Het nieuwe seizoen van Doctor Who gaat van start met een klassieke opener
Het is dan toch eindelijk begonnen: het nieuwe, volledige (zij het wat korter dan normale) seizoen van Doctor Who. Na de drie jubileumspecials vorig jaar, gevolgd door de kerstaflevering waarin we de nieuwe personages (de Fifteenth Doctor en Ruby) leerden kennen, is vanaf dit weekend het tweetal eerste avonturen te zien. Tweetal, want voor het eerst in de geschiedenis van de serie komen er twee afleveringen tegelijk uit en kun je die gewoon kijken wanneer je wilt - je hoeft niet te wachten tot de BBC ze heeft uitgezonden.
De eerste aflevering, Space Babies, is alles wat een eerste aflevering moet zijn. De Doctor legt uit wie hij is: geadopteerd door de Time Lords van Gallifrey, maar de Time Lords zijn allemaal weg, hij is de laatste. Ja, zijn naam is gewoon 'the Doctor' want hij noemt zichzelf al zo lang zo, dat het gewoon zijn naam is geworden. De TARDIS kan in tijd en ruimte reizen (en heeft een knop om het butterfly effect te voorkomen). De sonic screwdriver kan (zoals we ooit zagen bij Rose en Martha) een telefoon aan het 'heden' koppelen. De TARDIS vertaalt buitenaardse teksten en talen. Monsters zijn geen monsters. Er wordt veel door gangen gerend. En er valt altijd wat te ontdekken.
Dit eerste ruimte-avontuur voor Ruby Sunday heeft op veel punten overeenkomsten met het eerste ruimte-avontuur van Rose Tyler. Het ruimtestation, in de toekomst, met een (adembenemend) uitzicht over een planeet. Het is misschien een logische, bewuste keuze van Russell T Davies, die zes van de acht afleveringen dit seizoen heeft geschreven, om na een aards avontuur iets futuristisch te doen en daarna het verleden in te gaan; waar Rose Charles Dickens ontmoette, zal Ruby de Beatles leren kennen. Maar dat is de volgende aflevering pas. In deze aflevering ontmoet ze baby's. Ruimtebaby's, zoals de Doctor blijft benadrukken. Ze zijn zes jaar oud, maar zien er veel jonger uit. Ze houden een babyboerderij draaiend nadat er iets dramatisch is gebeurd en de volwassenen zijn verdwenen.
De keuze om de Doctor en Ruby deze baby's te laten ontmoeten is een prachtige vondst. Het geeft de kijker iets bijzonders om naar te kijken: kleine wezentjes die eruit zien, en zich gedragen, als baby's, maar die kunnen praten en taken uitvoeren. Maar tegelijk zijn het heus nog wel baby's, die emotionele steun nodig hebben, geknuffeld willen worden en bang zijn voor het monster, vele verdiepingen onder hun bed. Het geeft Nucti Gatwa en Millie Gibson de ruimte om te laten zien hoe hun personages een enorm hart hebben, direct troostend zijn naar de baby's en moedig in hun poging ze te redden van het monster. Ze tonen verwondering, ontroering, enthousiasme, walging (bah, snot) en dapperheid.
Space Babies is een demonstratie van het brede spectrum waarin Doctor Who verhalen kan vertellen, en de gevarieerde toon waarin die verhalen worden verteld. De aflevering laat zien dat Doctor Who draait om avontuur, humor ('invoking the deity'), empathie ('nobody grows up wrong') en een serieuze noot. En het verhaal van Ruby is overduidelijk nog maar net begonnen; een kleine hint naar haar geboortedag laat zien dat Davies nog meer voor ons in petto heeft en dat we gedurende dit seizoen, en het volgende, meer gaan leren over wie ze is en waarom ze ooit is achtergelaten bij die kerk aan Ruby Road.
Doctor Who is dus, en nu echt, terug. Hoewel het nieuwe seizoen helaas maar acht afleveringen is (en we eraan moeten gaan wennen dat het waarschijnlijk nooit meer dertien afleveringen gaat worden), hebben Whovians nu wel gewoon lekker anderhalve maand lang elke week een nieuw avontuur. En het aantal Whovians kan, met zo'n fijne introductie in deze nieuwe serie, nu alleen maar groeien.
Zie ook de recensie van de tweede aflevering, The Devil's Chord: Er zit muziek in Doctor Who, al kan het soms wat eentonig zijn.
