Pikmin 1 + 2
Als je ooit tijdens het zappen op National Geographic bent blijven hangen of fan bent van David Attenborough leer je iets heel snel: de wildernis is een wereld van het eten of gegeten worden. Nintendo heeft deze vuistregel in 2001 op een game toegepast en het resultaat was de geboorte van een prachtige nieuwe spelserie.
Pikmin is een innovatieve strategie-serie uit de koker van niemand minder dan Shigeru Miyamoto. In deze games bestuur je astronauten die op hun beurt hordes geinige plantmannetjes aansturen. De astronauten reizen af naar verschillende planeten om eten en grondstoffen te vergaren en hebben daarbij hulp van de Pikmin nodig. De Pikmin zijn namelijk werkpaarden die zonder klagen gezamenlijk grote objecten kunnen dragen. Bovendien kunnen de ogenschijnlijk onschuldige wezentjes ook als moordwapens ingezet worden.
De astronauten trekken met een team van honderd Pikmin de wildernis in en stuiten daar uiteraard op vijandige beestjes die eigenlijk gewoon over hun territorium waken. De mensheid in de echte wereld heeft zich daar nooit iets van aangetrokken en de astronauten in Pikmin doen dat ook niet. De astronauten gooien de plantmannetjes op het lichaam van elke vijand die ze tegenkomen en de Pikmin blijven kopstoten geven tot het dier morsdood is. Als er tijdens het gevecht ook Pikmin sterven (je ziet letterlijk hun zieltjes richting de hemel opstijgen) schrijven de astronauten dat enkel op voor de statistieken.
Geen zorgen, de Pikmin-games zijn enigszins milieuvriendelijk. De lijken van de lokale diersoorten zijn natuurlijke hulpbronnen en worden net als andere materialen meegevoerd. Ze fungeren ook als brandstof voor het planten van nieuwe Pikmin, de verloren slaven soldaten moeten immers onmiddellijk vervangen worden. Als alle grondstoffen zijn gedolven en de helft van de diersoorten zijn uitgeroeid vertrekken de astronauten. Soms worden daarbij de Pikmin achtergelaten, de afhankelijke wezentjes worden dan hulpeloze prooi voor de overgebleven flora en fauna. Tijd voor de volgende planeet!
Wellicht overdrijf ik een beetje over hoe meedogenloos deze games zijn, maar het concept van Pikmin blijft leuk en ik waardeer het feit dat het ook een semi-realistische weergave is van hoe de natuur (en de mensheid) werkt. Later deze maand verschijnt deel vier voor de Switch. In 2020 kwam er ook al een remaster van deel drie uit (origineel voor de Wii U). Met deze remaster van de eerste twee delen zijn nu dus alle Pikmin-games op de Switch beschikbaar.
Pikmin 1 en 2 kwamen oorspronkelijk voor de GameCube uit, maar in 2008 werden ze al voorzien van een remaster op de Wii. Die versies kwamen al met een hoop veranderingen zoals een overgang van 4:3 beeldverhouding naar breedbeeld. Verder werden ook kleine gameplay aanpassingen gedaan. Echter, het beste verkoopargument was de optie om beide games met de Wiimote te spelen, een besturing die Pikmin op het lijf geschreven stond.
De nieuwe Switch-versies zijn gebaseerd op de Wii-remasters. Daarbij is de resolutie verder opgeschroefd naar HD standaarden waardoor de games weer een stukje scherper ogen. Héél mooi zijn ze natuurlijk niet meer, het gaat hier zeker niet om remakes. Met name de texturen voor de ondergronden ogen verouderd. Je kunt de Switch-versies aan de hand van de traditionele GameCube-controls besturen, maar er is ook een optie om gyro-controlste gebruiken. Helaas heb je hier hetzelfde probleem als met Pikmin 3 Deluxe: gyro werkt voor deze games een stuk minder lekker dan de infrarood methode van de Wiimotes.
De games zijn voor de rest nog altijd hartstikke goed en prima speelbaar. Pikmin 1 is enigszins berucht om het feit dat je het binnen 30 in-game dagen moet uitspelen. Deze tijdslimiet is stiekem super royaal, maar veel spelers vinden het niet fijn om tijdslimieten te hebben dus latere delen hebben hier geen gebruik meer van gemaakt. Het eerste deel bevat ook maar drie verschillende soorten Pikmin en tegenwoordig zijn we meer variatie van de sequels gewend. Desondanks blijft Pikmin 1 een prima klassieker.
Pikmin 2 was in 2003 een uitstekende sequel. Nintendo voegde een paar nieuwe Pikmin-soorten toe en ook een karrenvracht aan nieuwe vijanden. Deze game heeft dus geen tijdslimiet, maar het is toch meer hardcore dan zijn voorganger vanwege de ondergrondse grotten die als dungeons fungeren. Als je tegen de nieuwe vijanden vecht moet je in deze game ook veel voorzichtiger zijn met welke kleur Pikmin je gebruikt en de voorgenoemde dungeons vereisen sowieso een stuk meer strategie om ze goed door te komen. Mijns inziens is Pikmin 3 nog een stukje beter, maar veel fans prefereren nog altijd Pikmin 2. Dat zegt denk ik genoeg over hoe sterk deze game nog altijd is.
Conclusie:
De Pikmin-games zijn meer dan twintig jaar later nog altijd vrij uniek. De eerste game is inmiddels een tikkeltje verouderd, maar de sequel is nog altijd erg goed. Enkel de matige gyro-controls en de relatief hoge vraagprijs van vijftig euro gooien ietwat roet in het eten. Het is fijn dat de games nu beschikbaar zijn op een moderne console en het zijn bovendien goede zoethoudertjes tot Pikmin 4 eindelijk uitkomt. Disclaimer: voor deze review zijn meer dan zevenhonderd Pikmin opgeofferd. Ik kan niet wachten op de volgende Pikmin genocide.
Exclusief voor Nintendo Switch.
