CD: Trip Fontaine - Lambada
De sneeuwstormen vliegen om de oren, maar de titel en hoes van de nieuwe cd van Trip Fontaine doen zomers aan. Lambada is echter geen zomerse plaat, maar meer een soort van vier jaargetijden. De muziek van deze Duitse band is namelijk een mix van stijlen. Deze mix is in eigen land zeer populair, maar het grote succes blijft verder nog een beetje uit. Deze derde cd kan daar wellicht verandering in brengen.
De vijf heren uit Dudenhofen worden meestal bestempeld als pop/punkband met indie-invloeden. Zelf hebben ze het op hun MySpace over lounge, grindcore en showtunes. Hier zou je ook disco, funk en noise aan toe kunnen voegen. Anders gezegd, beweegt de muziek van Trip Fontaine zich tussen intens zoete muziek en chaotische herrie. Het was in ieder geval het recept op de voorgangers Lilith (2005) en Dinosaurs in Rocketships (2008).
Op Lambada is er niet heel veel veranderd ten aanzien van het beschreven muzikale recept. Dit betekent aan de ene kant dat de verrassing en frisheid er een beetje vanaf is, maar aan de andere kant biedt het album wel genoeg interessante nummers om tot een degelijk resultaat te komen, zoals het heerlijke 'The Latest Type Of Flu'. Het is een psychedelisch rocknummer gedragen door opzwepende orgelklanken. Het is wederom lovenswaardig hoe Brits deze Duitsers klinken. De opener 'I'll Gain Eternal Life' is een echt Britpop-nummer. Ook op 'New Sweater' en de afsluiters 'Doom 1' en 'Sparkles' hoor je de invloeden uit het Verenigd Koninkrijk sterk terug.
'No Guts' is eigenlijk het enige nummer dat dicht bij punk staat, terwijl 'Bobo Blues' en 'Muskelschwede' de twee nummers zijn die in totale noise ontaarden. Het middenstuk van 'Bobo Blues' zit leuk in elkaar, maar heeft redelijk wat weg van 'Schism' van Tool. Daarmee komen we op het punt van de originaliteit. Bij het beluisteren van deze cd kun je je niet aan de indruk onttrekken dat het zo nu en dan ergens op lijkt. Zo kennen de eerder genoemde Britpop-achtige nummers een hoog Editors en Bloc Party gehalte, terwijl het zeer mooie en intense 'Wit Taker' veel weg heeft van Sigur Rós.
Lambada is zeker geen slechte plaat en biedt zelfs iets meer variatie dan de voorgangers. Een hoogvlieger is het echter ook weer niet. Het lijkt wel of Trip Fontaine na drie cd's nog steeds zoekt naar hun eigen sound. Dit staat mogelijk het grote succes in de weg.
Tracklisting
1) I'll Gain Eternal Life (4:56)
2) No Guts (2:32)
3) The Latest Type Of Flu (3:42)
4) Bobo Blues (4:24)
5) Wit Taker (5:58)
6) New Sweater (2:33)
7) Muskelschwede (3:40)
8) Mario Basler (4:08)
9) Take It Easy, Karsten (3:19)
10) Doom 1 (4:23)
11) Sparkles (3:14)
Links
Trip Fontaine Website
Trip Fontaine @ MySpace
Het FOK!-Muziekforum
