Hitler had Engelse vriendin

Hitler had in de jaren ’30 een Britse vriendin genaamd Unity Mitford. De Britse adellijke jonge vrouw raakte geobsedeerd door Adolf Hitler en deed er alles aan om hem te ontmoeten. Ze reisde naar München, leerde Duits en bezocht dagelijks zijn favoriete restaurant, Osteria Bavaria, in de hoop zijn aandacht te trekken. Op 18 februari 1935 slaagde ze daarin: Hitler nodigde haar uit aan zijn tafel. Vanaf dat moment schreef Unity, die diep onder de indruk was van Hitler, al hun ontmoetingen in rode inkt in haar dagboek. In totaal ontmoette ze hem 139 keer. Haar obsessie met de nazi-leider komt duidelijk naar voren in haar opgedoken dagboek waar The Daily Mail maanden onderzoek naar deed. Het dagboek leest als dat van een fan die alles over heeft om bij haar idool in de buurt te zijn.

Unity werd geboren in 1914 als de vijfde dochter van Lord en Lady Redesdale. De familie Mitford was welgesteld, maar geen toonbeeld van rust en bezadigd gedrag. Haar oudere zussen Diana, Nancy en Decca zochten ieder hun eigen pad: van een affaire met de Britse fascistenleider Oswald Mosley tot het schrijven van satirische romans en het koesteren van communistische sympathieën. Unity stak hen echter de loef af in controverse. Ze was twintig toen ze zich in 1934 in München vestigde om Duits te leren, maar in werkelijkheid had ze maar één doel: een ontmoeting afdwingen met Adolf Hitler. Ze hoorde dat hij vaak lunchte in de Osteria Bavaria, een Italiaans restaurant in de stad. Dag in dag uit zat ze daar op hem te wachten, blonde haren keurig in de krul, blauwe ogen gericht op de deur, vastbesloten alles te doen om hem te ontmoeten.

Dat er ooit echt contact zou komen, leek lang een onwaarschijnlijk idee, maar Hitlers nieuwsgierigheid werd gewekt door de opvallende Engelse verschijning die telkens aan dezelfde tafel zat. Uiteindelijk gaf hij haar op een winterse dag in februari 1935 een teken om plaats te nemen aan zijn eigen tafel. Voor Unity was dat een voorlopig hoogtepunt van haar nog jonge leven: ze schreef in haar dagboek dat ze geen dag kon bevatten waarop ze nóg gelukkiger was. Vanaf dat moment werd ze een vaste gast in Hitlers nabijheid. Albert Speer verklaarde later dat er geen andere buitenlander was die zo vaak en zo informeel met de Führer omging. In brieven aan haar familie en in eigen notities noemde ze Hitler een ‘engel’ en ‘hemels’, waarmee ze liet zien hoezeer ze in de ban was van zijn persoonlijkheid.

Haar bewondering voor Hitler stond niet op zichzelf. Unity Mitford was een overtuigd antisemiet en gaf daar openlijk blijk van in brieven en artikelen. Ze schreef voor het schunnig antisemitische blad Der Stürmer hoe Engeland gezuiverd moest worden van Joden, ondertekende dergelijke publicaties met ‘Jew-hater‘ en vond het fantastisch als ze, naar eigen zeggen, kon ‘meestrijden’ tegen wat zij zag als de grote vijand.

Het dagboek bevat schokkende passages over haar antisemitisme. Zo beschrijft ze met voldoening hoe ze met Sir Oswald Mosley’s Blackshirts pamfletten uitdeelt in Londen en hoe ze in de media openlijk oproept tot “Jews out!” Dat haar lerares Baum ineens half-Joods blijkt te zijn en uit de partij wordt gegooid, bezorgt haar geen moment van medeleven. Integendeel, ze schrijft daar bijna opgelucht over.

Die radicale denkbeelden maakte haar niet alleen berucht bij het Britse publiek, maar ook een opvallende verschijning in nazi-kringen. Enerzijds zag men in haar een nuttig propagandamiddel: een hoogblonde, lange perfecte ariër maar dan met een Brits paspoort. Anderzijds deden sommigen hun best om haar in de gaten te houden, omdat men zich afvroeg of ze niet gewoon spioneerde voor Winston Churchill (die via zijn vrouw Clementine verre familie van haar was).

Hitler ontving haar vaak in de Osteria of op andere locaties in München. Hij trakteerde haar op lunches en diners, gaf haar cadeaus, zoals een schitterend versierde kerstboom en onderhield zich met haar over van alles: van films en opera’s tot antisemitische politieke plannen. Unity genoot ondertussen van haar bevoorrechte positie. Ze kende na verloop van tijd talloze nazi-kopstukken persoonlijk. Joseph Goebbels en zijn vrouw Magda nodigden haar thuis uit, Julius Streicher liet haar voor grote menigtes spreken en in de intieme kring van Hitler zelf, bijvoorbeeld zijn woning aan de Prinz Regenten-Platz, was ze geregeld te gast. Volgens getuigen zat ze soms urenlang op een stoel te wachten tot Hitler überhaupt verscheen, enkel omdat hij had laten weten dat hij langs zou komen.

Hoewel ze idolaat is van Hitler, omschrijft ze hem ook in kleine, dagelijkse details. Ze notuleert hoe hij muntjes opgooit om te kiezen tussen twee soepen, hoe hij glimlacht als hij haar een drankje aanbiedt omdat ze hoest, en hoe hij zich interesseert voor films zoals Lives of a Bengal Lancer en Cavalcade. Ze noemt het zijn ‘wonderful mood’ als hij aan tafel met haar praat, en ze voelt zich bevoorrecht wanneer hij naast haar gaat zitten of weggaat met een laatste blik. “He turns round three times to look at me, & again at his car, sadly,” noteert ze een keer met opwinding en ontroering.

Unity’s fascinatie voor uniformen en haar verliefde bewondering voor ‘haar’ Führer verhinderden niet dat ze volop andere avonturen aanging. Ze had meerdere SS-officieren als minnaars, onder wie een man die ze ‘Erich’ noemde. Hij werd aanvankelijk vermoedelijk op haar afgestuurd om haar te schaduwen, maar hij raakte daadwerkelijk door haar gecharmeerd. In haar dagboek komt naar voren dat ze hem en ook een andere SS-officier genaamd Harry, geregeld in pensions of in taxi’s ontmoette. Daarmee weerlegt haar eigen verhaal de mythe dat ze een teruggetrokken, timide societydame was. Integendeel, ze leidde een behoorlijk intens leven vol passionele ontmoetingen, terwijl ze overdag Hitlers tafels afschuimde in de hoop op een gesprek of glimlach.

Dat deze Engelse vrouw zich moeiteloos in nazikringen bewoog, kwam ook doordat de nazi-top haar zag als een nuttig aanspreekpunt voor mogelijke invloed in Engeland. Daarnaast deed ze geen enkele moeite om te verbloemen hoezeer ze antisemitische laster toejuichte. Ze bezocht zelfs het concentratiekamp Dachau alsof het een leerzaam uitstapje betrof, lunchte met SS’ers en beschreef de plek later bijna achteloos in haar dagboek, zonder enig medeleven te beschrijven voor de mensen die er gevangen zaten. Ze beschrijft het bezoek als een interessante excursie, waarbij ze met SS-officieren luncht en het kamp lijkt te beschouwen als een propagandistische blik op ‘hoe de nazi’s met hun vijanden omgaan’.

Haar familie komt in het dagboek regelmatig voor. Ze introduceert vader Farve bij Hitler, die hoffelijk doet en over Britse politiek wil praten, maar later noemt ze de irritatie van haar ouders omdat ze constant een swastika draagt en antisemitische leuzen gebruikt. Ook vertelt ze over zus Diana, die zelf een liaison heeft met Oswald Mosley, en Decca, die communist is maar toch lief blijft voor “Boud,” zoals de zussen elkaar noemen. Wanneer ze met haar familie reisde, bleef ze zich stevig uitspreken, zelfs als haar vader of zussen met afschuw reageerden op de verhalen over de gestage opkomst van Hitler en diens onderdrukking van minderheden.

Rond 1939 werd haar toewijding aan Hitler grimmiger. Toen Groot-Brittannië Duitsland de oorlog verklaarde, bevond Unity zich in München, verscheurd tussen trouw aan haar vaderland en haar absolute devotie voor de Führer. Ze koos in een vlaag van wanhoop voor een zelfmoordpoging door zich in het hoofd te schieten in de Engelse Tuin. Op miraculeuze wijze overleefde ze, maar ze liep onherstelbare hersenschade op. Na jaren van fysieke en mentale kwellingen stierf ze daaraan in 1948, wegkwijnend in de schaduw van de man en de ideologie die haar zo hadden betoverd.