The Tragedy of Macbeth is heel interessant voor kenners en liefhebbers

De schokkendste tragedie van Shakespeare is inmiddels meerdere keren filmisch onder handen genomen. Orson Welles waagde er zich in 1948 aan en ook Roman Polanski ging de uitdaging niet uit de weg. In het rijtje van indrukwekkende regisseurs en acteurs voor de hoofdrollen, mag nu vermaard filmmaker Joel Coen plaatsnemen, die samen met zijn vrouw, Frances McDormand, de film volledig zelf produceerden en financierden. Maar de vraag of dat ook tot een betere film leidt, laat zich moeilijk beantwoorden.

Denzel Washington en McDormand spelen een van de bekendste en problematische echtparen allertijden. Als Macbeth in een visioen van drie heksen te horen krijgt dat hij de koning van Schotland zal zijn, raakt hij in extase. In die staat zal hij de meeste gruwelijke acties ondernemen om deze voorspelling uit te laten komen. Terwijl steeds meer mensen beginnen te twijfelen aan de oprechtheid van de generaal, raakt Macbeth ook langzamerhand zichzelf kwijt in een wanhoopspoging om een gewilde, maar bloederige wens uit te laten komen.

Mensen die Schotse locaties, kanonschoten en überhaupt een film in kleur verwachten, worden op de proef gesteld. Coen koos samen met zijn vaste cinematograaf Bruno Delbonnel voor een zwart-wit film met een aangepaste aspect ratio van 1.37:1, iets wat zeer afwijkt van de tegenwoordige bioscoopfilm. Het zorgt er wel voor dat de interesse gelijk gewekt en het vermoeden wordt aangewakkerd dat we gaan kijken naar iets aparts. Deze premise wordt deels waar gemaakt, in dat Cohen zich ook op tekstniveau onconventioneel heeft opgesteld. De originele tekst van Shakespeare wordt, met enige minimale aanpassing, volledig aangehouden.

Geen modernisering van de tekst die ongeveerd 400 jaar teruggaat, maar de pure en authentieke tekst van de toneelschrijver. Het zorgt ervoor dat de kenners zich zullen opwinden en zullen genieten van hoe Washington, McDormand en een sterke cast zich wagen aan de inmiddels cryptische regels. Wel loopt de film daar voor het grotere publiek wellicht gelijk wat deuken op. Shakespeare is door een goede regie en professionele acteurs goed te volgen, maar toch kan het aanvoelen dat er iets mist en haken sommigen zelfs al snel af.

Washington, die zijn strepen met serieuze rollen inmiddels ruim heeft verdiend, zet weer een mooie prestatie neer met het belichamen van een van de meest geanalyseerde figuren op scholen en universiteiten. Macbeth worstelt het gehele verhaal door met zijn gedachten, verliest zichzelf uit het oog en raakt uiteindelijk iedereen om zich heen met zijn daden. De honger naar macht en de blinde doorzetting om daar te komen is mooi om te zien. In deze gekte wordt Macbeth ondersteund door zijn Lady Macbeth, een rol waar McDormand hoge ogen mee kan gaan gooien tijdens het awardsseizoen. Ze gaat op een belangrijk moment volledig mee in de gekte van haar echtgenoot, terwijl ze zich nog steeds constant afvraagt waar ze in godsnaam mee bezig is. Dit innerlijk conflict brengt McDormand effectief over, zelfs al zijn haar regels voor iemand die het stuk nog nooit gezien heeft of het verhaal niet goed kent soms moeilijk te volgen. 

Daar komt bij dat de ondersteunende cast ook dondersgoed weet waar ze mee bezig zijn. Tijdens de persconferentie van deze film, toen deze werd vertoond als afsluiter van het London Film Festival, liet Harry Melling weten dat dit is waarom hij acteur is geworden. Ook Corey Hawkins, die bekend werd door zijn vertolking van Dr. Dre in Straight Outta Compton, vertelde dat het een eer was om zo bezig te zijn met een Shakespeare verhaal, waarbij een bijkomende voordeel was dat hij op een paard mocht rijden. Al deze toewijding is zeker terug te zien in hun acteerprestaties. Misschien wel de meest opvallende rol is die van Kathryn Hunter, die niet alleen maar de fysieke vorm aanneemt van de heksen, maar zich net zo makkelijk weet te transformeren tot een oude man die een aantal van de bijpersonages in de val lokt. 

Geen Schotse bergen en bossen dus, maar een soundstage in Los Angeles, waar de film in zijn volledigheid werd opgenomen op sets die haast aanvoelen alsof ze in een museum voor moderne kunst horen te staan. Het is fijn om een frisse blik te zien op het verfilmen van een Shakespeare toneelstuk, maar voor de liefhebbers van de authentiekere historische verfilmingen zal het enorm wennen zijn. Cohen weet op elk moment heel goed waar hij naartoe wil met zijn film en stuurt daar goed zijn cast in bij. Als verder wordt gekeken wordt dan de hobbel die bestaat in het Shakespeariaans Engels, is er een interessante kijk op een eeuwenoud verhaal te zien; dat van de zoektocht naar grote macht en het gevecht wat daar soms voor nodig is. 

The Tragedy of Macbeth is vanaf nu te zien op Apple TV+.