Dragon's Dogma II
Dragon's Dogma II is net als zijn voorganger in veel opzichten de antithese van veel moderne open wereld-games. Dit spel bevat geen kaart vol icoontjes en de informatie die je krijgt is sowieso overal beperkt. Je moet zelf de wereld verkennen en de vele verrassingen ontdekken dat deze game te bieden heeft. Als grote fan van de eerste game ben ik in ieder geval erg blij om te melden dat deze sequel fantastisch is geworden.
Dragon's Dogma II is een sequel die er bijna niet was gekomen. De originele Dragon's Dogma kwam in 2012 uit en wist destijds niet veel potten te breken. De open wereld RPG van Capcom kwam slechts een paar maanden na The Elder Scrolls: Skyrim uit en het leefde onmiddellijk onder de schaduw van die game. Critici waren destijds in ieder geval niet echt onder de indruk van Capcom’s game.
In de jaren erna kreeg het spel nog een grote uitbreiding en ports naar andere nieuwe consoles, pc en switch. Langzaam begonnen steeds meer mensen de game te spelen en dankzij mond-tot-mondreclame werd het alsnog een culthit. Wat was er dan zo bijzonder aan Dragon's Dogma? In de open wereld-genre zijn er net als in elk ander genre gevestigde conventies die de meeste games trouw volgen. Dragon's Dogma doet alsof veel van die conventies niet bestaan en verzint zijn eigen regels. Het resultaat is een unieke game met een sterke eigen identiteit.
Regisseur Hideaki Itsuno (bekend van Devil May Cry) heeft in de twaalf jaar sinds de release zich nog altijd niet laten beïnvloeden door andere games in het genre. Dragon's Dogma II is daarom opnieuw een excentrieke game die zijn eigen ding doet. Dat resulteert ook in een paar specifieke minpunten, maar als grote fan van het origineel is deze sequel een fantastische uitkomst.
De Dragon's Dogma-games bevatten dus veel unieke elementen, maar allereerst wil ik misschien wel de sterkste punt aandacht geven: het ongelofelijke avonturiersgevoel dat je van deze games krijgt. In Dragon's Dogma II is fast travel net als in het origineel relatief gelimiteerd. Dit betekent dat als je op reis gaat je sneller het gevoel hebt dat je een belangrijke beslissing maakt, want je komt niet zomaar terug. De reis zelf is ook bijzonder, Dragon's Dogma II zit immers vol onverwachte hindernissen. Tijdens je wandeling door het bos kun je bijvoorbeeld zomaar tegen een torenhoge ogre aanlopen of plotseling landt er een agressieve griffioen naast je die zin heeft om te stoeien.
Een ander essentieel element is de dag-nacht cyclus. Dit is een van de weinige games waarin nacht echt pikkedonker is. Bovendien komen dan nieuwe vijanden tevoorschijn en vaak zijn ze met meer. Dit resulteert in chaotische gevechten waarin je wild om je heen kijkt met je lantaarn om je tegenstanders te vinden. Dragon's Dogma maakt het je dus niet makkelijk en neemt expres features weg die we van dit soort games gewend zijn. Dat maakt de ervaring in dit geval beter en meer memorabel. Mijn eerste reis naar grote steden zoals Vernworth en Bakbattahl waren simpelweg grote avonturen die mij zijn bijgebleven.
Een ander punt waarin Dragon's Dogma zich onderscheidt is de combat. Je vaardigheden worden door je vocation bepaald, dat zijn de klassen in deze games. Geloof mij maar, je hebt nog nooit een boogschutter, krijger of dief gespeeld zoals ze in Dragon's Dogma worden gepresenteerd. De boogschutter kan bijvoorbeeld zijn pijl en boog met een van zijn vaardigheden haast als een mitrailleur bedienen terwijl de dief een optie heeft om zichzelf als een messcherpe kolk de lucht in kan lanceren om vliegende vijanden neer te halen. Het is verre van realistische en het is ongelofelijk leuk.
De sequel hergebruikt veel van de originele vocations, maar heeft ze wel stuk voor stuk verfijnd om ze meer een eigen rol binnen het spel te geven. Uiteraard zijn er ook volledig nieuwe vocations toegevoegd. De Mystic Spearhead is bijvoorbeeld een leuke combinatie tussen fysieke aanvallen en magische krachten die gebruikmaakt van een nieuw wapen. De Trickster is weer iets compleet anders. Met deze vocation kun je met illusies toveren om vijanden in de war te brengen en het moedigt je aan om creatief te zijn met je mogelijkheden. Het loont zich ook om meerdere vocations uit te proberen, omdat je passieve vaardigheden die je verdient door vocations te levelen mee kunt nemen naar andere vocations. De groei van je stats is niet zoals in de eerste game gebonden aan je vocations, dus je bent volledig vrij om te experimenteren.
Dit alles zou voor niets zijn als je al die leuke vaardigheden niet kon gebruiken tegen waardige vijanden. Dragon's Dogma II zit gelukkig vol grote monsters waar je je op uit kunt leven. Eerlijk gezegd maakte ik me na zo’n twintig uur spelen wel een beetje zorgen, omdat ik vooral monsters tegenkwam die ik kende uit het eerste deel. Gelukkig brandt de sequel alsnog los en vooral de tweede helft met nieuwe monsters en genoeg variatie om het leuk te houden. Dat geldt helaas niet voor de reguliere vijanden zoals goblins, harpies en saurians. Deze vijanden zijn prima hoor, maar Capcom had een stuk meer verschillende type kleine monsters moeten toevoegen. Een nieuw gebied verkennen is immers minder spannend als je telkens weer dezelfde vijanden treft.
Het enige wat de fantastische gameplay tegenwerkt is de matige framerate die rond de 30fps bivakkeert. Ik heb de game op PS5 gespeeld, maar op geen enkel platform ga je consistent 60fps aantikken. Bovendien kakt het vaak in als je een grote stad bezoekt of als je tegen een grote groep vijanden vecht. De matige performance is een grote domper, maar gelukkig is de game alsnog prima speelbaar.
Persoonlijk vind ik ook dat de game met een optionele hogere moeilijkheidsgraad had moeten lanceren. Dragon's Dogma II is geen makkie, maar de afgelopen tien jaar zijn we als gamers gespelen door allerlei pittige games van onder andere From Software. De grote monsters van Dragon's Dogma II neerhalen had mij iets meer voldoening gegeven als ze meer weerstand konden geven.
Dragon's Dogma II is dus nog altijd een ongewone game, maar het is ook een vrij traditionele sequel in de zin dat het voor de rest vooral groter en beter is dan zijn voorganger. De nieuwe game speelt zich af in een nieuwe wereld die veel groter en gevarieerder is dan de vorige game. Of neem de pawns, je computergestuurde metgezellen. In de eerste game waren ze af en toe charmant in hun repetitieve dialogen, maar vaak ook amper tolerabel en bovenal oerdom. Dragon's Dogma II verbetert niet alleen hun kunstmatige intelligentie, maar heeft ze ook levendiger en nuttiger gemaakt. Je kunt ze nu zelfs een high five geven na een lastig gevecht, iets dat veel lekkerder voelt dan je zou verwachten. Net zo onverwacht is ‘Dragonblight’, een nieuwe pawn-ziekte die schokkend veel impact kan hebben op je game.
Van Dragon's Dogma II hoef je overigens geen episch verhaal te verwachten, maar dat betekent niet dat het niet interessant is. Je speelt als de Arisen, een speciaal persoon die is voorbestemd om een draak te slachten. De Arisen is binnen de wereld van Dragon’s Dogma alleen ook een belangrijke politieke pion en daardoor moet je niet alleen tegen monsters stoeien, maar ook bijvoorbeeld een koningin die er alles aan doet om haar eigen machtspositie te behouden.
De personages, dialogen en sidequests zijn niet bijster complex, maar het geheel verbindt dieper met elkaar dan je in eerste instantie zou verwachten. Als je bereid bent om de puzzelstukjes van het plot te verzamelen kijk je tegen het einde toch tegen een intrigerende puzzel aan. Het is ook tof dat veel quests een tijdslimiet hebben, waardoor je eindelijk is een keer urgentie voelt in zo’n open wereld-game. Of dat je die quests vaak op meerdere creatieve manieren kunt oplossen, iets dat verschillende resultaten en beloningen geeft. De lol van Dragon's Dogma II zit dikwijls in de details en in de vrijheid die je binnen de beperkingen als speler krijgt.
Als laatste wil ik nog even de microtransactions van Dragon's Dogma II benoemen. Als je de lancering van de game hebt gevolgd weet je misschien dat het een groot discussiepunt is geweest rondom de game. Persoonlijk ben ik altijd sowieso tegen microtransacties, maar volgens mij is de controverse vooral ontstaan door het feit dat veel mensen de unieke systemen van Dragon’s Dogma niet kennen en ze dus niet goed begrepen wat de optionele aankopen precies doen. Kort samengevat: de spullen die je kunt kopen zijn stuk voor stuk inconsequent en makkelijk te verdienen in het spel zelf. Capcom verdient alsnog een ‘foei’, maar daar blijft het wat mij betreft wel bij.
Conclusie:
Dragon's Dogma II is een ingenieuze game die uit speciale momenten bestaat. Het is een spel die automatisch anekdotes voor je genereert, want alles wat je in dit spel doet leidt tot memorabele avonturen. Het is een waardige sequel geworden en een van de beste open wereld-games ooit.
Gespeeld op PS5, ook beschikbaar voor Xbox Series X|S en pc.
