Another Code: Recollection

Another Code stond waarschijnlijk niet hoog op het lijstje games die waarschijnlijk een remake zouden krijgen. Deze vergeten serie van de in 2010 gesloten ontwikkelaar CiNG is heel verrassend terug tot leven gebracht.

Another Code: Two Memories kwam oorspronkelijk in 2005 uit. Ik heb het destijds kort gespeeld en herinner het me vooral als een geinige tech demo-achtige game die de gimmicks van de Nintendo DS goed tentoonstelde. Ik wist niet eens dat de Wii-sequel, die in 2009 uitkwam, überhaupt bestond. Another Code: Recollection bevat volledige remakes van beide games en het was voor mij in ieder geval een mooie mogelijkheid om de serie een tweede kans te geven.

In mijn ogen had het dat reeds verdiend, want CiNG heeft andere games gemaakt waar ik ontzettend van heb genoten. Hotel Dusk: Room 215 en Little King’s Story zijn beide juweeltjes van deze ontwikkelaar die volgens mij ook meer bekend zijn bij het grote publiek. Bovendien ben ik sowieso een liefhebber van van point & click-games en visual novels, dus ik was gelijk erg nieuwsgierig naar deze collectie. Zestien uur en twee games later heb ik helaas slecht nieuws: deze serie is helaas niet de moeite waard.

Laten we met de eerste game beginnen, Another Code: Two Memories. In deze game speel je als Ashley Mizuki Robins, een 14-jarig meisje die tien jaar geleden haar beide ouders is kwijtgeraakt. Echter, aan het begin van het verhaal leert ze niet alleen dat haar vader nog leeft, maar hij heeft haar ook uitgenodigd om hem op te zoeken op een mysterieus eiland. Ashley reist samen met haar adoptiemoeder Jessica naar het eiland, maar haar vader is nergens te bekennen. Erger nog, Jesicca die zelf een kijkje was gaan nemen is verdwenen. Gelukkig is Ashley niet helemaal op zichzelf aangewezen, want je krijgt hulp van een vriendelijke spook genaamd ‘D’ die aan geheugenverlies lijdt.

Ashley en D gaan samen op onderzoek uit en proberen tegelijk Ashley’s familie te vinden en D’s verleden te ontrafelen. Dit alles is een prima opzet en in eerste instantie voelde het spel lekker knus aan dankzij de kleurrijke graphics en laagdrempelige dialogen. Helaas werd al snel duidelijk dat het verhaal ontzettend voorspelbaar zou worden. De enige twist in dit spel is dermate overduidelijk getelegrafeerd dat zelfs kleine kinderen het door zullen hebben.

Voorspelbaar kan ik nog behappen, maar het idiote gedrag van de personages werd op gegeven moment lastig voor mij om te tolereren. Het zou goed kunnen dat ik niet in de doelgroep zit voor dit spel hoor (al weet ik niet of kinderen remakes willen spelen van obscure twintig jaar oude games), want Two Memories hanteert ergerlijke kinderlogica. Als relatief nieuwe vader weet ik dat kindvriendelijke media sowieso vol domme volwassenen zit en dat de kinderen belachelijk veel verantwoordelijkheid krijgen, zelfs als dat tot levensgevaarlijke situaties leidt. Dat is precies wat dit spel doet en ik stoorde me daar aan.

Ashley vindt bijvoorbeeld halverwege het verhaal eindelijk Jesicca. Haar adoptiemoeder is door een onbekend persoon bewusteloos geslagen en met handboeien vastgebonden aan een paal in een donkere kelder. Dit is een vrij grimmige situatie, toch? Weet je wat Jessica tegen Ashley zegt? “Maak je geen zorgen om mij, ga vooral verder met het zoeken naar je vader.” Mijn mond viel letterlijk open van dit advies. Hoezo stuur je je kind erop uit terwijl er een gek rondloopt? Door toedoen van dit advies wordt Ashley later in het spel door de dader een tijdlang onder schot gehouden. Jessica biedt nooit haar excuses aan en de extreem gevaarlijke situatie wordt sowieso niet op waarde erkend door de personages.

Helaas kunnen de matige puzzels de voorspelbare mysterie en tergende personages ook niet redden. De Nintendo DS-versie maakte dus gebruik van gimmicks om de puzzels op te leuken. De Switch-remakes hebben een paar waarin je motion controls dient te gebruiken, maar voor de rest zijn de puzzels volledig nieuw of grondig aangepast zodat ze op de nieuwe platform werken. De puzzels zijn alleen vooral simpel en je wordt ook vaak gedwongen om trage elementen heen en weer te bewegen. Ze zijn dus niet aanstootgevend, maar zeker ook niet verheffend of daadwerkelijk bevredigend.

 
Two Memories was dus voor mij een onaangename verrassing. Gelukkig was het geen al te zware beproeving vanwege de relatief korte speelduur van zo’n vijf uurtjes. Het probleem is dat ik dan nog de sequel moest spelen en die was volgens het internet minstens twee keer zo lang. Als recensent heb ik geen keus, dus ik begon met flink veel tegenzin aan Another Code: R – A Journey into Lost Memories.

Mijn aangepaste verwachtingen hebben wellicht geholpen, want de tweede game is mij gelukkig beter bevallen. De sequel speelt zich twee jaar na de gebeurtenissen in Two Memories af. De inmiddels 16-jarige Ashley belandt dit keer in het pittoreske camping van Lake Juliet. Ashley krijgt alleen geen kans om vakantie te vieren, want al snel raakt ze betrokken in allerlei problemen van andere personages. Tegelijk realiseert ze zich ook dat ze als peuter al Lake Juliet samen met haar overleden moeder heeft bezocht, iets dat haar aanspoort om de mysterie rond haar moord te onderzoeken.

Begrijp me niet verkeerd, A Journey into Lost Memories is nog steeds een hele matige game met wederom voorspelbare twists en eenvoudige puzzels, maar tenminste zijn de personages dit keer minder irritant. Dit keer ontmoet Ashley sowieso een stuk meer mensen, waardoor de schrijvers meer mogelijkheden hadden om extra plotelementen in het spel te stoppen. Ashley ontmoet bijvoorbeeld drie muzikanten die door interne strubbelingen hun band om zeep dreigen te brengen. De interacties die je met ze hebt zijn enigszins interessant en leuk om te lezen.

Conclusie:
Het is goed om te zien dat Nintendo nog altijd bereid is om ook minder bekende franchises te blijven funderen en dat een obscure serie zoals Another Code twintig jaar later een tweede kans krijgt. Het voelt daarom ook een beetje lullig om dit passieproject af te kraken, maar het cijfer is helaas een reflectie van mijn ervaring met deze games. Ik kan de Another Code-games simpelweg niet aanraden, maar wellicht is dit de opmaat voor meer CiNG-remakes van leukere games.