CD: Oceans Of Slumber - The Banished Heart

Twee jaar na het sterke album Winter doet Oceans Of Slumber weer van zich spreken. The Banished Heart heet hun onlangs verschenen nieuwe creatie. Tijd dus voor progressieve metal uit Houston, Texas.

De basis van de muziek is een mengelmoes van doom, death en black metal met een lekkere laag psychedelica en gothic eroverheen. Maar in wezen flirt de band met tal van stromingen, soms door een soulachtige zang, en dan weer door jazzy of bluesy breaks. Bands als King Crimson, Pantera, Dream Theater, maar ook blueslegende Stevie Ray Vaughan worden tot hun inspiratiebronnen gerekend. De EP Blue uit 2015, met naast covers van Pink Floyd en Led Zeppelin ook van Candlemass en Emperor, zegt ook genoeg, net als 'Nights In White Satin' van de Moody Blues op het vorige album. 

Dat na het debuut Aetherial (2013) zanger Ronnie Allen werd vervangen door zangeres Cammie Gilbert blijkt toch wel een gouden greep. Haar heerlijke zuivere stem in combinatie met de grunt van beide gitaristen is een prima combinatie bij de muziek zoals hierboven beschreven. Het geeft de overgangen van dramatiek naar snelle, brute passage’s de juiste lading. Dat is bijvoorbeeld prima te horen op ‘At Dawn’. Na wat dreigende doom, wordt het tempo van het een op andere moment flink omgegooid. Dit nummer is overigens het snelste van de cd in die zin dat de sneltreinvaart nauwelijks afneemt. Op een enkele korte break na knalt het maar door. Heerlijk!

Op het merendeel van de nummers wordt er wat meer gedoseerd met blast beats omgesprongen. Zo zijn ze ook te horen op de opener 'The Decay Of Disregard', maar dit nummer wordt meer opgebouwd en uitgesponnen. Wat dat betreft, maakt de band over het algemeen lange nummers die van begin tot eind blijven boeien. Inbreng van allerlei invloeden, zoals reeds besproken, heeft daar veel mee te maken. Zo is het einde van ‘Fleeting Vigilance’ aardig bluesy, vooral door de gitaarsolo. Of neem het begin van ‘Howl Of The Rougarou’, dat is gewoon ouderwetse folk. Verder, bevat de titeltrack ‘The Banished Heart’ gedeelten die aan Kate Bush en Tori Amos doen denken, en is de afsluiter, ‘Wayfaring Stranger’, meer ambient dan metal. Tegenover dit alles staat dan weer knalharde black metal, zoals het middenstuk van ‘A Path To Broken Stars’. Meest opvallende nummer van de cd is ‘Etiolation’. Het is wat frivoler. Hier lijkt de band twee andere inspiratiebronnen bij elkaar te brengen, Faith No More en Opeth. Het is, hoe dan ook, een geslaagde poging de muzikale horizon weer iets te verleggen.  

Met The Banished Heart weet Oceans Of Slumber de stijgende lijn vast te houden. Het is zeer knap hoe deze cd varieert van betoverende schoonheid tot meedogenloze agressie. Kortom, Houston, we don’t have a problem, we got a winner!