Resident Evil: Deadly Silence

Tom (Pitom)
Voordat je begint te spelen mag je eerst twee keuzes maken: welk personage je gebruikt en welke mode je wilt spelen. Als vanouds kun je kiezen uit Jill Valentine (normal) en Chris Redfield (hard). Het spelen met Chris wordt vooral moeilijk gemaakt door het feit dat je maar zes items bij je kan dragen (tegenover de acht van Jill) en dat je geen lockpick hebt (wederom in tegenstelling tot Jill). Beginners doen er dus goed aan om voor de vrouw te kiezen. Ten tweede moet je kiezen of je de Classic- of de Rebirth Mode wilt spelen. De Classic Mode is het exacte PlayStation spel van tien jaar geleden, met als enige aanpassing een kaart op het tweede scherm en de mogelijkheid om zoals in Resident Evil 4 met de combinatie L+A je mes te gebruiken. De Rebirth Mode biedt daarentegen een hoop nieuwigheidjes in de vorm van speciale DS-functies, helaas geen uitbreiding van de omgeving. Wel zijn er tal van puzzels met het touch screen, periodiek voorkomende touch screen gevechten vanuit de eerste persoon, meer vijanden en tegelijkertijd meer items. Toch blijft het allemaal vrij karig.

Welke mode je ook kiest, het doel blijft om levend uit een landhuis vandaan te komen. Aanvankelijk lijkt de omgeving overweldigend groot, maar de mobiliteitsmogelijkheden zijn gering; veel deuren zitten nog op slot. Je zult steeds bepaalde handelingen moeten verrichten om een stukje verder te komen. Bijvoorbeeld: om langs een bepaalde deur te komen moet je vier sierlijke stenen in een muur plaatsen, die je op hun beurt pas kunt vinden met behulp van een sleutel, deze krijg je weer door een puzzel op te lossen in de dinerzaal. Je merkt dus dat de gameplay bestaat uit een aaneenschakeling van door jouw verrichte handelingen. Het kan best wel eens gebeuren dat je ergens overheen kijkt en vervolgens tijden moet zoeken in reeds bezochte gebieden alvorens je verder kunt. Hoe lang je over de game doet hangt dus erg af van je pienter- en oplettendheid. Toch houdt de game je lang genoeg zoet als je beide modes met beide personages uit wilt spelen. Of het allemaal zo lang leuk blijft, is nog maar de vraag.

<\/center>

Het beste van een Resident Evil game blijft nog altijd de sfeer. Of het enge, beklemmende gevoel goed naar voren komt op de Nintendo DS was nog maar de vraag. Gelukkig zul je je ook op een handheld vele hoedjes kunnen schrikken, zij het toch allemaal iets minder dan op de console. Goede sfeer wordt gecreëerd door graphics, geluid en je eigen fantasie en angsten. Doordat de game vaste camerastandpunten aanhoudt, is het mogelijk de omgevingen zeer gedetailleerd te maken. Bovendien zijn er hierdoor (goedkope) schrikeffecten mogelijk door vijanden te plaatsen achter hoeken en muren. Helaas merk je wel de beperkte capaciteiten van de DS, zo ziet bloed er wel heel pixel-achtig uit. Het geluid is ook erg goed en een verrijking voor de sfeer. Immers, als een schrikeffect waarbij een bloeddorstige hond door een ruit springt niet door goed geluid wordt begeleid, is de schrik veel minder hevig. De voice-acting is daarentegen een stuk minder goed. Een badguy met de stem van een gemiddelde boyband-zanger is nou eenmaal niet realistisch. En als de intonatie het niveau van een basisschool toneelstuk niet overstijgt, lijkt de plank op dit gebied toch wel te zijn misgeslagen. Bij een sterfscène verslikte ik me zelfs in mijn Taksi, zo lachwekkend was deze. Ondanks dit euvel blijft de sfeer gelukkig ijzingwekkend.

<\/center>