Interview + CD: The Dresden Dolls - Yes Virginia
Op een gure dinsdagochtend zat ik op mijn fietsje, op weg naar het American Hotel nabij het Leidseplein. Het was koud. De wind blies dwars over de Amstel. Ik zat al vol zenuwen en mijn lippen voelden gesprongen aan. Uiteraard staat dan de brug open en elk stoplicht op rood. Ik herinnerde me de wijze woorden van mijn opa: Als je wind tegen hebt, moet je harder trappen. Dus was ik gewoon op tijd voor het interview met Amanda Palmer, de songwriter, pianiste, zangeres van The Dresden Dolls.
Door de Art Nouveau stijl leek het hotel de perfecte locatie, maar helaas bleek het interieur van de lobby en de entresol totaal gemoderniseerd. Geen tapijt zoals in Fear And Loathing in Las Vegas, maar witte muren en kleine stoeltjes. Misschien past dat er toch ook wel weer bij. The Dresden Dolls maken immers hedendaagse rock, maar dan omgeven door een nachtclubsfeer van de jaren dertig. Denk aan cabaret, denk aan lange gestreepte kousen en mimespelers, Marlene Dietrich en een Duitstalige Hans Teeuwen. Het zet je aan het nadenken over de term Rock op zichzelf. De term cabaret is duidelijk, helemaal als je er "dark" voor plakt en zo tot Dark Cabaret komt, een stijl waar Nick Cave misschien wel de andere bekende vaandeldrager van is.
Zelf geeft Amanda overduidelijk aan dat ze ook echt rock maken, ondanks de mooie verbloemende omschrijving Brechtiaans Punk Cabaret. Punk vanwege de twist die ze eraan geven natuurlijk, maar de term Brechtiaans doet meer wenkbrauwen bewegen. Bertolt Brecht gaf zijn theaterstukken een nieuwe spin, genaamd Episch theater: Art is not a mirror with which to reflect reality, but a hammer with which to shape it, aldus Brecht, die het overigens vast in het Duits zei. Leer de mensen iets over zichzelf, zonder sentimenteel gedoe. Geen poppenkast om de dagelijkse beslommeringen te vergeten, maar de zaal moest tot zelfinzicht komen. Amanda wil middels haar teksten bij haar luisteraars hetzelfde effect bereiken. Stof tot nadenken. Ze vertelt dat ze in haar teksten de feiten even duidelijk tracht neer te zetten. Natuurlijk met de ruimte voor eigen interpretatie. Een soort artistieke vrijheid, iets wat in het geheel concept terug komt. Zelf legt ze veel van haar ziel en zaligheid in haar teksten en in de expressieve theatrale optredens waar haar gekalligrafeerde wenkbrauwen een interessant voorproefje van zijn.
Ondertussen komt Amanda weer overeind. Bij binnenkomst lag ze even languit over twee stoelen. Daar gaat mijn interview, dacht ik nog, maar ze was haar krachten aan het sparen. Vannacht was ze samen met drummer Brian Viglione gearriveerd in Amsterdam en vanavond meteen weer door naar Londen. De band is haar leven, maar eveneens voor de schare fans. Rondom de optredens organiseren zij onder de naam The Brigade een hele happening. Van professionele artiest tot iemand die gewoon bloemen wil uitdelen aan de wachtende rij mensen, iedereen is welkom. Alles kan, niets moet, iets waar Amanda duidelijk in wil zijn. Brian, de drummer, en zij moeten de enthousiaste fans er soms aan herinneren dat de stille fan met een biertje in zijn hand, stil aan de bar, net zo goed telt. Lucky me.
Over het nieuwe album genaamd "Yes, Virginia" is ze behoorlijk tevreden. De wijze van schrijven is hetzelfde gebleven. Amanda schrijft de nummers, Brian gaat er even op los en de nummers worden op het publiek uitgetest. Feitelijk is het album dus zo een Best Of. Wat mij direct opviel, is de volle sound van het album, welhaast een ouderwetse wall of sound en gelukkig was het ook zo bedoeld. Ze zijn gegroeid, zowel muzikaal als persoonlijk en dat zelfvertrouwen wilden ze uitstralen in het album. Met de producers Sean Slade & Paul Q. Kolderie, bekend van Radiohead, The Pixies en Hole, zat dat wel snor en verliepen de opnames relatief snel en voorspoedig. Maar waar ze nog het meest trots op zijn, is het artwork van het album. Voor me lag een proefdruk, waar Amanda stralend doorheen bladert, op zoek naar de foto van haar moeder. De overige beelden zijn allen gemaakt door fans en geprojecteerd op muren en schilderijen, alsof deze afbeeldingen er al jaren zo hingen. Zie Roadrunner voor wat beelden en overigens ook wat samples. Weer door en voor de fans en het klinkt zo oprecht, dat ik het nog ga geloven ook.
Bij het luisteren van de plaat, valt het interview steeds beter op zijn plaats. Zoveel dingen die ik nog had kunnen vragen! Alleen de titel al: Yes Virginia. Bij de meesten van ons doet het geen enkel belletje rinkelen, maar het is in de VS onlosmakelijk verbonden met kerstmis. Het is een verwijzing naar een brief waarin een kind aan de krant - want als het in de krant staat, is het waar - vraagt of de kerstman wel bestaat, zie Wikipedia. Meteen het motto van Amanda: Droom en doe je ding! Laat je niet kisten door wat anderen zeggen!
Amanda slingert zich in alle mogelijke bochten en weet daarmee een heel spectra aan emotie neer te zetten, met natuurlijk het grootste menselijke probleem op de voorgrond: De Liefde. In First Orgasm zelfs uiterst timide en gekwetst, in Me & The Minibar melancholisch van eenzaamheid. Het leven van een rockster gaat niet over rozen, tenzij deze voorzien zijn van RVS-doornen. Het pianospel klinkt uiteraard, tja, cabaretesk, maar gelukkig veel voller dan op het eerdere werk. En nog steeds verrassend. Deels uiteraard door de ondersteuning van drummer Brian, die vaak een lekker opzwepende high-hats erin weet te duwen.
En inderdaad, het klinkt live. Amanda sleept je muzikaal mee, alsof je op de eerste rij in de club zit, terwijl ze vertelt over My Alcoholic Friends of juist weer lekker uptempo gaat tieren over de moderne maatschappij in Modern Moonlight. Denk je aan vrouw op piano, dan denk je aan Tori Amos en natuurlijk wordt er weer veelvuldig met die naam gegooid. Nou, misschien als eerst Tori's nageltjes worden uitgetrokken, zal ze zo krachtig en vol woede kunnen klinken. Denk eerder aan een echte powervrouw als PJ Harvey met een beetje arrogantie van Skin. Eigenlijk zou ze basgitaar moeten spelen, dan was het plaatje helemaal compleet.
Mag ik dan nog even zeggen dat ik de eerste single Sing wel belachelijk optimistisch vind? Enige minpuntje. Maarja, alsof ze zich daar iets van zouden aantrekken:
we don't care what you say
we're inviting you anyway
you motherfuckers you'll sing someday...
Label: Roadrunner Releasedatum: 18 april 2006 Waardering:
Must See/Buy/Do
AanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!
