Senua's Saga: Hellblade II
Zeven jaar na Ninja Theory's action-adventuregame Hellblade: Senua's Sacrifice is de langverwachte sequel, Senua's Saga: Hellblade II onlangs verschenen voor pc en Xbox Series X|S. Hellblade II heeft zoals vewacht ontzettend veel overeenkomsten met zijn voorganger en excelleert vooral op het gebied van graphics en audio.
In de sequel staat Senua wederom centraal, de Pictische krijger die het op zijn zachtst gezegd nogal voor haar kiezen krijgt, zowel door interne struggles als gevolg van psychoses, als in haar avontuur om haar tot slaaf gemaakte volk te bevrijden. Senua komt uit het middeleeuwse Schotland, terwijl de game zich afspeelt in een negende eeuws IJsland, waarbij veelvuldig inspiratie is opgedaan uit Noordse mythologie.
Hellblade 2 is gemaakt in Unreal Engine 5 en hoewel de eerste game uit de franchise die op UE4 draaide al hoge ogen gooide qua uiterlijk, heeft ontwikkelaar Ninja Theory ditmaal echt alles uit de kast getrokken om een prachtige game neer te zetten. Graphics zijn één ding, maar wat het Britse ontwikkelteam vooral ook voortreffelijk weet te vast te leggen is een gevoel van ontbering en tegenspoed; Senua is constant het middelpunt van ellende - gevaar, dood, verderf, kou, duisternis, intimidatie, viezigheid, verdriet, paranoia, pijn, depressie, uitputting en conflict zijn een paar woorden die goed het continue onheimelijke gevoel beschrijven dat Senua gedurende de game ervaart. Dat gevoel wordt op fantastische wijze vertaalt met behulp van het audiovisuele aspect, zoals het geluid van de snijdende wind terwijl je door moeilijk begaanbaar terrein manoeuvreert, de auditieve hallucinaties van de 'Furies', stemmen die voortdurend op intimiderende wijze twijfel en achterdocht zaaien, de verschillende snijwonden op het lichaam van Senua met een duidelijk zichtbare mix van bloed, modder en zweet en de pijnlijke kreten die ze slaakt wanneer ze wegglijdt op een scherpe rotspartij. Het is de de exacte tegenpool van een 'feel-good game'.
Dan de gameplay. Net als zijn voorganger is Hellblade 2 behoorlijk 'story-focused' en met behulp van UE5 weet Ninja Theory nog beter het cinematische aspect te mixen met daadwerkelijke gameplay - cutscenes die naadloos overgaan op stukken waarin je Senua bestuurt en vice versa. Het maakt dat Hellblade 2 bij vlagen wat aanvoelt als een wandelsimulator welke fungeert als showcase van wat er anno 2024 allemaal mogelijk is met de nieuwste technologieën op gebied van graphics. Toch doen we de game tekort door het een walking simulator te noemen, want de mix van combat, puzzels, geklauter en de epische baasgevechten met de verschillende giants zorgen voor redelijke afwisseling op gebied van gameplay. Het blijft alleen allemaal nogal oppervlakkig, na een paar zwaardgevechten ken je het trucje wel van de beperkte combo's/dodges/parry's/blocks en wordt dit verder nauwelijks uitgediept, hoe spectaculair het allemaal verder ook oogt. Ook 'puzzels' zijn doorgaans niet veel meer dan het 'ontcijferen' van runes waarbij je vanuit een bepaalde hoek op objecten moet focussen, die er meer voor de vorm in lijken te zitten dan daadwerkelijk een aspect van uitdaging toe voegen en al met al nogal onbevredigend zijn.
Hellblade 2 draait prima op de Series X|S, weliswaar in 30fps. Dat is jammer en wordt weer geschaard onder de noemer "cinematische ervaring" maar ik heb de game op pc gezien in een veelvoud van deze framerate en dat voelt en oogt gewoon beter, realistischer. Het gebruik van talloze grafische technieken maakt dat de game overigens prima speelbaar is op 30 frames per seconde, niet in de laatste plaats omdat de framerate te allen tijde perfect stabiel blijft en Hellblade bovendien relatief trage spellen zijn waarbij het gemis van een hogere framerate wat beter te verteren is. Het dynamische weersysteem op de verschillende biomen maken van Hellblade 2 een ronduit schitterende game die dermate fotorealistisch lijkt dat het de grens tussen cinematics en gameplay doet vervagen.
Waar in de eerste Hellblade vooral de innerlijke strijd van Senua centraal stond, is er in het tweede deel een wat praktischer doel dat enerzijds bestaat uit een reddingsoperatie en anderzijds uit een missie van wraak, op de plunderaars die haar geliefden hebben vermoord. Ze laat zich hiervoor expres gevangennemen op een schip van slavendrijvers om zodoende hun kampement te kunnen bereiken maar bevindt zich na een schipbreuk al snel op een onvergeeflijke, stormachtige Scandinavische kustlijn waar de mensheid lijkt te zijn gedegradeerd tot hordes wilden die alleen de taal van bloedvergieten spreken. Wat erg tof is om te zien is hoe vijanden langzaam maar zeker veranderen in schepsels die steeds minder menselijkheid vertonen, zowel in uiterlijk als gedrag. Tegelijkertijd lijkt Senua zelf een tegenovergestelde ontwikkeling mee te maken, namelijk één van vergiffenis en kwijtschelding.
Een aanzienlijk deel van het spel brengt Senua door met een reisgezelschap van verscheidene individuen en het is leuk om de wat menselijkere kant van Senua te zien openbaren, hoewel er nog steeds aan je geweten gevreten wordt door de Furies, de stemmen die voortdurend wantrouwen, cynisme en paranoia etaleren maar tegelijkertijd ook dienen als gids om je doel te bereiken. De game heeft meerdere memorabele momenten waarop ondenkbare allianties worden gesmeden en emotionele opofferingen gedaan worden. Het meest indrukwekkende wat me is bijgebleven, zijn de verschillende gevechten met de reuzen. Dit zijn geen moeilijke maar langdurige, episch vormgegeven gevechten tegen prachtig ontworpen bosses waarbij eens te meer duidelijk wordt dat spektakel prevaleert boven diepgaande combat/gameplay mechanics.
Hellblade 2 is vooral "meer Hellblade" en dat is prima. Fans van deel één zullen sowieso hun lol op kunnen want deze sequel is echt een voortreffelijke evolutie van Ninja Theory's action/adventure game. Het is bij uitstek een geschikt spel voor gamers die houden van een verhaalgedreven, sfeer ademend avontuur met top-notch graphics, een stukje psychologische horror en de innerlijke strijd die komt kijken bij psychoses. Het is een korte maar extreem intensieve, emotionele rollercoaster met vele kippenvelmomenten en een ontzettendhoge wauw-factor. Net als bij deel 1 is er ook weer ondersteuning geleverd door Cambridge-neurowetenschapper Paul Fletcher en door mensen die zelf kampen met psychoses.
Met behulp van Epics MetaHuman en 3Lateral technologieën zijn de meest fotorealistische gezichtsuitdrukkingen ontwikkeld die we tot nu toe hebben gezien op een gameconsole en met de nieuwste Unreal Engine is Hellblade 2 een aannemelijke kandidaat voor de beste graphics van dit moment. Toch moet wel met klem vermeld worden dat Hellblade 2 een erg korte, zeer lineaire game is met weinig ruimte voor ontwikkeling in combat en skills zonder noemenswaardige herspeelwaarde. Kort samengevat een technologische topprestatie die Unreal Engine 5 écht laat schitteren, maar tegelijkertijd niet zoveel boeiends doet op gebied van gameplay. Dat gezegd hebbende is het eigenlijk een no-brainer voor Game Pass-houders om de game op zijn minst uit te proberen, al is het maar om het technologische vernuft te ervaren.
