CD: Tash Sultana - Flow State

Tash Sultana is het nieuwe muzikale wonderkind dat de wereld aan het veroveren is. Onlangs verscheen haar debuut Flow State, waaraan een grote wereldtournee is gekoppeld. Haar concert in Nederland in het Ziggo Dome staat gepland voor de volgende zomer (6 juli 2019). Is Tash de nieuwe hype, of gaat dit, zoals iedereen zegt, inderdaad een grote ster worden?

Mijn kennismaking met Tash Sultana was toen ze optrad bij Jools Holland op de BBC. Ik was zeer onder de indruk van haar instrumentbeheersing, maar de songwriting vond ik toen nog niet bijster origineel. Het was ten tijde dat haar EP Notion eind 2016 verscheen.Vorig jaar was ze nog een van de verrassende acts op Lowlands, maar ondertussen is ze, dankzij de single ‘Salvation’ voorafgaand aan het debuutalbum, al een behoorlijk stuk bekender geworden. Tash is een singer/songwriter en multi-instrumentalist uit Australië. Vooral dat laatste is indrukwekkend, want het zijn maar liefst twintig verschillende instrumenten waar deze dame muziek uitkrijgt. Ja, dan kan je wel een cd’tje vol spelen.

Van alle instrumenten die op de cd voorbijkomen, steekt het gitaarwerk er toch wel bovenuit. Behalve haar fijne geluid, zijn haar solo’s bijzonder aangenaam om te horen. Het probleem is alleen, dat er wat mij betreft te weinig op de cd staan. Tegen het eind van de twee opeenvolgende songs ‘Big Smoke’ en ‘Cigarettes’ kun je ervan genieten, waarbij laatstgenoemde overigens eindigt met een lekkere funky discobeat wat het gezapige begin van het nummer flink goed maakt. Vervolgens sluit ook ‘Murder To The Mind’ af met een solo, dit keer een wat rauwere. De beste solo hoor je aan het eind van ‘Pink Moon’. Tenminste, wat betreft de elektrische gitaar, want het meest onnavolgbare gitaarwerk wordt akoestisch verricht op ‘Blackbird’. Het is met negenenhalve minuut het langste nummer van de cd, maar wel het meest intrigerende nummer van de cd.

Toen de hele cd de revue was gepasseerd, kon ik me niet aan de indruk onttrekken dat een aantal nummers op elkaar lijken. Of, laat ik het anders formuleren, het gros van de chansons zijn R&B-achtig in de lijn van de single ‘Salvation’. Dat is natuurlijk ook een kwestie van smaak, maar dan nog zijn ze niet spectaculair. Verder doet het stemgeluid bij vlagen ook iets te veel aan Macy Gray denken. Twee tracks die wat meer spannend zijn, zijn ‘Seven’ en ‘Mystik’. Ze doen wel een beetje aan onze eigen Pete Philly denken, en de trompet die in ‘Mystik’ voorbijkomt is zeker een verademning. Toch, wanneer weer een song als ‘Harvest Love’ voorbijkomt, waarbij Tash zichzelf alleen op gitaar begeleidt, dan heb je het idee dat ze daarmee veel beter uit de verf komt. Van dat soort songs staan er dan eigenlijk te weinig op.

Flow State is in zijn geheel een alleraardigst debuut. Tash is absoluut een muzikaal wonderkind. Ik moet erbij aantekenen dat dit debuut mijn mening nog niet veel heeft veranderd. Dat wil zeggen, haar uitvoerende kwaliteiten zijn beter dan haar compositorische. Ik zou haar weleens liedjes van anderen willen horen vertolken. Dat komt wellicht nog, want ze heeft wel de potentie een lange carrière tegemoet te gaan.