Pinkpop 2008
Donderdagavond en -nacht leek even een weeralarm wel toepasselijk te worden in het zuiden van Limburg. Het enige alarm dat echter klonk op Pinkpop was de inleiding op één van de titanen die dit jaar een rockavond op 39e Pinkpop mochten afsluiten.
Door het slechte weer gingen de campings gelukkig eerder open en konden de zompige velden al snel bomvol gebouwd worden met tenten. Het publiek mocht daarna eigenlijk niet meer klagen, want het aantal zonne-uren lag uitzonderlijk hoog dit jaar en op de laatste dag liepen er zelfs felrood verbrandde kreeftjes rond.
Belangrijker dan het weer was uiteraard het programma, en dat stond dit jaar niet als een huis maar als een bunker. De kaartverkoop liep hierdoor storm na het bekend maken van al die grote namen. De uiteindelijke teller kwam op ongeveer 94.000 bezoekers te staan, waarvan er 40.000 drie dagen in Landgraaf bivakkeerden. Al deze gelukkigen werden getrakteerd op een steengoed programma met voornamelijk gitaarmuziek en her en der een uitstapje naar een ander muziekgenre.
Op vrijdag zorgde Flogging Molly met hun vrolijke punkfolkrock al snel voor wat sfeer op het veld en kregen ze de fuckin' bastards in het publiek al tot de eerste toren mee. Incubus kreeg een paar uur later ook behoorlijk wat handen op elkaar, ondanks hun vrij eentonige setlist waarin weinig verrassingen verborgen zaten. Maar als je nu eenmaal enkele populaire en sterke rocksongs in je oeuvre hebt die uitermate goed samengaan met een festival zullen er weinig kniesoren zijn die perse 'Certain Shade of Green' of uitgesponnen versies van de het laatste album willen horen.
Aansluitend namen de mannen van Porcupine Tree de gitaren ter hande en zetten een verdomd strakke progrock-show neer waarin snerpende solo's, brute riffs en ingetogen snarengefriemel elkaar perfect afwisselden. De verkorte versie van 'Anesthetize' was één van de hoogtepunten.
Op het terrein merkte je echter wel dat de dag eigenlijk maar om één band draaide: Metallica. Duizenden bandshirts met die naam paradeerden over de Landgraafse velden en de eerste ring was ongeveer vier uur voor aanvang van de titanen al volledig gevuld met Metallica-fans die het zonder verse aanvoer van drank of afvoer van urine moesten stellen. Rond half negen kregen ze waarop ze hadden staan wachten: een moddervette rockshow van hoog niveau van een wereldband die, ondanks het geregisseerde karakter van de show, iedereen op het veld omver blies. Gouwe ouwe zoals 'One', 'Sad But True', 'Seek and Destroy', 'Fade To Black' en 'Nothing Else Matters' werden afgewisseld met wat 'recenter' materiaal zoals 'The Memory Remains'. Allen kwamen ze knalhard op je kanus aan. Bijgestaan door wat pyrotechnics werden de nummers retestrak neergezet. Het kost je 1,2 miljoen euro en een verplicht verbreed podium maar daar heb je ook meer dan 2 uur plezier van. Er was geen David die deze Goliath kon verslaan vandaag, hoe dapper men ook streed.
De zaterdag begon verrassend goed met een onderhoudende show van het man-vrouw duo Blood Red Shoes, The White Stripes in de dop zeg maar. Garagerock met ballen, die live erg goed uit de verf kwam. 'Doesn't Matter Much', 'I Wish I Was Someone Better' en 'This Is Not For You' lieten het bloed in de vroege uurtjes al kolken. De nummers missen in die 45 minuten soms nog net die speciale hook of inventieve grijparm, maar het duo liet een zeer tevreden publiek achter in de tent.
Twee Nederlandse bands voerden in de vroege middag 'The Battle of Holland' onderling uit. Moke op het hoofdpodium werd door middel van een knock-out verslagen door Voicst in de tent. De laatste bouwden er een feestje van en lieten konijnen, opblaasfiguren, C-mon & Kypski en Pete Philly & Perquisite opdraven om hun toch al zo'n aanstekelijke nummers nog meer kracht en lol bij te zetten, en daar slaagden ze perfect in.
Later die middag bleek achteraf dat KT Tunstall beter de verloren tijd in de tent van Amy MacDonald had kunnen overnemen. Mevrouw Amy was in drie uur door drie landen aan het crossen en kwam schaamteloos bijna 45 minuten te laat aan. De uitgepuilde tent bleef braaf wachten, maar moest het daarna doen met een afgeraffelde set van krap een half uurtje, aardig maar wel een domper. KT had het probleem dat het hoofdpodium te groot was voor haar en ze het publiek niet mee kreeg. Het publiek in de tent was maar wat graag vermaakt door een andere vrouwelijke, getalenteerde singersongwriter tijdens het wachten, al was het daar wel in ieder geval droog tijdens de enige echte bui tijdens het festival.
Tegen de avond beklommen de Editors en de Kaiser Chiefs het hoofdpodium en toonden duidelijk progressie met de laatste festivaloptredens. De vaak zo contactschuwe Editors probeerden iets meer interactie aan te brengen in hun uiterst strakke show en de Chiefs lieten zich weer van hun beste kant zien qua enthousiasme. Zanger Ricky Wilson sprong als een dwaas van links naar rechts en klom zelfs in de metalen stellage. OK, het is geen Eddie Vedder, maar vermakelijk was het zeker.
Nog vermakelijker en intenser was het Franse team van Justice. De tent was afgeladen en het podium stond volledig bedekt met monitors en electronica. De zware beats, puntige effecten en aanstekelijke loops zweepten het publiek op tot extatische hoogtes. Zweet droop van het tentzeil naar beneden en 'We Are Your Friends' werd door iedereen luidkeels meegebruld. Een meesterlijk optreden van één van de weinige dance-acts dit jaar.
Het was aan de Foo Fighters om de dag tot een algeheel hoogtepunt te brengen. Met de gedreven en charismatische frontman Dave Grohl aan het roer zetten de Foos koers om dit te bereiken. Met "bangers" en "anthems" trapten ze de show af. Leadsingle, 'The Pretender', van het laatste album werd meteen als troef ingezet en de heren (en viooldame) rockten tot tweederde van hun set stevig door. De spanningsboog raakte bij het akoestische gedeelte (oa 'Skin and Bones' en het merendeel van 'Everlong') even zoek maar Grohl en drummer Taylor Hawkins herpakten zich richting het einde en deelde nog enkele harde, rake klappen uit. De Foo Fighters horen tegenwoordig bij de grote jongens en die uitverkiezing bevestigden ze hier nog maar eens.
The Wombats zorgden op zondag voor het eerste kleine feestje en iedereen brulde natuurlijk mee met 'Let's Dance To Joy Division'. Maar de jonge dolle honden lieten ook met het overige deel van hun set een goede indruk achter.
Ook Kate Nash gedraagd zich normaliter als een dol dier, maar door de verstikkende hitte in de tent raakte ze even uit haar doen. Waar ze in Paradiso nog helemaal los ging, moest ze hier haar stem en attitude doseren. Met een handdoek, inhalatiepuffer en wat water bracht ze het optreden tot een goed einde en uiteindelijk kreeg het populaire 'Foundations' bijval van de hele tent.
Iemand die het woord doseren helemaal niet kent is Pelle Almqvist die met zijn Hives het 3FM-stage onveilig maakte. Niet alleen qua energie is doseren een grote onbekende maar ook de arrogantie was niet van de lucht. Een beetje groot doen is leuk als artiest, maar je kan ook teveel om aandacht vragen. Daarentegen zette de band wel een dijk van een optreden neer waar de vonken vanaf vlogen. Mocht je ze gemist hebben, dan krijg je op Lowlands weer een kans (zo ook bij oa Amy MacDonald, The Wombats en Blood Red Shoes trouwens).
Ook op zondag werden de grootste vonken echter bewaard tot het eind, Queens of the Stone Age trokken van leer tegen de security ("loosen up your buttcheeks and let the stick fall out") en rockten vervolgens een uur lang de pan uit. Spanning, intensiteit en vuige rock 'n roll dropen het podium af. Gelukkig was er daarvan nog genoeg over toen de laatste titanen de planken betraden.
Gehuld in oranje Guantanamo Bay-overalls en zwarte zakken over hun hoofd stonden de vier mannen van Rage Against The Machine strak in het gelid. Een luchtalarm schalde over de velden en vervolgens werd 'Bombtrack' snoeihard ingezet. Alle adrenaline die het publiek nog in zich had werd verschoten in het eerste half uur. De pogo-anthems van weleer werden tevoorschijn getoverd: onder andere 'Bulls On Parade', 'People of The Sun', 'Bullet In Your Head' kwamen voorbij. Het midden van de set zakte na deze blitzkrieg aan rockgeweld wat in, maar met tracks als 'Guerrilla Radio', 'Know Your Enemy' en 'Wake Up' (inclusief politieke voordracht) klom de band weer uit het loopgraf. De gedoodverfde toegift 'Killing In The Name' liet het veld nog eenmaal exploderen. Met blauwe plekken, verzuurde ledematen en bezwete koppen droop men rond 23.00 uur weer voldaan het Pinkpopterrein af.
Het was weer een fantastische editie van het inmiddels oudste jaarlijkse openluchtfestival ter wereld. Volgend jaar bestaat Pinkpop 40 jaar, dus dan zal er ook wel een speciaal en aantrekkelijk programma verzorgd worden. Pinkpop bedankt en tot volgend jaar!
FOK! kon helaas niet overal tegelijk zijn, dus staat je favoriete act niet in de review? Laat dan hieronder je eigen verhaaltje, mening, anekdote of top zoveel achter.
Check ook de Pinkpopfoto's op pagina 2 en het Pinkpopforum Pinkpop deeltje 17 napraten.....
