Marvel's Spider-Man 2
Ontwikkelaar Insomniac gaat met Spider-Man 2 vrolijk verder waar het gebleven was: het maken van een behoorlijk indrukwekkende game met misschien wel wereldwijd de populairste superheld in de hoofdrol. Deze sequel levert ongekend spektakel, maar onderweg is Insomniac op het gebied van gameplay het spoor wel een beetje kwijtgeraakt.
Insomniac wist dus in 2018 met Marvel’s Spider-Man een heel sterk fundament neer te zetten. Fans snakten daarvoor al vele jaren naar een echt goede Spider-Man game met bijbehorend hoog budget en dat is precies wat de ontwikkelaar uit Californië heeft geleverd. Insomiac heeft in 2020 vervolgens de uitstekende Miles Morales-uitbreiding uitgebracht en tussendoor ook de originele game van een PS5–remaster voorzien.
Inmiddels werkt Insomniac dus al meer dan vijf jaar intensief aan deze superheld-franchise en nu is het moment aangebroken om de vruchten van die investering te gaan plukken. Spider-Man 2 laat er in de introductie in ieder geval geen gras over groeien, want je moet gelijk aan de bak. Het spel opent namelijk met een spektakelstuk waarin zowel Peter als Miles alle zeilen moeten bijzetten om een razende Sandman tegen te houden. Flint Marko heeft met behulp van zijn zandkrachten van zichzelf een Godzilla-achtig monster gemaakt en hij dreigt daarmee New York te vernietigen.
Het gevecht zou niet misstaan als een epische conclusie van een ander spel, maar dit is dus maar de tutorialmissie. Sony en Insomniac tonen met deze opening overduidelijk hun spierballen en het blijkt inderdaad een goede indicatie van wat je bovenal van dit spel mag verwachten: fabuleuze setpieces waar je als speler versteld van zult staan.
Het Sandman-incident is dus maar het begin. Het spel brandt pas echt los als Kraven The Hunter besluit om van New York zijn persoonlijke jachtgebied te maken. Kraven is daarbij niet kieskeurig, want zowel helden als schurken zijn om mysterieuze redenen zijn doelwit. Tussen al deze chaos door proberen Peter en Miles ook gewoon hun leven te leiden, maar het blijkt zeer lastig om evenwicht te vinden tussen werk, superheld en privéleven.
Het lijkt mij eveneens pittig om voor Insomniac ook een balans te vinden tussen de verschillende speelbare personages en het goed uitbeelden van hun persoonlijke problemen, maar dat is gelukt. De ontwikkelaar is niet vergeten dat er ook gewoon mensen van vlees en bloed achter de maskers zitten en dat Spider-Man juist zo populair is geworden omdat het een held is waar je je mee kunt identificeren.
Tussen alle superheld-actie door bevat dit spel dus ook veel intieme momenten waarin Peter en Miles de ruimte krijgen om meer te zijn dan enkel Spider-Man. Peter gaat bijvoorbeeld samen met Mary Jane en Harry naar Coney Island en naast grappige gesprekken beluisteren mag je als speler optioneel een hoop geinige mini-games doen. Een van de hoogtepunten in het verhaal van Miles is hoe hij omgaat met zijn rouw- en wraakgevoelens en de persoonlijke ontwikkeling die hij ondergaat. Al met al heeft Insomniac er dus heel goed aan gedaan om het spel ook heel menselijk te maken, waarbij de speelbare segmenten waar je even geen Spider-Man bent bovendien leuk zijn.
De enige uitzondering hierop zijn de twee sluipmissies met Mary Jane in de hoofdrol, die zijn net als in de eerste Spider-Man game ongeloofwaardig. Het is gewoon absurd dat een gewone burger zoals zij een kamp vol getrainde soldaten binnen kan sluipen en vervolgens met haar taser een hoop van die soldaten bewusteloos schokt. Dit is maar een klein smetje, want uiteindelijk zijn die missies maar een klein deel van het spel.
Wat Spider-Man 2 echt weerhoudt van ultieme glorie zijn mijns inziens ongelukkige keuzes op het gebied van gameplay. In deze sequel moet je wederom veel knokken en dat gebeurt aan de hand van een systeem dat nog altijd vergelijkbaar is met de Batman Arkham-games van Rocksteady. Je vecht eigenlijk altijd tegen een groepje vijanden en tussen je eigen combo’s door moet je ook vijandelijke aanvallen ontwijken. Zoals gebruikelijk hebben de boeven ook veelal speciale eenheden in hun team die extra aandacht vereisen - zoals knakkers met een schild of agressieve robot-honden - en je op specifieke manieren moet uitschakelen.
Op zijn best voelt dit systeem aan als een dodelijke dans waarbij je je best moet doen om efficiënt te vechten en tegelijk een overdaad aan informatie die je tegenstanders afgeven te verwerken. Nieuw in Spider-Man 2 is de parry-mechaniek. Er zijn nu speciale aanvallen, te herkennen aan een oplichtende gele cirkel, die je niet kunt ontwijken. Enkel een precies getimed block kan je redden. Dit is allemaal prima, maar Insomniac haalt grotendeels het vechtsysteem zelf onderuit omdat ze volledig zijn doorgeslagen met de speciale vaardigheden.
In Spider-Man 2 hebben Peter en Miles de beschikking over vier aanvallende vaardigheden en net als in de vorige games ook een paar meer verdedigende gadgets. Het probleem is dat die nieuwe vaardigheden de balans van het vechtsysteem teniet doen. Zeker na een paar upgrades kunnen Peter en Miles met die skills hele groepen vijanden in een keer van de kaart vegen. Miles kan bijvoorbeeld met behulp van de 'Web Grabber' gadget verspreide vijanden dwingen om samen te komen en vervolgens kun je vernietigend toeslaan met de 'Venom Smash' vaardigheid om dat groepje te verpulveren.
Dit soort combo’s met vaardigheden zijn dermate effectief dat regulier vechten veel van zijn glans verliest. Gewoon met je vuisten knokken wordt gedegradeerd tot iets dat je enkel even doet tot de cooldowns van je vaardigheden weer zijn gereset. Insomniac is zich uiteraard bewust van het feit dat de Spider-Men veel sterker zijn dan voorheen. Als oplossing hebben ze bedacht om dan maar veel meer vijanden op je af te sturen, iets dat resulteert in nog meer chaos. Voor mij werd het verschil met de voorgaande games echt duidelijk toen ik me realiseerde dat ik nooit meer naar de combo-meter keek, in plaats daarvan waren mijn ogen altijd gericht op de cooldowns van mijn vaardigheden.
De stealth-segmenten worden eveneens onderuit gehaald door een nieuw idee. Vooral in de Batman-games voelden stealth-kamers aan als puzzels die je moest oplossen door heel nauwkeurig je tegenstanders te misleiden en door ze een voor een uit te schakelen. Spider-Man 2 geeft je zowat een cheat code met de nieuwe ‘Web Line’ gadget waarmee je zowat overal een touw boven het hoofd van de vijanden kunt spannen. Het resultaat is dat je zo goed als nooit hoeft na te denken, want met behulp van de Web Line kun je met speels gemak overal gratis ‘perch takedowns’ doen.
Superheld-games worden veelal bestempeld als zogenaamde ‘power fantasies’. Je wilt je als speler krachtig voelen en de meest dominante factor zijn. Daarom denk ik dat de meeste spelers de nieuwe mechanieken niet erg zullen vinden. Sterker nog, het feit dat de Spider-Men sterker dan ooit zijn is voor hen juist een pluspunt! Persoonlijk ben ik een liefhebber van zowel actie- als stealth-games en naar mijn mening zijn de mechanieken in Spider-Man 2 op verkeerde wijze gesimplificeerd en oppervlakkig gemaakt. Dat betekent niet dat er gelijk niets meer aan is, maar het is voor mij een teleurstelling dat Insomniac voor deze evolutie heeft gekozen.
De moderne Spider-Man spellen zijn verder natuurlijk ook open-wereld games vol optionele activiteiten. Door allerlei klusjes te doen en de burgers van New York te helpen speel je XP en materialen vrij waarmee je weer beide Spider-Men kunt upgraden. Door de stad slingeren is net als in de voorgaande games heerlijk om te doen. Met behulp van de nieuwe web wings heb je ook even de mogelijkheid om te zweven, maar ook bijvoorbeeld windtunnels in te duiken om juist meer vaart dan ooit te maken. De extra missies en collectibles in de stad zijn niet specifiek bijzonder, maar het feit dat je door de wereld verplaatsen zo vloeiend werkt in dit spel maakt dat aspect van het spel een stuk meer toegankelijk en leuk om te doen.
Ik moet tevens weer even voor de technische vaardigeden van Insomniac applaudiseren: Spider-Man 2 bevat de meest indrukwekkende fast-travel ooit. Als je de kaart opent en voor fast-travel kiest verschijn je letterlijk onmiddellijk op de plek die je hebt gekozen, ook al is het helemaal aan de andere kant van New York. Dit is niets minder dan verbluffend. Als technologie dit soort dingen mogelijk maakt voelt het de eerste keren bijna aan als magie. Insomniac is sowieso op het gebied van techniek een van de beste ontwikkelaars in de industrie. We mochten al weken geleden met Spider-Man 2 aan de slag en het spel was vanaf het begin extreem gepolijst. In iets meer dan twintig uur speeltijd heb ik nooit een bug of crash ervaren en de framerate was te allen tijde super stabiel.
Conclusie:
Spider-Man 2 is een bombardement op je zintuigen. Het is een spektakelstuk van jewelste en daarom is het extra knap dat Insomniac ook meer dan voorheen geloofwaardige intieme momenten heeft ingebouwd om het geheel menselijk te houden. Insomiac is helaas alleen wel doorgeslagen met de spelmechanieken. Vechten en sluipen leunt nu op speciale vaardigheden en voelt daardoor meer oppervlakkig dan voorheen. Spider-Man 2 is daardoor niet het hoogtepunt geworden waar we op hadden gehoopt, maar het blijft natuurlijk wel gewoon een bijzonder goede superheld-game.
