Ghostrunner II
De originele Ghostrunner maakte in 2020 een goede indruk met behulp van de supersnelle en brute gameplay. Ontwikkelaar One More Level is snel terug met een sequel die tegelijk zwakke punten van het origineel aanpakt, maar ook geheel nieuwe problemen introduceert.
In deze games speel je dus als een Ghostrunner, een cyborg supersoldaat die met een beperkt wapenarsenaal korte metten maakt met al zijn tegenstanders. De games spelen zich af in een futuristische post-apocalyptische wereld. Op het eerste gezicht lijken het relatief simpele actie-platformers die je vanuit een eerstepersoonsperspectief speelt, maar ze bevatten een verrassende kwantiteit aan verhaalvertelling.
In de originele game bevrijd je het volk in Dharma Tower van een dictator. Dharma Tower is een gigantische cyberpunk bunker die de laatste restanten van de mensheid huisvest en beschermt tegen de verwoeste buitenwereld. Ghostrunner II bouwt uiteraard verder op dat verhaal. Zonder dictator is er een machtsvacuüm ontstaan en nu willen meerdere partijen over Dharma heersen. Jack, de Ghostrunner waarmee je speelt, helpt een van de facties om orde te creëren in de nieuwe chaos. De boel wordt bovendien iets complexer als er een nieuwe partij die buiten Dharma Tower bestaat zich ook in de strijd mengt.
Ik vond het verhaal en de personages van de originele Ghostrunner vrij pover. Gelukkig beperkte die game zich enkel tot licht storende onderbrekingen. One More Level heeft grotere ambities met de sequel en dat pakt helaas helemaal verkeerd uit. De ontwikkelaar heeft er voor gekozen om letterlijke rustmomenten in het spel te bouwen om het verhaal te vertellen en de personages aan het woord te laten. Na zo’n beetje elke missie dien je namelijk terug te keren naar het hoofdkwartier om even een praatje te maken. De personages hebben stuk voor stuk de sprankelende persoonlijkheid van een kartonnen doos, dus heel fijn is dat niet.
Dit alles is al met al een bizarre keuze, want het schaadt het sterkste punt van de originele game. De eerste Ghostrunner is een haast hypnotiserende ervaring die je met je verstand op nul speelt. In plaats daarvan spreek je je reflexen aan en geniet je van de heerlijke elektronische synthwave soundtrack. Het creëert een heerlijke vibe die de parkour- en hakactie verheft. Met Ghostrunner II wordt dat sfeertje dus grotendeels verpest door eindeloos pratende pipo’s en houterige Bethesda-stijl dialogen die enkel irriteren.
Begrijp me niet verkeerd, het is echt wel mogelijk om een goed verhaal te vertellen bij dit type spel. Neon White heeft dat vorig jaar per slot van rekening bewezen. Het probleem is dat het narratief Ghostrunner II juist in de weg staat in plaats dat het een toevoeging is. Het tempo van het spel voelt daardoor helemaal verkeerd aan. Ik was na de eerste paar levels dermate teleurgesteld dat ik bijna klaar was om het spel af te schrijven, maar gelukkig weet One More Level zich in andere aspecten wél te verbeteren.
Het grootste minpunt van de originele Ghostrunner is dat het veel te weinig variatie heeft. De gevechten en de parkour-uitdagingen blijven leuk, maar in principe doe je van begin tot eind ongeveer hetzelfde. One More Level lijkt de kritiek te hebben gehoord en verrast met Ghostrunner II door telkens met nieuwe ideeën te komen. Halverwege het spel wordt bijvoorbeeld plotseling een futuristische motor geïntroduceerd. Jack moet dit voertuig gebruiken voor een paar levels die zich buiten Dharma Tower afspelen. De motor wordt niet simpelweg gebruikt om enkel sneller te gaan, je moet er daadwerkelijk mee platformen. Jack moet bijvoorbeeld tijdens het rijden soms lasers ontwijken door al rijdend van de motor af te springen om vervolgens met behulp van de hookshot weer er op te klimmen.
De game introduceert ook op andere manieren meer variatie. Jack leert dit keer namelijk nieuwe vaardigheden die allerlei lichte puzzels mogelijk maken. Met behulp van ‘Shadow’ wordt de Ghostrunner bijvoorbeeld tijdelijk onzichtbaar en hij maakt tevens een stilstaande kloon op de activatieplek. Je kunt denk ik al raden wat voor puzzels deze mechanieken mogelijk maken. Gelukkig gaat dat niet ten koste van het hoge speeltempo, want meestal sta je alleen heel kort stil om iets uit te vogelen. Vaker nog moet je snel nadenken en zelfs midden in een wallrun de juiste vaardigheid activeren.
Zelfs in het voorlaatste level komt Ghostrunner II plotseling nog met een allerlaatste nieuwe mechaniek: de wingsuit. De mogelijkheid om kort te vliegen verandert hoe je zowel de parkour-uitdagingen als de gevechten benadert. Dit soort ideeën en variatie is eigenlijk precies wat ik bij de eerste Ghostrunner wilde zien, dus ik ben blij dat One More Level het spel met de sequel heeft weten te hervormen.
Qua graphics en performance is Ghostrunner II geen hoogvlieger. De omgevingen zijn ietwat wazig en ongedetailleerd en de animaties van de NPC’s zijn houterig. De PS5-versie draait ook niet altijd even lekker, ik had iets te vaak last van lichte haperingen. Echter, heel streng kunnen we niet zijn omdat uitgever 505 Games dit spel tegen een budgetvriendelijke prijs van veertig euro aanbiedt. Met het verhaalmodus ben je zo’n tien uurtjes zoet, maar het spel bevat verder ook een aardige roguelike-modus als je zin hebt om meer te spelen.
Conclusie:
Je kunt One More Level in ieder geval een ding niet verwijten: ze zijn met Ghostrunner II niet voor een veilige sequel gegaan. De ontwikkelaar heeft zowel het narratief als de spelmechanieken behoorlijk uitgebreid en het resultaat is een spel dat toch wel een stuk anders voelt dan zijn voorganger. Het enige probleem is dat niet alle nieuwe elementen goed uit de verf komen. Sterker nog, het verhaal en de personages zijn een gigantisch minpunt. Dat is frustrerend, want het sequel weet zich met name op het gebied van variatie sterk te verbeteren. De bloederige avonturen van deze cyber-ninja blijven dus ietwat wisselvallig, maar ik kan niet ontkennen dat er met deze games ook een hoop lol te beleven valt (mits je nog beschikt over snelle reflexen).
