Disney's Wish is zeer vermakelijk, maar had veel meer kunnen zijn
Walt Disney Studios viert dit jaar haar 100e jubileum op een aantal manieren. Zo zijn er vieringen in de parken, is er een reizende tentoonstelling te zien in zowel Londen als op verschillende plekken in de VS, maar ook bij de animatieafdeling staat er met de release van de nieuwe film Wish een feest op de planning. Geschreven door Jennifer Lee en Chris Buck, die ook samen verantwoordelijk waren voor een van de studio's meest recente successen in de vorm van de Frozen-reeks, zijn de verwachtingen hooggespannen. Helaas weet de film deze grote beloftes maar mondjesmaat waar te maken.
De film speelt zich af in het magische Rosas, een koninkrijk gesticht door koning Magnifico. Als je er komt wonen kun je op je 18e verjaardag een wens doen en die achterlaten bij de koning, in de hoop dat deze dan ooit vervuld zal worden. Wanneer Asha, een bewoonster die naast rondleidingen geven aan toeristen ook uitgekozen wordt om naast de koning te komen staan, een wens doet aan de sterrenhemel gebeurt er iets dat de toekomst van Rosas zou kunnen veranderen.
Ariana DeBose weet als Asha indruk te maken met zowel haar vocale geweld als het feit dat de stem erg goed past bij het personage en de nieuwsgierigheid die deze Asha meeneemt in elke scène. DeBose liet eerder al zien dat zij zeker geschikt was om een keer die typische hoge vocalen van een Disney-personage aan te tikken, toen ze hoge ogen gooiden in Spielberg's West Side Story. Ook Chris Pine zet een overtuigende koning Magnifico neer die, zoals het een echte Disney-slechterik betaamt, goed uit de verf komt als een verderfelijk persoon. Alan Tudyk weet ook de lachers op zijn hand te krijgen als pratende geit Valentino. Jammer genoeg krijgen de stemacteurs het in hun eentje nooit voor elkaar om overtuiging te brengen voor een verhaal dat niet af voelt.
Tegenwoordig is de tendens dat films vaak langer worden en in die realiteit is Wish met een krap anderhalf uur aan de korte kant. Dit is voor het animatiegenre geen bijzonderheid, maar binnen de verhaalvertelling worden door deze keuze een flink aantal concessies gedaan met betrekking tot de diepte van de scènes en daarbij ook de overgangen tussen deze verschillende verhaalelementen. Te vaak wordt er vanuit gegaan dat het publiek wel accepteert en begrijpt waar het verhaal naar toe gaat, zonder verdere verdieping en uitleg te geven bij de keuzes en motivatie van personages.
Wish krijg daardoor al snel een hak-op-de-tak-gevoel, iets dat opvallend te noemen is als wordt gekeken naar de zorgvuldigheid waarmee scenarioschrijver Lee eerder hoge ogen gooide met niet alleen Frozen, maar ook het prachtige Zootopia. Als er in de afgelopen 10 jaar een film aangewezen zou moeten worden met diepgang en bewustzijn van wat een personage kan meemaken binnen een geanimeerd verhaal dat niet gegrond in onze werkelijk, zou juist die laatstegenoemde een zeer geschikte kandidaat zijn. In een tijd waar er dus vaak hardop afgevraagd wordt of films niet wat korter kunnen, kan hier de vraag gesteld worden welke belangrijke sleutelscènes er op de tekentafel achter zijn gebleven.
Daarnaast is het flink wennen geblazen met de nieuwe animatiestijl waar er bij deze film voor gekozen is. Het kan het best omschreven worden als een mix tussen 2D-en 3D-animatie, maar het zorgt er uiteindelijk voor dat hier wederom lijkt alsof de film niet af is. De makers hadden hier beter kunnen kiezen om één kant op te gaan, of een bewuste keuze te maken wanneer de 3D-vorm ingezet zou worden op momenten dat het verhaal hier om vraagt, zoals voorheen al talloze keren is gedaan binnen de bestaande Disney-bibliotheek.
Het is zeker niet alleen maar kommer en kwel; de liedjes van de hand van Julia Michaels en Benjamin Rice zijn aangenaam en liggen goed in het gehoor. 'This Wish' heeft potentie om naar voren geschoven te worden als nieuwe oorwurm en 'Knowing What I Know Now' fungeert mooi als effectief strijdlied. Er zit echter geen nieuwe klassieker tussen. Daarnaast doen ze maar heel af en toe waar normaliter een vertelling van deze studio goed in is; door middel van muziek een boodschap brengen die zijn grondslag vindt in onze eigen overtuigingen.
Kortom, Wish is zeker geen slechte film. Het heeft alleen zo veel goede voorgangers dat een vergelijking onvermijdelijk is. Als we dan na 100 jaar Disney de balans opmaken zal deze waarschijnlijk niet lang voorkomen in het collectief geheugen en dat is, als gekeken wordt naar de beelden van de rijke catalogus die meerollen met de credits, zeker wel het doel geweest van deze film. Soms gaat dus de vlieger less is more op, maar zeker niet altijd. Ook niet na 100 jaar.
