Alan Wake II: Night Springs

Welkom, beste lezer, bij een nieuwe editie van ‘zomaar een mysterieuze review op fok.nl’. Dit is de plek waar we curieuze gamelocaties en eigenaardige spelmechanieken onder de loep nemen. Dit keer kijken we en spelen we Night Springs. Lees voorzichtig van begin tot eind, anders kan ik je welzijn niet garanderen…

Als gamerecensent wil ik me niet zomaar de titel van ‘schrijver’ toe-eigenen, maar net als mensen van dat beroep moeten wij stukjesschrijvers over games ook flink in onze teksten wroeten. Onnodige alinea’s worden zonder pardon verwijderd en zinnen worden gereorganiseerd tot de boel enigszins leesbaar wordt. Alles wat eruit wordt geknipt zal uiteraard nooit meer gelezen worden (kanttekening: nu maar hopen dat de eindredactie dit stukje niet schrapt).

Logica hoeft in de wereld van fictie en videogames gelukkig niet te gelden. In die wereld kan de schrijver Alan Wake met zijn teksten zelfs de realiteit manipuleren. Hij schrijft scripten voor de tv-serie ‘Night Springs’ in de hoop om een methode te vinden om uit ‘The Dark Place’ te kunnen ontsnappen. In dit uitbreidingspakket speel je drie van zijn mislukte pogingen.

Het gaat hier dus om drie korte vignet-achtige verhaaltjes die je zo’n vijfenveertig minuten per stuk kosten om door te spelen. Ze hebben alle drie een ander personage in de hoofdrol en gaan ook over verschillende dingen, maar ze hebben wel allemaal in gemeen dat ze met je verwachtingen spelen. Ik speelde als eerst door ‘Number One Fan’. In deze aflevering kruip je in de huid van niemand minder dan de beruchte Rose Marigold. Dit is de serveerster uit Bright Falls die volledig geobsedeerd is door Alan Wake.

Deze aflevering lijkt zich volledig in Rose’s hoofd af te spelen. Er ligt bijvoorbeeld een vreemde roze tint over de hele wereld. Rose wordt in haar restaurant bovendien voor onbenulligheden uitvoerig bejubeld en al haar klanten houden van haar. Daarentegen worden mensen die niet van Alan’s boeken houden gepresenteerd als zombie-achtige monsters. Deze ‘haters’, die kritiek op Alan en zijn boeken uitschreeuwen terwijl ze wild op Rose afstormen, worden door haar met een shotgun aan flarden geschoten. Number One Fan werkt vooral op de lachspieren en is absoluut de moeite waard om te spelen.

‘North Star’ is minstens net zo intrigerend. In deze aflevering speel je als Jesse Faden, het hoofdpersonage van Remedy’s andere populaire game Control. Dit verhaal dient als een alternatieve vertelling van die game, want Jesse is net als in Control op zoek naar haar broer. Ze komt daarvoor terecht in ‘Coffee World’, een gammel pretparkje dat in het teken staat van koffie. Deze locatie was ook al aanwezig in de hoofdgame, maar komt nu uitgebreider aan bod. Als Jesse moet je een paar geinige puzzels oplossen en vooral voorzichtig zijn om niet te worden gehersenspoeld door de koffie-illuminati.

De eerste afleveringen zijn al een beetje vreemd, maar ‘Time Breaker’ is pas echt merkwaardig. In deze aflevering reis je door de multiverse terwijl je achter Warlin Door aangaat, een bekend personage in de Alan Wake-serie en bovendien de presentator van de Night Springs tv-serie. Time Breaker is pure gekkigheid en breekt constant de vierde wand. Als game experimenteert het ook met genres door je naast de reguliere gameplay ook in een graphic novel, 2D shooter en tekstavontuur te laten spelen. Het is trippy en grappig, maar het blijft uiteindelijk wel te vaag waardoor het ook een beetje willekeurig overkomt.

Night Springs is dus qua verhaal en gameplay geen essentiële DLC, maar dat hoeft ook niet. Sterker nog, het is juist leuk dat Remedy zichzelf weer niet te serieus heeft genomen en met leuke experimentele verhalen is gekomen. Night Springs maakt verder ook indruk met de uitzonderlijke productiewaardes. Ik heb zelf de hoofdgame op PS5 gespeeld, maar ik kon de uitbreiding op pc testen met alle toeters en bellen.

Night Springs ondersteunt relatief nieuwe features van Nvidia zoals DLSS 3.5 en Ray Reconstruction. Hiermee kun je toch hoge resoluties, framerates én ray tracing krijgen zonder dat je pc uitzonderlijk veel rekenkracht hoeft te verzetten. Met name ray tracing heeft lekker veel impact op deze DLC, omdat de belichting sowieso veel bijdraagt aan de vibe van de verschillende afleveringen. De permanente zonsondergang in de rozige wereld van Rose is bijvoorbeeld extra indrukwekkend en Coffee World verkennen met Jesse in het donker net wat enger. Remedy is ondanks zijn status als ‘indie’ altijd al een studio geweest die nieuwe technieken in zijn games probeert te verwerken. Net als in zijn voorgaande games pakt dat in Alan Wake II en de Night Springs DLC wederom goed uit.

Night Springs is trouwens alleen verkrijgbaar via de ‘Deluxe Edition’ (waar je ook naartoe kunt upgraden). Dat kost twintig euro bovenop de reguliere versie. Dat is misschien wat veel voor minder dan drie uurtjes content, maar daar zit ook de Lake House-verhaaluitbreiding bij die later dit jaar moet uitkomen. Voor twee uitbreidingspakketen vind ik het zelf een prima prijs.

Conclusie:
Sodeju beste lezer! Je bent zowaar tot het einde gekomen. Ik ga hierbij volledig vanuit dat je niet met je muis rechtstreeks naar de conclusie hebt gescrolled. Zelfs als je dat wel hebt gedaan is dat niet heel erg, want in een alternatieve realiteit heb je wel gewoon de hele recensie gelezen. Wil je net als ik ook dit soort zinloze gedachten hebben? Speel dan vooral de Night Springs DLC.

Gespeeld op pc (RTX 4070 Super, Ryzen 7 5800X, 32GB Ram). Ook verkrijgbaar voor PS5 en Xbox Series X|S.