L.A. Noire

Gespeeld op PlayStation 3
Ook beschikbaar voor Xbox 360

Phoenix Wright en John Marston hebben de liefde bedreven zonder anticonceptiemiddelen. Phoenix kon Marstons Red Dead Revolver wel waarderen en de cowboy had daarop geen enkele Objection! Het resultaat van deze onheilige samenkomst heet L.A. Noire. Het is geen lelijk baby'tje, integendeel, het heeft een heel mooi gezicht. Helaas is het wel een beetje lichamelijk en verstandelijk gehandicapt. Kunnen de ouders toch gelukkig zijn met hun kind?

Los Angeles 1947: een stad vol glitter en glamour gesterkt door het snelgroeiende Hollywood, maar ook een stad boordevol criminaliteit en corruptie. Soldaten proberen na terugkeer van de oorlog hun leven weer op te pakken - iets dat door posttraumatische stressstoornis niet altijd goed gaat. Je kruipt in de schoenen van Cole Phelps, een onderscheiden ex-militair met een kaarsrecht moraal. Phelps begint zijn carrière bij de LAPD als doodgewone straatagent en zal gedurende de duur van L.A. Noire uitgroeien tot een talentvolle detective. De trouw nagebouwde Amerikaanse stad is je speelveld, aan jou om de straten te ontdoen van misdaad.

Leunen op instinct vs. voorspelbaar systeem
Het valt gelijk op dat L.A. Noire een cocktail van genres is. Ten eerste is het een sandbox-game. Je kunt vrij rondrijden in de oostkuststad, al is chaos stichten zoals in GTA niet mogelijk. Eenmaal op een crimescene aanbeland verandert de game in een point & click adventure. Als een echte detective loop je heen en weer op zoek naar relevante aanwijzingen terwijl je in je hoofd alvast de puzzelstukjes aan elkaar plakt. Als alle aanwijzingen gevonden zijn is het tijd om de getuige/verdachte te verhoren.

Aan de hand van de MotionScan-technologie worden gezichten van acteurs levensecht in het spel gereproduceerd. Het is zo realistisch dat na het spelen van L.A. Noire smoelwerken van andere games niet meer acceptabel zijn. Het gaat overigens wel ten koste van de rest van het spel. Lichamen bewegen houterig, je proeft weinig sfeer in de stad en sommige omgevingen en texturen zijn ronduit lelijk. Team Bondi heeft MotionScan echter heel slim verbonden aan een gameplaymechaniek, waardoor de opoffering de moeite waard is. Na elke vraag die je stelt moet je namelijk uitvogelen of de ondervraagde de waarheid vertelt, informatie achterhoudt of ronduit liegt. Dit doe je door te letten op onbewuste trekjes die ondervraagden vertonen tijdens en na het stellen van een vraag. Denk aan oncomfortabele bewegingen, pupillen die niet stil kunnen blijven, de bijt in de onderlip, een mond die vertrekt.

Het doel van dit alles is dat je vanuit je onderbuikgevoel en met behulp van concrete bewijsstukken mensen realistisch verhoort en hun slecht verzonnen smoesjes kapot maakt. De liegneigingen worden echter in tegenstelling tot het echte leven nadrukkelijk in beeld gebracht. Hierdoor dreigt een voorspelbaar systeem de kop op te steken. Eerlijke antwoorden komen met een rechtgetrokken gezicht er altijd soepel uit. Als de ondervraagde informatie achterhoudt of liegt zal zijn gelaat iets opvallends vertonen. Heb je bewijs dat de ondervraagde niet de (volledige) waarheid vertelt druk je op ‘lie', kun je (nog) niets bewijzen is het ‘doubt'. Je moet evenwel altijd blijven opletten en je verzamelde bewijsstukken in het achterhoofd houden, want een aantal doortrapte geesten kunnen ook liegen zonder enige trekjes te vertonen. Het systeem is dus enigzins te kraken, maar uiteindelijk misleidt het spel je op een goede manier waardoor je het gevoel krijgt dat je vanuit instinct handelt. Je 'voelt' gewoon dat die vent iets te verbergen heeft, dat is de magie van L.A. Noire.

Interactieve film vs. game met filmelementen.
L.A. Noires grootste minpunt is dat het op bijna obsessieve wijze de controle over de speler houdt, als een vader over zijn dochters maagdelijkheid. Alles moet wijken voor het vastgespijkerde narratief. Het spel doet in eerste instantie anders lijken, je kunt namelijk foute antwoorden geven tijdens een verhoor. Tenzij je het spel uitzet kun je die fouten niet meer herstellen, hierdoor loop je aanwijzigen mis en moet je op zoek gaan naar andere oplossingen. Dit betekent niet dat je een zaak volledig kunt falen, er zijn simpelweg meerdere wegen om tot het einde te komen. Het gaat echter mis wanneer je door het spel gedwongen wordt om onschuldige mensen achter de tralies te zetten, terwijl je gevoel aangaf dat deze persoon niet de dader was.

Team Bondi geeft de speler geen keus op de momenten wanneer het ertoe doet, iedereen zal volgens de strikte regels moeten spelen. Dit irriteert ook bij een aantal ondervragingen. Vaak weet je al van tevoren hoe je de schuld van iemand zou kunnen bewijzen, als de ondervraging dan eenmaal begint kom je echter niet de vragen tegen die je van tevoren verwachtte. Het is onduidelijk wat het spel dan precies van je verlangt, pas als je voor de zekerheid ‘lie' kiest (het enige antwoord waar je op terug kunt komen) weet je wat nou precies de volledige vraag was. Dit is een probleem waar de Phoenix Wright-games ook al last van hadden.

In L.A. Noire zijn ook een aantal 'spannende' actiemomenten verwerkt. Deze komen helaas niet goed uit de verf. Ze zijn aardig voor de afwisseling, maar als deze elementen de hele game zouden beslaan zou Team Bondi's creatie ondermaats zijn. Het gaat om vuistgevechten en achtervolgingen te voet en met de auto. Eén keer gespeeld en je hebt ze allemaal gespeeld. De eentonigheid sluipt er al snel in, daarom is het niet aan te raden om de sidequests te spelen. Ze bestaan immers voornamelijk uit die actie-elementen. Vaak is het doel om een aantal dieven koelbloedig neer te schieten. Dit strookt totaal niet met de persoonlijkheid van Phelps. Waarom is er geen optie om criminelen te arresteren? Wederom, arresteren mag alleen als het van Team Bondi mag.

Team Bondi vs. Rockstar San Diego
Het is opvallend hoeveel parallellen L.A. Noire met Red Dead Redemption vertoont. Het gaat een heel stuk verder dan een releasedatum in mei. Phelps heeft zich volgens eigen zeggen bij de LAPD aangesloten om zijn fouten van de oorlog recht te zetten. Hij is net als Marston een 'straight man in a world gone mad'. Beide mannen hebben een donker verleden en zijn op zoek naar verlossing. Als je naar je missiebestemming reist zullen de personages net als in Red Dead filosofische kwesties bespreken. Niet alleen de verhaalelementen, maar ook de gameplay heeft veel gelijkenis. Vuurgevechten voelen als schieten op domme schietschijven. Je kunt je gerust achter dekking verstoppen om vervolgens de vijanden een voor een af te knallen. Er zit geen enkele strategie in verwerkt. Het coversysteem werkt minstens net zo stroef. RDR en LAN zijn beide topgames, maar delen dus ongeveer dezelfde plus- en minpunten.

Voor het geheel een te negatieve draai krijgt wil ik nogmaals benadrukken dat L.A. Noire voornamelijk een succesverhaal is. Een game die zichzelf serieus neemt en het als een van de weinige daadwerkelijk verdient om ook serieus genomen te worden. Het laat een duurzame indruk achter en ondanks de vele inspiratiebronnen weet het te innoveren. Een zeldzaamheid tegenwoordig.

Conclusie
Team Bondi heeft vijf jaar lang gezwoegd aan L.A. Noire. De opbrengst is een mengelmoes van genres en bekende titels uit het verleden, maar door het gebruik van innoverende technologie weet het toch uit te groeien tot een unieke ervaring. De game durft niet genoeg macht aan de speler te geven en concentreert zich liever op het, verder aardige, verhaal. Rockstars nieuwe ster staat in vele opzichten nog in de kinderschoenen, doch ben ik er van overtuigd dat het met de juiste opvoeding en groeihormonen kan uitgroeien tot een geweldige franchise.