CD: Melted Space - Darkening Light
Van alle mogelijke muzikale combinaties is die van opera en metal natuurlijk een zeer opmerkelijke. Melted Space is een band die zich daaraan waagt. Hoewel de band al enige tijd meedraait, moet met de nieuwe release Darkening Light het grote succes gaan komen.
Thuisbasis van Melted Space is het Franse Troyes. De band werd in 2007 geformeerd door muzikant/componist Pierre Le Pape. In den beginne maakte hij eigenlijk meer ambient, maar na de eerste cd in 2009 stortte hij zich op de bovengenoemde combinatie. Inmiddels is dit een vierde release (inclusief een EP) die met die muziek is volgemaakt. Le Pape zegt zijn inspiratie vooral te halen uit acts als Within Temptation en Dimmu Borgir. Zijn uiteindelijke brouwsel is dus symfonische metal in combinatie met black metal. Dit alles wordt dan aangevuld met een operazangeres, maar ook met zangers die grunten. Le Pape werkt dan ook steeds met gastmuzikanten, naast een soort van vaste bezetting. Soms haalt hij er orkesten bij. Het schijnt dat hij bij het formeren van de band wel iets van dertig muzikanten had uitgenodigd.
Hoe het ook zij, de carrière van Melted Space is tot nu toe bij het grote publiek nog onbekend gebleven. Heeft dat met kwaliteit te maken? Dat zou je toch zeggen van niet. Het vorige album (The Great Lie) kreeg toch redelijke kritieken. Daarop deden aardige namen mee. Wat dacht je van Arjan Lucassen (o.a. Ayreon) en Dave Vincent (o.a. Morbid Angel)? Ook voor dit album heeft Le Pape een aantal grote namen weten te strikken. Qua vocalen zijn dat onder meer Sakis Tolis (Rotting Christ), Øyvind Hægeland (Arcturus) en Mikael Stanne (Dark Tranquillity).
Toegegeven, er staan echt wel heerlijke nummers op deze cd. Op ‘Newborns’, ‘The Meaning Of This Place’ en ‘Regrets’ gebruikt Le Pape alle ingrediënten van zijn brouwsel zeer uitgebalanceerd. De cd opent ook prima, in de juiste traditie, met een kort instrumentaal nummertje (‘The Void Before’), om het geheel mooi op te bouwen. Toch begint hier ook meteen de kritiek. ‘Newborns’, het tweede nummer, volgt wel redelijk op de instrumentale opener, maar dan ontbreekt dat eigenlijk bij de rest van de cd. Het is nu niet dat je gelijk een conceptalbum dat helemaal in elkaar overloopt dient te maken, maar songs een beetje in elkaar over laten gaan is wel prettig als je de sfeer van opera en theater wilt overbrengen. Het is iets dat deze cd toch wel mist. Sommige songs eindigen zelfs wat abrupt en vreemd. Dat geldt zeker voor het einde van de cd. De afsluiter ‘Fallen World’ eindigt in eerste instantie als een soort soundtrack van Twilight Zone, om dan nog even een opleving van tribale drums te krijgen alsof het nieuwe album van Soulfly begint. Dan stopt juist de cd. Een ander punt van kritiek is dat het filharmonische orkest helemaal niet zo goed is te horen, wat ook voor de synthesizers geldt. Het bombastische element gaat een beetje verloren. Het bombastische komt nu meer van de iets te hard ingemixte drums, met name de dubbele bas ervan.
Nogmaals, Darkening Light heeft wel zo zijn charme, maar kan vanwege de genoemde kritiek nou ook weer niet de middelmaat ontstijgen. Dat is wel jammer, want met zowel het vorige als dit nieuwe album toont Le Pape aan veel potentie als componist te bezitten.
