review

Pinkpop 2016: een terugblik

2. Zaterdag

Op zaterdag mag een spiksplinternieuwe band aan de aftrap staan. Miamigo is pas 2 jaar actief, maar weet nu al in de Brand Bier Stage een heerlijke sfeer te creëren die het publiek terugbrengt naar de 80s. Na een half uur is de koek wel op, en dat is precies de tijd die de heren uit Brighton nodig hebben gehad om een lekker opwarmertje op gang te brengen. Het publiek heeft opnieuw een moeilijke keuze te maken: losgaan bij The Sore Losers of knallen bij de Main Stage bij Walk off the Earth?

The Sore Losers (Foto: Saskia Bosch)The Sore Losers (Foto: Saskia Bosch)

Stage 4, dat misschien nog wel het meest gevarieerde muzikale programma voorstelt, is tot de nok toe gevuld met mensen die afgekomen zijn op de ruige klanken van de Belgische muzikanten. Ondertussen wordt op de Main Stage overgeschakeld naar voornamelijk covers in de style van Walk off the Earth. Dat werkt bij het eerste nummer, maar na twee nummers wordt het toch wel een beetje apart en op sommige momenten zelfs irritant.

Overigens is er voor de liefhebber van ruig na The Sore Losers nog meer te genieten op de 3FM Stage bij het inmiddels 18 jaar oude Halestorm. Leadzangeres Lzzy Hale heeft er zichtbaar zin in en laat dat ook ruimschoots merken. En dat daarbij het verschil tussen dag en nacht voor haar soms lastig is, wordt dat voor lief genomen door het publiek en er wordt volledig losgegaan op ondermeer 'Apocalyptic'en 'Unapologetic'. Na een uur en iets meer dan tien nummers verder is het publiek getrakteerd op een mooie show met een rauw randje en veel, heel veel enthousiasme. Onder het optreden van James Morrison op de Main Stage is er de perfecte gelegenheid om wat te eten en te drinken te scoren en te genieten van de zwoele klanken van de Brit, bekend van de monsterhit 'You Give Me Something'. Maar Morrison heeft meer in petto dan dat. Hij wisselt zijn hits af met een andere klankencombinatie en laat het veld voelen dat hij er is. Een kwestie van even lekker gaan zitten en genieten geblazen.

James Morrison (Foto: Hub Dautzenberg)James Morrison (Foto: Hub Dautzenberg)

Na zo’n optreden is de keuze voor de tent makkelijk, waar virtuoos Matt Simons het podium mag betreden. Een ietwat kalm optreden met af en toe een piekje, vooral tijdens 'Take Me To The Water' en natuurlijk 'With You'. Hierna stroomt het veld opnieuw vol. Een van de hoogtepunten van de dag is uiteraard de terugkomst van Doe Maar naar het grote podium, en dat heeft wel 33 jaar moeten duren. Een gevarieerd optreden met een heerlijk intermezzo van Joost Belinfante en zijn Nederwiet is wat het publiek voorgeschoteld krijgt. Een uur blijkt te weinig te zijn voor Doe Maar. 'De Bom', 'Smoorverliefd',  '32 Jaar', ze komen allemaal voorbij, maar voordat het publiek het doorheeft is een van de leukste optredens van de dag al afgelopen. Hopelijk duurt het dit keer geen 33 jaar voordat de heren terugkeren naar Pinkpop. De Duitste DJ Robin Schulz heeft inmiddels de Brand Bier Stage omgetoverd tot zijn dancedomein en weet de dampende plaatjes in hoog tempo op te volgen, wat leidt tot een zeer strak optreden.

Doe Maar (Foto: Bart Heemskerk)Doe Maar (Foto: Bart Heemskerk)

Vanuit alle hoeken is er echter al weer die beweging naar de Main Stage, want Rammstein en alles wat daarbij hoort staat dan toch echt op het punt om zich op het publiek te storten. En dat neemt de Duitse band soms erg letterlijk. Als er geen vuur uit de gitaren komt, wordt er wel vuurwerk over het publiek heen geschoten of klinken de knallen van de CO2-kanonnen. En toch zit er iets ontroerends in het optreden.

Buiten de knallers als 'Ich Will' en 'Du Hast' en nog vele anderen is de emotie die in het optreden zit, hoe opvallend ook, zeer indrukwekkend. Wanneer het laatste schot wordt gevuurd blijft het publiek in verbazing en enthousiasme achter over wat zij zojuist voor een show hebben mogen aanschouwen. Vanzelfsprekend bleef het nog lang onrustig.

Rammstein (Foto: Bart Heemskerk)Rammstein (Foto: Bart Heemskerk)