CD: The Magpie Salute - High Water I
In 2015 gooiden The Black Crowes de handdoek in de ring. Het goede nieuws voor fans en andere liefhebbers is dat met The Magpie Salute er een doorstart is gemaakt. Hun debuut High Water I verscheen onlangs.
Het zijn drie voormalig Crowes-leden die deze band zijn begonnen. Op de eerste plaats gitarist Rich Robinson, de broer van Chris de voormalige zanger. Die doet overigens niet meer mee, maar wel van de partij zijn Sven Pipien, de bassist die ook in de laatste line-ups van de Crowes zat, en gitarist Marc Ford, die eerder de band verliet. Aanvankelijk zat ook gitarist Nico Bereciartuam erbij, maar die is er inmiddels uit. Joe Magistro verzorgt de drums. Hij werkte al eerder met Rich samen, en deed ook mee op bijvoorbeeld de laatste van Tracy Bonham.
Wat de zang betreft, is het John Hogg van niet de Nederlandse, maar de Engelse Moke, die het merendeel van de nummers zingt. Rich doet ook een duit in het zakje, en inderdaad, zijn stemgeluid heeft zeker wel wat weg van dat van zijn broer. Charity White, ook bekend van de Crowes, doet mee als achtergrondzangeres. Er is ook nog een toetsenist aan boord. Hij is de vervanger van Eddie Harsch die ook bij de Crowes zat, en die vorig jaar overleed. Voorts, doen er live meerdere sessiemuzikanten mee, zodat het op het podium een drukke boel is.
Om de band alleen maar met de Crowes te vergelijken, zou te makkelijk zijn. Songs als ‘Mary The Gypsy’, ‘Send Me An Omen’, ‘Color Blind’ en ‘Take It All’ hadden best ook in hun repertoire gepast, maar de The Magpie Salute weet op dit debuut toch wel een eigen identiteit binnen het classic rock genre aan te nemen. Ook weet de Salute ondanks dat klassieke gehalte eigentijds te klinken. De single ‘Sister Moon’ is daar een mooi voorbeeld van. Ook de fijne afsluiter ‘Open Up’ heeft een eigen karakter. De nummers vallen ook meer in de blues rock stijl van bijvoorbeeld J.J. Cale dan de hardrock varianten van onder meer Led Zeppelin. Wanneer er op ‘Hand In Hand’ en ‘You Found Me’ ook nog country en folk bij komt, gaat het zeer zeker richting Cale.
Eigenlijk is de cd over het geheel genomen, redelijk laid back. Het mag als compliment gelden. Het is dus helemaal niet erg dat Robinson en co. iets van de wilde haren zijn kwijtgeraakt. High Water I is daarmee een perfecte cd voor de Indian Summer. De titeltrack onderstreept dat. Het is een heerlijk überpsychelisch brouwsel dat aan de latere periode van The Beatles doet denken. Wat de cd ook sterk maakt is de productie waarvoor Rich zelf tekende. Het is kristalzuiver zoals het moet zijn.
The Magpie Salute is donderdag 22 november a.s. te zien in Tivoli/Vredenburg in Utrecht.
