Pinkpop 2017: een terugblik
Het is Pinksteren en dus weer tijd om af te reizen naar Landgraaf voor drie dagen plezier. Die zin was al een aantal jaar niet meer uitgesproken, het is namelijk na een aantal jaren weer gelukt om het festival daadwerkelijk in het Pinksterweekend te plannen. Uiteraard was FOK! daar weer bij en licht de hoogtepunten van het weekend uit. Hey ho, let's go!
Het is dit jaar de beurt aan The Ten Bells, een Limburgse band, om het festival te openen. Zij wonnen de Nu of Nooit-competitie die vooraf aan Pinkpop werd georganiseerd op glorieuze wijze en dus is aan de band de eer om de tent plat te spelen, die trouwens niet meer de naam van biersponsor Brand draagt, maar nu Brightlands Stage heet. Een nieuwe naam, maar een vertrouwde atmosfeer. Wie al eerder een keer naar Pinkpop geweest is kent de routine; na een optreden in de tent is het een klein stukje lopen naar de Main Stage, waar dan de act precies begint als het in de tent stil is geworden. Na de Limburgse band gaat het programma internationaal verder in de vorm van James TW. Na de knaller van een hit die hij had met 'When You Love Someone' is het een wat opvallende keuze om een jonge gast met een gitaar direct op de Main Stage neer te zetten. Hij weet zich echter te bewijzen en krijgt het wat vroeger toegestroomde publiek op de relaxstand. Wanneer hij, hoe voorspelbaar dan ook, afsluit met zijn grootste hit is er een moeilijk keuze; of naar de tent toe voor The Pierce Brothers, die ondanks dat de trukendoos er voor open moet, het publiek aan het dansen weten te krijgen. De 3FM-stage wordt vandaag geopend door White Lies: postpunk met een sombere knipoog, zoals ze dat waarschijnlijk zelf zouden zeggen.
The Ten Bells op Pinkpop 2017 (Foto: Bart Heemskerk)
Het feestje begint pas echt wanneer er weer naar nationaal wordt geschakeld op de Main Stage. Chef'Special pakt glorieus uit en schuwt absoluut om hun grootste successen midden in de set te plaatsen. De band heeft inmiddels genoeg hits om er bijna een heel uur mee te vullen. Ook de nieuwe plaat Amigo wordt uitgebreid belicht en de knallers Amigo en Try Again doen het erg goed bij het veld, dat inmiddels al helemaal vol staat met jong publiek dat naar niemand anders smacht: Justin Bieber. Zo ver is het echter nog niet. Terwijl Glastonbury-supertalent Declan McKenna Stage 4 weet plat te spelen met zijn inventieve Jake Bugg-sound, komt er opnieuw die lastige keuze boven borrelen. Het wordt of de tent of de 3FM-stage. Het publiek dat voor de tent kiest maakt misschien wel de beste keuze van de dag. Daar zetten de Crystal Fighters namelijk een van de beste shows van het weekend neer. Dit terwijl ze bij het grote publiek eigenlijk alleen maar bekend zijn door 'Plage', en heel misschien 'Party All Night'. Leadsinger Sebastian Pringle, volledig in hippiestijl en compleet met indianentooi, gooit alle remmen los en maakt er samen met zijn band een fris feestje van. Wanneer er dan afgesloten wordt met een flink verlengde versie van 'Plage' is het publiek tevreden en vooral heel blij als het de tent uit loopt.
James TW op Pinkpop 2017 (Foto: Hub Dautzenberg)
Kensington is inmiddels kind aan huis bij zo'n beetje alle Nederlandse festivals. Het is dan ook niet gek dat ze een set spelen zonder verrassingen en eentje die het vaste publiek inmiddels uit zijn hoofd kent. De enige opvallende keuze die de band maakt is om af te sluiten met het loeiharde St. Helena, waarmee ze de allerkleinste fans een heel klein beetje laten schrikken en je zelfs mensen op het veld rond de Main Stage met de vingers in de oren ziet rondlopen. Het is dan ook niet voor niets dat Mr. Pinkpop Jan Smeets elke dag weer waarschuwt in zijn openingspraatje om je allereerst goed in te smeren, ten tweede veel water te drinken, en hij sluit af met het dringende advies om gehoorbescherming te dragen. Dit alles "zodat je hier over vijf jaar ook nog kan komen en alles kan horen". Die gehoorbescherming was ook zeker nodig bij het snoeiharde gitarengejank van Five Finger Death Punch. Zij zetten de 3FM-stage in vuur en vlam en laten de toegestroomde mensen tot de conclusie komen dat vooral dit soort muziek het zo verschrikkelijk lekker doet op het tweede podium van Pinkpop. Richard Ashcroft heeft ook het moeilijke tijdslot voor Bieber gekregen. Hij gaat echter uit van eigen kracht en de voormalig The Verve-frontman laat het publiek lachen en plezier hebben. Dat is ook wel even nodig voor een groot deel die weet wat komen gaat. Bieber is namelijk gearriveerd en staat klaar om te laat te komen. Ja, echt.
Met zijn hitalbum Purpose wist Justin Bieber voor een groot deel de haters de mond te snoeren. Het is namelijk gewoon een kneitergoed geproduceerd album met een goede flow en rake teksten. Dit triomfgevoel verzandt echter al als Bieber het podium op komt. Met de handen in de zakken en gewapend met een zonnebril op zijn hoofd speelt hij 'Mark My Words'. Een ietwat saaie opening, maar na een nummer is een festivaloptreden zeker niet af te schrijven. En al helemaal niet dat van een headliner. Kans twee krijgt Bieber in de vorm van de hit die hij maakte samen met Jack Ü, 'Where Are You Know'. Ook hier staat weer een verveelde artiest op het podium die verplicht staat mee te huppelen met zijn (overigens enorm professionele) dansers en danseressen. En het gevoel verdwijnt tijdens de bijna twintig nummers die Bieber speelt simpelweg niet. Dit is ook te wijten aan het feit dat de show voor een overgroot deel bestaat uit playback. Soms vergeet Bieber zelfs even dat hij een microfoon in zijn handen heeft en loopt het bandje gewoon door. Er is echter iets merkwaardigs aan de hand; ondanks het belabberde optreden en de teleurstelling aan de ene kant, staat het veld aan de andere kant he-le-maal vol en is er elke keer weet het oorverdovende gejuich. De kracht van Bieber blijft bestaan. Dit optreden was echter zijn kans om de haters voor eens en altijd de mond te snoeren en dat vertikt hij domweg. Het is echter tijd voor een show van formaat met iemand die er wel onwijs veel zin in schijnt te hebben: Martin Garrix, komt u maar door!
Martin Garrix op Pinkpop 2017 (Foto: Hub Dautzenberg)
Dat de piepjonge Garrix een publiek weet te vermaken is geen nieuws meer. Hij speelde zowat op alle grote festivals met een focus op dance en EDM, maar stond nog nooit op het Pinkpop-podium. En dat beseft hij zich maar al te goed, want hij zet een set neer die fris aanvoelt en vertoont absoluut geen herhaling van zetten. "Pinkpop, ik heb net gehoord dat ik langer door mag draaien en daar ben ik fucking blij mee!", klinkt het tegen het einde aan. Omdat zijn maatje te laat kwam, mag hij uitlopen en hij is daar nog enthousiast over ook. Een artiest van formaat met een publieksgevoel waar je 'u' tegen zegt. In de nog steeds stromende regen loopt het publiek vol blijdschap en al een kleine mate van vermoeidheid door het vele springen terug naar de campings of naar de parkeerplaats. Rechtstreeks naar de Afterparty op Camping A en B dan maar?