review

CD: Arctic Monkeys - Favourite Worst Nightmare

Joost Melis (Pink_Floyd)
De eerste helft van dit jaar staat voor veel Britse bands in het teken van het moeilijke tweede studioalbum. Bloc Party, Kaiser Chiefs, Maxïmo Park (Missing Songs niet meegeteld) en Arctic Monkeys moesten onder andere aan de bak om hun initiële succes te prolongeren. Kaiser Chiefs en Maxïmo Park wisten hun fundering in kritisch muziekland te verstevigen. De opgetrokken vesting van Bloc Party vertoonde echter de eerste scheurtjes al. Arctic Monkeys kregen de moeilijkste uitdaging voor hun jonge kiezen. Het snelst verkopende album in de Engelse geschiedenis dient voor miljoenen mensen als referentiepunt voor de opvolger. Kan Favourite Worst Nightmare het debuutalbum bijbenen, voorbijstreven of blijft het ver achter en passeert het veel later de finishlijn?


Alex Turner en consorten laten de veilige thuishaven Sheffield achter en breiden het muzikale spectrum uit tot een groter perspectief. De achtergrond bestaat niet meer uit clubs, bouncers, sletten en drinken alleen. De typische Engelse setting is ingeruild voor een meer globale denkwijze waar meer mensen zich mee kunnen identificeren. Turner kon op het debuut als geen ander de Britse situaties zo duidelijk schetsen met zo weinig woorden. Nu vullen cryptische zinsneden gedeeltes van de nummers. Maar de kunst van de schetsende beeldspraak is de voorman absoluut niet verleerd. Wat dacht je van "Who wants to sleep in a city that never wakes up, blinded by nostalgia". In het delicate 505 blijven de zinnen "In my imagination, you're waiting, lying on your side. With your hands between your thighs" hangen in het getekende scenario en passen perfect bij de sfeer. Het kent een sublieme opbouw dat de weg duidelijk uitstippelt naar de climax van de track.
De liefde is het hoofdthema van de cd, maar varieert in bijna elk nummer van vorm: van vreemdgaan (The Bad Thing) en verbroken relaties (Do Me A Favour) tot ingeslapen romances en de drang naar spannendere tijden in één van de hoogtepunten van de plaat: Fluorescent Adolescent.


Muzikaal gezien is het album een ongeslepen diamant. Waar Whatever People Say I Am, That's What I'm Not vanaf het begin een glimmend opgepoetst en sprankelend juweeltje was, vertoont dit album nog een doffe glans. Maar het glinstert bij elke draaibeurt meer en meer. De eerste single en opener Brianstorm bezit als één van de weinige nummers nog het gevoel van de debuutplaat. Een mooie overgang naar de rest van het nieuwe materiaal. De andere nummers zijn veelal gecompliceerder en er zit meer afwisseling in de opzet van de tracks en van de gehele cd zelf. Meer balans, meer verborgen schoonheid. Tussen de hardere nummers wordt op de juiste momenten even gas terug genomen zoals met Only Ones Who Know. De woorden blijven op de juiste momenten rijmend voortvloeien en de flow is meestal perfect.

Favourite Worst Nightmare mag dan wat achterlopen in verkoopaantallen in vergelijking met het debuut, muzikaal gezien passeert het even snel, zo niet sneller, als Whatever People Say I Am... de witte kalkstreep.

Label: Domino Releasedatum: 23 april 2007
Waardering:
Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!