Maneskin ontstijgt Songfestival-succes in Ziggo Dome

Iets minder dan twee jaar geleden kwam het Songfestival-sprookje van de Italiaanse band Maneskin uit en wonnen ze in de lijn der verwachting het liedjesfestijn. Er waren toen al tekenen dat dit wel eens zou kunnen uitgroeien tot een van de succesvollere formaties die ooit is voortgekomen uit de wedstrijd, maar dat er een volledig uitverkochte wereldtour in zat, die gisterenavond ook de Ziggo Dome aan mocht doen, was waarschijnlijk in de stoutste dromen van de rockers nog niet voorbij gekomen.

Het is dringen geblazen om überhaupt op tijd de zaal in te komen, want vanaf 's middags staan er al lange rijen voor de deuren van de poptempel. Van tevoren werd al gewaarschuwd dat vanwege de kou er niet eerder dan 9:00 (!) uur in de rij gelegen mocht worden en dat er ten strengste afgeraden werd om vroeger te komen. Bijkomend voordeel en tegelijkertijd nadeel; de band neemt geen voorprogramma mee op tour, iets waar je dan als kaarthouder misschien blij mee kan zijn, maar het maakt de crowd control zichtbaar lastiger omdat iedereen op ongeveer hetzelfde moment aan lijkt te komen. Het mag de pret voor de band niet drukken, ze beginnen dan wel tien minuten later, maar als eenmaal het doek valt tijdens 'Don't Wanna Sleep' is de leeuw los. 

In hoog tempo worden de mengelmoesjes pop/rocksongs van het nog zeer recente album Rush en eerder werk door elkaar opgevolgd. Zo is de megahit waar het allemaal hemelsbreed zo'n 90 kilometer zuidelijker begon, 'Zitti e Buoni, al als derde aan de beurt na het zeer aanstekelijke 'Gossip'. In dit gedeelte zijn de overgangen zeer strak en lopen de nummers dan ook erg goed in elkaar over, waaraan te merken valt dat de Italianen dit inmiddels al een tijdje gewend zijn. De Amerikaanse tour die voor de Europese reeks kwam zette records neer voor de rockmuziek en de geoliede machine die Maneskin heet draait dan op volle toeren. Waar overigens ook uit blijkt dat zanger Damiano David er al flink wat shows op heeft zitten is de mate waarin hij het publiek de zang over laat nemen. Zo besluit hij zich een flink aantal keer niet meer aan de hoge uithalen te wagen maar zet hij de escape in die 'het publiek' heet. Dit begint in het verloop van het concert steeds vaker voor te vallen en dat is eigenlijk gewoon een zwaktebod.

Het wordt goed gemaakt door de vele rekwisieten die in worden gezet; zo is er tijdens 'For Your Love' genoeg speelruimte met een gigantische schijnwerper die in een donkere Ziggo Dome over het publiek wordt geschenen. Het donker zorgt ervoor dat de zaal verandert in een kolkende massa, maar daar moet wel flink op aangedrongen worden door de band zelf. Ook worden de microfoonstandaarden en overige standaarden die nog op het podium staan in de fik gezet tijdens, hoe kan het ook anders, het opzwepende 'Gasoline'. Er is allemaal erg goed over nagedacht en dat is ook maar goed ook, want Maneskin moet het vanavond erg veel hebben van juist die ondersteuning van het publiek. Is dat erg? Nee hoor, er wordt zichtbaar door beide partijen van genoten. 

Zoals het een echt grote band betaamt wordt er ook nog een stukje akoestisch gespeeld op een B-Stage achterin de zaal. Daar bewijzen David en gitarist Thomas Raggi waarom Nederland zo speciaal voor ze is (iets wat ze gedurende avond een aantal keer benadrukken), aangezien ze ervoor kiezen om een nieuw nummer voor het eerst live te spelen. 'If Not For You' is een nummer dat hoorbaar is geschreven voor de Amerikaanse markt, maar het gaat er bij de Nederlandse fans ook goed in. Waar er bij andere shows nog een extra nummer, naast het rustige 'Vent'Anni' wordt gespeeld, houden de heren het na twee nummers wat betreft het kleinere podium voor gezien en staan bassiste Victoria De Angelis en drummer Ethan Torchio alweer klaar om verder te scheuren door de uiteindelijk 23 nummers tellende setlist. 

Dit slotstuk van de show is overduidelijk gereserveerd voor het wat hardere repertoire van de band. 'I Wanna Be Your Slave' wordt rap opgevolgd door de Italiaanse knaller 'La Fine', dat op de beurt weer soepel overgaat in 'Feel'. Er zit in dit gedeelte een betere balans dan het voorgaande gedeelte, waarbij er soms aparte keuzes worden gemaakt tussen rustige rockballads en opzwepend gescheur, waardoor het publiek het soms ook allemaal niet meer lijkt te begrijpen. Wat wel heel duidelijk wordt, is dat Maneskin zich vasthoudt aan tradities, want voordat de toegift wordt ingezet in de vorm van het kabbelende 'The Loneliest' en een herhaling van 'I Wanna Be Your Slave' is er eerst nog tijd voor een aantal fans om te laten zien hoe Instagram-waardig ze op het podium kunnen rocken op 'Kool Kids'. 

Uiteindelijk laat Maneskin zien met dit optreden dat ze succesvol de status van hun Songfestival-succes zijn ontstegen en ze klaar zijn voor een roemrijke carrière. Nu alleen nog wat smetjes die er lijken te zijn door een gigantisch druk schema wegpoetsen en dan zouden we het zomaar nog over tien jaar over dit optreden kunnen hebben. De fans doen dat in ieder geval sowieso.