CD: At The Gates - To Drink From The Night Itself
In 2011 kwam de band At The Gates weer samen en bracht in 2014, na negentien jaar, weer een nieuwe plaat uit (At War With Reality). Gelukkig voor de fans, is de reünie voorlopig van blijvende aard, en ligt er vier jaar later een nieuwe cd klaar. Wat een weelde! Het nieuwe geesteskind heet To Drink From The Night Itself.
Een kleine smet op de reünie van At the Gates is wellicht het vertrek van leadgitarist van het eerste uur, Anders Björler. In Jonas Stålhammar heeft de band overigens een prima vervanger gevonden. Dat is zeker geen rookie. Die stamt uit dezelfde lichting. Toen At The Gates werd opgericht, maakte hij deel uit van God Macabre, een band die tegenwoordig ook weer actief is. Maar ach, misschien is het wel belangrijker dat de bezetting van 1993 nog intact is. Zo heeft zanger Tomas Lindberg dat kenmerkende stemgeluid wat meer shreek dan grunt is, en is het onnavolgbare roffelwerk van Adrian Erlandsson eveneens altijd herkenbaar.
Nu was At War With Reality zeker geen slecht album, maar voor menigeen mogelijk niet helemaal wat ze bij een comeback hadden voorgesteld. Het is dan wellicht geruststellend om meteen mede te delen, dat deze nieuwe plaat meer teruggrijpt op het oude werk. Kortom, snelle melodieuze death metal gecombineerd met ongenuanceerde bruutheid. Het wil ook meteen zeggen dat het algemene tempo op To Drink From The Night Itself iets hoger ligt dan op zijn wat meer experimenterende voorganger.
Na een traditionele opener met akoestische gitaar en een spookachtige synthesizer (‘Der Widerstand’), beukt de band er meteen op los met de titeltrack. Het is nog maar een voorbode. Het tweede nummer ‘A Stare Bound In Stone’ kent een niet zo duizelingwekkend tempo. Naast de nodige melodie, zit er ook een duistere, meer black metal-achtige riff in. Het geeft het nummer een extra dimensie. Op ‘Palace of Lepers’ gaat het gas er dan iets vanaf, en vervolgens is ‘Daggers Of Black Haze’ dan pas het eerste mid tempo nummertje. Het heeft wel iets weg van Viking metal, compleet met zangkoortje. Het is een lekker nummertje zo halverwege de cd, die tot dan toe aantoont dat, ondanks de terugkeer naar de vertrouwde stijl, er toch ook ruimte is voor wat andere invalshoeken.
Meer old school wordt het op het tweede gedeelte. ‘The Chasm’ is een nummer dat duidelijk in de lijn ligt van Slaughter Of The Soul (1995). Het is meedogenloos van begin tot eind, en het laat nog eens goed horen dat At The Gates veel meer door een band als Slayer is beïnvloed dan door de Amerikaanse death metal scene. Op het tweede gedeelte van de cd, kun je je hart meer dan ophalen met deze straightforward stijl, zoals dat wordt genoemd. ‘In Nameless Sleep’, ‘A Labyrinth of Tombs’ en ‘In Death They Shall Burn’ tappen allen uit hetzelfde vaatje.
‘The Colour of the Beast’ is wat logger, en valt meer in de categorie van het album With Fear I Kiss The Burning Darkness. Voor het afsluitende en epische ‘The Mirror Black’ geldt dat evenzeer. Het is heavy en duister. Het eindigt ook mooi waar de cd begint, met een dot aan spookachtige geluiden. En zo is de cirkel rond van een cd waarvan je kunt zeggen dat daarmee de comeback van At The Gates nu echt een feit is. Uiteindelijk was At War With Reality dus een opwarmertje voor de werkelijke wederopstanding. In deze vorm kan de band nog jaren mee.
Eind van de maand staat de band op Graspop en op 11 augustus zijn ze te zien in Leeuwarden op het Into The Grave Festival.
