dan niet opstijgen. Wellicht was het omdat Vito De Luca het nu zonder co-piloot moet doen? Stephen Fasano maakt namelijk geen deel meer uit van het voormalige producersduo omdat hij een andere weg insloeg. De Luca moet het dus in zijn eentje doen, maar dat lijkt hem in eerste instantie prima af te gaan.

De plaat werd voorafgegaan door de titeltrack 'We Can't Fly', een nummer dat menigeen nu toch wel op de radio of in de clubs zal hebben gehoord. De albumversie begint uiterst sereen, als een waxinelichtje dat op een kalm watertje drijft en langzaam heen en weer geschommeld wordt. De kinderstem doet een ambient soundscape à la The Orb verwachten als overgang, maar niets is minder waar. Na een minuut kalmte wordt de bass en percussie losgelaten en komt er een prachtig dubgeluid los, even later voegen aanstekelijke synths zich daarbij en het klokkenspel zorgt voor een extra speels tintje. Nog even later zingt een gospelkoor de titel in volle samenzang. Het is een betoverde track die je van genre naar genre sleept en overal als een eenheid blijft klinken. Aeroplane geeft in één lied weer wat het album inhoudt, namelijk schoonheid en variatie.

'Superstar' mixt Daft Punk met jaren tachtig disco, maar het klinkt allemaal net even origineler. Enkele snerpende gitaaraanslagen en een pakkend pianoriedeltje creëren diepte en originaliteit, alleen is het einde van het nummer helaas wat abrupt. 'London Bridge' slaat tevens een brug tussen enkele decennia aan muziek, dansbare funk, Pink Floyd-achtige soundscapes en overgangen vermengen zich met een lichte vorm van house. In 'I Don't Feel' lijkt alsof er een eenheid is gesmeden tussen Donna Summer en Tina Turner in deze soulvolle uitspatting. 'Without Lies' klinkt zo jaren tachtig als schoudervullingen en beenwarmers en heeft lichte raakvlakken met de The xx, als blijft hier wel nog wat licht in de duisternis schijnen. 'Good Riddance' strooit wat country over de muziek en lijkt her en der zelfs een beetje op een gimmick.

Het is duidelijk dat Aeroplane niet voor één gat te vangen is; een scala aan stijlen, invloeden en instrumenten passeren de revue. Verschillende tempo's wisselen elkaar af en waar de ene keer de nadruk op electro ligt, is het de gitaar die de volgende keer de meeste indruk maakt. En de volgende luisterbeurt kan dit net zo goed weer andersom zijn. De vele laagjes getuigen van inzicht en een wel uitgeplozen muzikale strategie. We Can't Fly is niet alleen een sterke single, maar ook een sterke plaat.