You're In The Movies
Wie droomt er niet van een glanzende carrière in Hollywood? De hele dag champagne, de mooiste dames om je heen en oh ja, af en toe de set op wandelen om wat regels tekst op te dreunen. Aangezien Hollywood voor de meesten nogal ver weg is, brengt Codemasters Hollywood naar je huiskamer met You\'re In The Movies. Maar een Oscar is deze game zeker niet waard.
De opzet van de game is zeker alleraardigst. Zoals met elke film moeten er eerst opnames plaatsvinden voordat er een film gemaakt kan worden. Na de opnames krijg je een trailer te zien van de film die je hebt gemaakt. De opnames zijn een serie minigames die verder niets met de film te maken hebben. Dat is op zich een leuk idee, want op die manier heb je geen idee waar de beelden voor gebruikt gaan worden en is de verrassing aan het eind een stuk groter. De minigames veranderen echter niet en nadat je een film twee of drie keer gespeeld hebt weet je wel ongeveer wat je mag verwachten.
De minigames zijn verder ook nog vrij beperkt. Ze zijn uitgebreid genoeg om te voorkomen dat je tijdens één film twee keer dezelfde minigame moet spelen, maar als je twee of drie verschillende films na elkaar gaat spelen zul je zeer waarschijnlijk dezelfde minigame meerdere keren spelen. You\'re In The Movies is daarom best leuk om te spelen, maar niet een hele avond lang en dat maakt het weer ongeschikt als partygame.
Alle minigames speel je met behulp van de Xbox Vision-camera, direct de zwakste schakel van dit geheel. De resolutie van de camera is dusdanig laag dat de opgenomen beelden in het uiteindelijke resultaat op een negatieve manier opvallen, zeker als je op een HDTV speelt. De beelden waar je acteerprestaties in geplakt worden zijn namelijk van een veel hoger niveau dan wat de Xbox Vision kan produceren.
Bovendien is er het probleem van de setup. Je krijgt netjes een instructievideo waarin uitgelegd wordt hoe je je kamer moet inrichten, hoe je de verlichting moet afstellen en dat je nooit iets aan de achtergrond mag veranderen. Daarnaast wordt ook uitgelegd hoe de camera opgesteld dient te worden zodat iedere speler vol in beeld te zien zal zijn. Dat laatste levert in eerste instantie het meeste geklooi op, vooral wanneer het lengteverschil tussen de grootste en kleinste speler vrij groot is. Vervolgens moet je de verlichting dusdanig instellen dat er een gelijkmatige verdeling ontstaat. Dit is mij slechts één keer perfect gelukt, door een situatie te creëren met daglicht en een zachte lichtbron die tegen het zonlicht in scheen. \'s Avonds of op een grauwe dag lukt het gewoon bijna niet om deze ideale situatie te creëren.
Dan kun je denken \"ach, wat maakt die verlichting nou uit?\", maar daar kom je gauw genoeg achter. De game maakt namelijk een foto van de achtergrond en snijdt die weg van de bewegende beelden. Als je shirt door een verkeerde lichtval ineens de kleur van de achtergrond krijgt, heb je dus ineens een gat in je lichaam op het scherm. Wanneer je een schaduw werpt op de achtergrond, zal de game dat stuk niet meer als achtergrond herkennen. Het voornaamste probleem hierbij is dat de minigames erop gebouwd zijn dat de uitsnede vrijwel perfect is.
Zo is er een minigame waarbij je op instrumenten moet slaan, zodra je handen wegvallen kun je dus geen punten meer scoren. Of als je een minigame speelt waarbij je voorwerpen moet ontwijken en de game besluit ineens dat de muur onderdeel is van jou als speler, dan kun je het voorwerp ineens niet meer ontwijken (tenzij je de muur sloopt, maar dat lukte me net niet snel genoeg). Dit alles doet niet alleen afbreuk aan de gameplay, maar ook aan de lol die je beleeft aan de game. Zeker als je meerekent dat deze gaten ook in het eindresultaat getoond worden.
Als je de game goed aan de praat hebt gekregen is het zeker leuk om te spelen. Veel minigames deden mij denken aan de vroegere EyeToy Play-games, maar doordat het later samengevoegd wordt tot een filmtrailer, is het toch nog een enigszins origineel geheel geworden. Je zou je kunnen gaan ergeren aan de regisseur, de voice-over die vertelt wat je moet doen, want die valt nogal snel in herhaling met een uiterst irritante stem die een mix lijkt van Fran Drescher, Leslie Jordan en Kyle Schwartz (uit South Park). De herhalingsfactor van zowel de regiestem als de minigames zorgt er dan toch voor dat je de game vrij snel weer weglegt, ondanks de grote moeite die hebt moeten doen om de game fatsoenlijk te kunnen spelen.
