WWE Smackdown vs Raw 2009
Eenmaal in de ring speelt de game uiterst soepel. De worstelaars reageren snel en goed op de opgegeven commando\\\'s, met uizondering van de taunts die je uitvoert met het d-pad. Nu is dit inherent aan de controller en ook geen gigantisch probleem aangezien het niet zo heel veel uitmaakt welke taunt je gebruikt. Het is alleen irritant wanneer je bijvoorbeeld een \\\"hip-thrust\\\" wilt doen en je personage haalt z\\\'n duim langs z\\\'n keel.Het vechten is gelukkig een stuk beter uitgewerkt en even simpel als doeltreffend. Met A voer je een actie uit zoals het oppakken van een wapen of uit de ring stappen, met X voer je een schop of een stoot uit (die je weer kunt variëren door het linkerpookje in een bepaalde richting te duwen), met Y voer je een \\\"Signature Move\\\" of \\\"Finisher\\\" uit en met B til je je tegenstander op als hij op de grond ligt of geef je hem een duw waardoor hij gaat rennen. Het rechterpookje dient er voor om \\\"Grapplemoves\\\" uit voeren: hierbij grijp je je tegenstander beet en doet hem zeer door bijvoorbeeld in z\\\'n ogen te prikken of hem op de grond te werpen. Met de triggers kun je moves counteren: de linker is om schoppen en stoten tegen te gaan en de rechter om grapples te counteren.
Helaas kent de game ook een aantal zwaktes in de gameplay die heftig gebruikt worden wanneer je online gaat spelen. Zo kun je helemaal niets doen wanneer je de ring weer binnenstapt nadat je eruit gegooid bent. Zo worden online wedstrijden gereduceerd tot wie er het eerste de ander buiten de ring heeft gewerkt. Buiten de ring blijven wachten tot de ander komt heeft ook geen zin, aangezien je automatisch gediskwalificeerd bent als je tien seconden buiten de ring staat. Deze regel kun je uitschakelen, maar je kunt je voorstellen dat het een weinig spannende wedstrijd oplevert wanneer de één in de ring en de ander buiten de ring staat te wachten.
Daarnaast is er totaal geen matchmaking aanwezig. Je speelt gewoon tegen een speler die op dat moment beschikbaar is, ongeacht wat zijn niveau is. Je krijgt dus meer dan eens wedstrijden die je óf eenvoudig wint óf kansloos verliest. Spannende wedstrijden die tot het eind alle kanten op kunnen gaan zitten er bijna niet bij. Een gemiste kans, want juist sportgames zijn leuker om tegen anderen te spelen, maar dan wel het liefst tegen mensen van jouw niveau.
De graphics in WWE Smackdown vs Raw 2009 zijn dik in orde. De verschillende supersterren en diva\\\'s zijn prachtig vormgegeven en lijken echt op hun levende tegenhangers. Dit viel vooral op bij de \\\"Road To WrestleMania\\\" toen er een filmpje van de echte Undertaker gedraaid werd, gevolgd door in-game beelden. Goed, je kon nog wel duidelijk zien wat in-game was en wat live-action, maar dit verschil is klein genoeg om te spreken van puik vormgegeven worstelaars. Het enige waar de game nog moeite mee heeft is het lange haar van sommige worstelaars. Aan de animatie te zien hebben de ontwikkelaars geprobeerd dit dynamisch te laten animeren, maar dit gaat zo vreselijk schokkerig dat het de illusie breekt.
De worstelanimaties zelf zijn ook goed vormgegeven en er is vrijwel nooit sprake van clipping (ledematen die door andere ledematen heen gaan) of floating (bijvoorbeeld als je iemand bij de strot optilt en er een ruimte tussen de keel en de hand is). Wat wel beter had gekund zijn de overgangen tussen animaties. Dit gaat nog te houterig en te schokkerig om van een grafisch indrukwekkende game te kunnen spreken. Wat wel goed gedaan is zijn de emoties op de gezichten. Wanneer je iemand bij de strot beetpakt kun je echt de angst van z\\\'n gezicht aflezen en wanneer Undertaker z\\\'n bekende \\\"Tombstone Piledriver\\\" uitvoert zie je z\\\'n gezichtsuitdrukking veranderen van rust wanneer hij het slachtoffer beet heeft in aggressie wanneer hij het hoofd van z\\\'n tegenstander hardhandig laat kennismaken met de vloer.
De audio is net als de graphics een geval van \\\"net niet\\\". De vocale reacties van het publiek zijn duidelijk en passen erg goed bij de game. Wanneer je bijvoorbeeld de turnbuckle (die palen in de hoeken van de ring) beklimt reageert het publiek enthousiast. Als je dan ook nog eens een taunt uitvoert terwijl je daar staat worden ze wild. Als je vervolgens ook nog eens succesvol bovenop je tegenstander weet te springen gaan ze helemaal uit hun dak. Kortom: de audio van het publiek is, hoewel erg beperkt, voldoende om de sfeer neer te zetten. De commentatoren gaan echter op een gegeven moment tegenstaan. Tijdens de \\\"Road To WrestleMania\\\"-modus zeggen ze nog wel eens iets wat gerelateerd is aan het verhaal en voorgaande wedstrijden (bijvoorbeeld \\\"Finlay took quite the beating last week and now he\\\'s challenging him again. I think he might be suicidal\\\", maar over het algemeen vervallen ze snel in herhalingen. Niet alleen tekstueel zit er weinig verschil in de uitspraken, ook de intonatie verschilt bijna nooit.
