Turning Red is succesvol tienerdrama in (te) hoge versnelling

Pixar en Disney weten al tientallen jaren kwaliteit af te leveren met zeer uiteenlopende thema's. Daar lijkt bij hun laatste films alleen wel een eenheidslijn in te komen in de vorm van het leven van tieners die iets opvallends hebben, van het bestaan van een zeemonster in Luca, naar speciale krachten in Encanto tot nu een meisje dat zal moeten om leren gaan met haar emoties, want anders...

Meilin is een hele gewone tiener die niets liever wil dan haar ouders trots maken en met haar vriendinnen naar een concert van hun favoriete boyband gaan. Dit doorsnee leven neemt alleen een compleet andere wending wanneer ze erachter komt dat elke keer als ze ergens erg boos, enthousiast, gelukkig of verdrietig over is, ze zal veranderen in een grote rode panda. Samen met haar overbezorgde moeder zal ze moeten ontdekken hoe ze het ritueel dat deze verandering ongedaan kan maken moet uitvoeren.

Voor Turning Red lijkt er op sommige momenten een hele duidelijk doelgroep te zijn, terwijl op sommige momenten dit weer volledig wordt ontkend. Een goed voorbeeld is de doorlopende verhaallijn waarin Mei en haar vriendinnen er alles aan doen om kaartjes te kunnen scoren voor 4*TOWN, een naam en een band die wel erg veel gelijkenissen vertoont met het wereldberoemde *NSYNC. Tel daar ook nog eens bij op dat het jaartal waarin het verhaal zich afspeelt 2002 is, het hoogtepunt van veel boybandgektes. Er lijkt dus een voorkeur te zijn om de dertigers binnen te trekken en alhoewel de makers dit op een zeer effectieve manier doen, blijft er genoeg over voor andere, jongere generaties. Zo is de worsteling met het accepteren van jezelf van alle tijden en ook de strijd die Mei voert met haar veeleisende ouders zal voor veel mensen een herkenbare levensfase zijn of iets waar ze misschien zelf nog in zitten.

De animatie is wederom zeer geslaagd, zelfs op de drukke momenten in de film wordt de focus van de scène niet uit het oog verloren en zijn de beelden die zijn gecreërd werkelijk adembenemend. Regisseur Domee Shi regisseerde eerder de welgeprezen short Bao, een verhaal dat ook de boodschap van familieliefde op een zeer emotionele manier toonde aan de kijker en weet de lessen die ze ook daar weer van heeft geleerd mee te nemen naar deze langere rolprent. Wel lijkt ze geworsteld te hebben met de vertelling en het tempo van het slot van de film; deze is simpelweg chaotisch en op sommige momenten zelfs enigszins moeilijk te volgen. Het kan overigens de pret niet drukken wanneer de credits gaan rollen, want de opbouw naar dit einde toe zit zeer goed in elkaar. Er had simpelweg wat meer focus gelegd mogen worden op de balans tussen absurditeit en realiteit, omdat dit wel wordt gedaan met de toon van de rest van de film. 

Rosalie Chang en Sandra Oh stelen de show als Mei en haar moeder en weten een mooie nadruk te leggen op hoe belangrijk het kan zijn om familie dichtbij te hebben en ze ook dichtbij je te houden. Voor Chiang ligt er ongetwijfeld een mooie carrière klaar, ook omdat ze met deze rol een aantal prachtige lessen kan bijbrengen aan een generatie die ook weer op zal groeien met deze film, zoals bijvoorbeeld Auli'i Cravalho dat deed in Moana en onlangs nog Kelly Marie Tran als Raya. De culturele diversiteit die de animatiestudio's in hun films weten te brengen, waarbij ook een film als Encanto niet kan ontbreken in het rijtje, zorgt ervoor dat steeds meer kinderen zich kunnen herkennen in de (getekende) personen die ze op hun scherm voorbij zien komen.

Dit is een film die succesvol toont hoe belangrijk het is om je geliefden dichtbij je te hebben en te accepteren dat het leven komt zoals het komt, maar misschien nog belangrijker om te accepteren wie je bent en daar trots op te zijn. Ondanks het rommelige slotstuk is het een film die zeer vermakelijk is voor de millenials én hun kinderen of jongere familieleden. Oh, en veel succes met weer een oorwurm uit je hoofd te krijgen. You're never not on my mind, oh my, oh my.

Turning Red is vanaf vandaag te zien via Disney+.