Destiny 2: The Final Shape
Het is zover. Het laatste hoofdstuk van ‘The Light and Darkness Saga’ waar Bungie al bijna tien jaar aan werkt is gearriveerd. The Final Shape is gelukkig zowel een mooi nostalgisch tripje was een waardige afsluiting van een langlopend verhaal geworden.
Het verhaal van The Final Shape en de strijd tegen The Witness wordt al jaren opgezet door meerdere uitbreidingen en seizoenen. Als deze uitbreiding begint is het eindelijk gelukt om een een ingang naar ‘The Pale Heart’ te vinden, dit is een speciale dimensie binnen de Traveler die The Witness al een jaar geleden heeft geïnfiltreerd. Nu is je enige doel om het plan van The Witness hoe dan ook te stoppen.
The Final Shape is dus een groots gevecht, maar Bungie heeft slim gekozen om in ieder geval tijdens de campaign de focus vooral te leggen op een klein groepje personages. Geen nieuwe gezichten dit keer ook, maar gewoon de originele Vanguard Fireteam: Zavala, Ikora en Cayde-6. Zavala worstelt met zijn geloof in de Traveler en deze leider die altijd zijn hoofd koel heeft gehouden maakt nu daardoor plotseling roekeloze beslissingen. Cayde is terug tot leven gekomen en moet goed nadenken hoe hij zijn tweede kans het beste kan benutten terwijl hij tegelijk in zijn rol moet groeien als mentor van Crow. Ten slotte moet Ikora beide mannen in balans houden terwijl ze wanhopig zoekt naar een methode om The Witness te bestrijden.
Het is tof dat deze bekende personages weer eens een actieve rollen hebben in het verhaal, maar nog belangrijker is het feit dat Bungie de tijd neemt om ze uitgebreide dialogen te geven en ook stille momenten heeft gecreëerd waar het team even bij elkaar komt om over hun gevoelens te praten. Destiny campaigns verlopen normaal in een razend tempo en door de urgentie zijn de personages vooral constant instructies aan het schreeuwen. In The Final Shape gebeurt dat ook soms, maar er wordt dus ook de tijd genomen om letterlijk bij een kampvuur te zitten om echte discussies te hebben en dat doet het verhaal veel goed. Cayde is ook echt een goed personage die op gepaste wijze humor brengt ondanks de noodsituatie. Een groot contrast met Nimbus van Lightfall dus waar dat volledig was mislukt.
Uiteindelijk ontaardt het gevecht alsnog in een chaotisch en spectaculair evenement dat doet denken aan films als Avengers: Endgame. Alle personages die je de afgelopen jaren hebt ontmoet en geholpen zijn gekomen om mee te vechten. Bungie is vaak genoeg net voor de finish gestruikeld, maar dat doen ze dit keer niet. Het is een mooi einde die zelfs voor een beetje kippenvel zorgt.
The Final Shape is dus een hoogtepunt geworden, maar het is alsnog verre van foutloos. Het balans van de moeilijkheidsgraad blijft mijns inziens nog altijd een beetje zoek. Sinds de Witch Queen-uitbreiding biedt Bungie de mogelijk aan om de campaign in ‘legendary difficulty’ te spelen. Dat biedt wat mij betreft de perfecte uitdaging: lekker pittig zonder dat je urenlang vastzit. Helaas moet je ook tijdens de campaign een paar Lost Sectors en een Strike doen die niet op legendary staan en dan hoef je niets anders te doen dan hersenloos schieten. Destiny zonder uitdaging is na zoveel jaar spelen een zielloze bezigheid.
Bungie is ook te ver richting een ander extreem gegaan. Salvation’s Edge, de nieuwe raid van deze uitbreiding, is namelijk uitzonderlijk moeilijk. Tijdens contest mode (raids zijn 48 uur na de release extra moeilijk vanwege een level cap) was het nagenoeg onmogelijk zelfs. Vorig jaar heb ik met mijn team de raid Lightfall-raid voltooid tijdens contest mode; dit keer waren we alleen goed genoeg om een van de vijf gevechtsscenario's te winnen. In de eerste 24 uur wist enkel één team de raid te verslaan, iets dat nog nooit eerder is gebeurd. Een aantal streamers op Twitch vol professionele spelers zaten meer dan dertig uur achter elkaar te spelen zonder te succes.
Het gevolg van dit alles is dat honderdduizenden mensen naar de streams zaten te kijken. Ik vind het bizar dat Bungie het prima vindt dat het Destiny-publiek deze premium content waar hard aan is gewerkt als kijkers ervaren in plaats van als spelers. Het is na contest mode mij ook niet gelukt om een team te vinden die niets van de raid wist om het zonder spoilers te kunnen spelen. De raid is simpelweg een stuk minder leuk als je teamleden stiekem de puzzelmechanieken al weten vanwege de streams. Mocht Bungie ooit weer vergelijkbare content als raids doen, dan hoop ik dat ze voor een andere methode kiezen. Eentje die meer spelers verleidt om van begin tot eind actief mee te doen.
Verder wil ik het ook kort even hebben over de nieuwe speellocatie, de eerder genoemde The Pale Heart. Het is in dit aspect waar Destiny inmiddels zijn oude leeftijd duidelijk toont. Begrijp me niet verkeerd, het is een visueel fantasierijke locatie met prachtige panorama’s. Het probleem is dat het totaal niet spannend is om het te verkennen en dat de herhaalbare activiteiten mij niet meer kunnen bekoren. Ik heb het alsnog zitten doen voor een paar post-campaign missies en upgrades, maar ik ben eigenlijk wel klaar met dit deel van de Destiny-gameplay.
Over gameplay gesproken, The Final Shape heeft een nieuwe laatste subklasse aan het spel toegevoegd genaamd ‘prismatic’. Echter, helemaal ‘nieuw’ is het niet. Deze subklasse geeft je namelijk toegang tot een handjevol vaardigheden van alle andere subklassen waarmee je dus een originele mix mee kunt maken. Wel nieuw is de ‘transcendence’ vaardigheid van prismatic. Dit is een nieuwe meter die je kunt activeren om tijdelijk sterker te worden en je krijgt ook toegang tot een nieuwe type granaat. De community is uiteraard al uitgebreid aan het experimenteren met builds omdat nieuwe synergieën mogelijk zijn. Ik ben persoonlijk tevreden over prismatic, al had ik stiekem liever een derde Darkness-subklasse gehad.
The Final Shape nodigt als laatste hoofdstuk natuurlijk ook introspectie uit. Godver, speel ik Destiny al sinds de launchdag in 2014? Zelfs als je er niet vanaf het begin bij bent geweest is het je vast niet ontgaan dat dit een franchise is geweest met veel pieken en dalen. Er zijn momenten geweest dat ik van mijn stoel ben gesprongen na een epische overwinning met mijn raid-team en ik het gevoel had dat ik minimaal een van de beste shooters en co-op games ooit aan het spelen was. Helaas waren er ook genoeg momenten van grote teleurstelling waar het twijfelachtig werd of ik nog zou terugkeren naar de game. Denk aan matige uitbreidingen, vervelende lootsystemen of een gebrek aan innovatie. Uiteindelijk kwam ik altijd terug, omdat de schietmechanieken van Destiny haast ongeëvenaard zijn.
Je zou het een inspirerende reis of een weg vol hobbels kunnen noemen, maar Bungie zelf heeft als ontwikkelaar ook veel moeten doorstaan. Ik ga niet nu een post-mortem over Destiny en Bungie schrijven, maar als fan is het mooi om te zien dat het in ieder geval tot een goed einde is gebracht. Hoewel, helemaal afgelopen is het niet. Bungie komt dit jaar nog met een drietal 'Echoes', nieuwe kleinere verhalen die op zichzelf staan. De eerste daarvan is zelfs nu al beschikbaar en speelt zich af in Nessus. De ontwikkelaar heeft verder zelfs al een teaser gegeven over wat misschien wel het volgende hoofdstuk wordt van Destiny door simpelweg een codenaam te delen: ‘Frontiers’. Leuk voor fans die maar geen genoeg kunnen krijgen, maar ik ben zelf voorlopig wel even klaar.
Conclusie:
Ongeacht wat de toekomst brengt, ik ben voor nu hartstikke tevreden met deze conclusie. Bedankt Destiny, oude vriend, comfortgame én soms ook pispaaltje. Het was een onvergetelijk avontuur. Wie weet, misschien komen we in de toekomst elkaar weer tegen.
Gespeeld op PS5, ook beschikbaar voor Xbox Series X|S en pc.
