Exit Omtzigt
Heb meerdere columns over hem geschreven. Deze: de autist Omtzigt ging ook over de persoon Omtzigt. Nu is hij definitief uit de Tweede Kamer en uit de politiek. Ook ik heb op hem en zijn partij gestemd de laatste keer. We zagen het aankomen en toch. Ik vind het moeilijk iemand af te branden op zijn persoonlijkheid, zeker wanneer het ‘probleem’ een onderbewust proces is. We hadden vertrouwen in hem omdat niemand zo’n dossierkennis had zoals hij die had op de meest belangrijke miskleunen van veel kabinetten: Groningen, toeslagen enz. enz. Als kamerlid en in zijn vroegere partij het CDA was allang bekend dat hij een moeilijk persoon was.
Ik ken iemand met een ‘theatrale persoonlijkheidsstoornis’, geloof mij het kost mij ongelofelijk veel energie deze persoon te accepteren zoals ze is. Terwijl ze meerdere bijzondere gaven heeft met name op muzikaal gebied. Pieter Omtzigt heeft wat mij betreft een stoornis in het ‘autistisch spectrum’. Zijn concentratie in het doorvorsen van gecompliceerde dossiers is fenomenaal. Hij blies Kamerleden van hun politieke sokkel en dat maakte hem gehaat en geliefd. Vooral het gezever over ‘punten en komma’s’ maakte hem gehaat. En nu het autistisch punt: hij accepteerde geen standpunt dat tegen –zijn waarheid— aan botste. Een autist gaat heel ver om te krijgen wat hij denkt dat goed is. Wij kennen allemaal zijn emotionele uitvallen tijdens de formatie: huilen, schreeuwen en de boel traineren.
Pieter Omtzigt is naar mijns inziens alleen geschikt om bijvoorbeeld grote onregelmatigheden met de daarbij horende dossiers bij een bank of andere grote multinational op te lossen. Geef hem een kamer zonder ramen en een goed toetsenbord en laat hem gezaghebbende rapporten schrijven. Maar laat hem die rapporten vervolgens niet verdedigen in vergaderingen. Alleen het schrijven en de conclusies!
Hij heeft lang nagedacht over het oprichten van zijn eigen politieke partij voordat de NSC (Nieuw Sociaal Contract) was geboren. En niemand kende Pieter Omtzigt beter dan zijn eigen vrouw en zijn directe collega’s bij het CDA, hij had het dus nooit moeten doen. Het volk kende hem alleen van zijn optredens in Kamerdebatten en interviews en dat, dat is niet genoeg geweest. Dat weet ik nu en al zijn honderd duizenden kiezers. Wat zo kenmerkend is aan autisten is het totale gebrek aan zelfkennis: kennis van alles en iedereen behalve van zichzelf.
Hij heeft de Nederlandse politiek schade toegebracht door het niet erkennen van zijn gebrek in zijn persoonlijkheid en daar hebben we nu allemaal mee te dealen.
