Cadel Evans; van MTB tot wereldkampioen

Op weg naar het wereldkampioenschap wielrennen zal FOK!sport enkele specials plaatsen over het Australische wielrennen. Dit omdat het WK dit jaar voor het eerst in dat land wordt gehouden. Dit keer een special over Cadel Evans, de eerste en enige Australische wereldkampioen tijdens de wegrit.

Cadel Evans (geboren in februari 1977) werd vorig jaar even knap als verrassend wereldkampioen wielrennen in Mendrisio. De Australiër stond vooral te boek als de man die nooit aanviel en als een ronderenner die ook wel wat in de heuvelklassiekers kon betekenen, maar wat er nooit echt uitkwam. Tot de 27e september in het jaar 2009, toen het er eindelijk eens uitkwam: 'wieltjesplakker' Evans viel aan en werd knap wereldkampioen.

Vanaf dat moment kon de Australiër de hele wereld aan. De regenboogtrui gaf hem vleugels en hij reed daarna onder meer sterk in de Ronde van Lombardije en won dit seizoen een Giro-rit en de Waalse Pijl. Toch had het niet veel gescheeld of we hadden nooit wat gehoord van wegrenner Evans.

Cadel Evans was lange tijd namelijk een succesvol mountainbiker. Op zijn veertiende startte de in Katherine geboren Evans met zijn wielercarrière. Op 18-jarige leeftijd kreeg hij een studiebeurs van het Australisch Sportinstituut, waar hij aansloot bij de mountainbike-ploeg. "Ik had op dat moment twee opties in mijn carrière. Ik wilde professioneel wielrenner worden of bij de televisie als cameraman werken. Toen ik de studiebeurs kreeg was de keuze makkelijk."

Evans bleek op jonge leeftijd al vrij succesvol en won als junior al wedstrijden voor de senioren-Wereldbeker. Hij had in 1997 zelfs de kans om de wereldbeker te winnen, maar hij moest de laatste wedstrijden laten schieten, omdat zijn team een wedstrijd in de Verenigde Staten wilde rijden.

Op dat moment kreeg het wegrennen al een plaats in het leven van Evans. "Bij het mountainbiken was het meer reizen dan daadwerkelijk racen. Ik deed ongeveer 35 wedstrijden per jaar, terwijl ik toen al 40 dagen per jaar aan wegwedstrijden deed." In 2001 tekende hij dan ook bij Saeco zijn eerste profcontract. De Australiër won direct al vijf races, waaronder de Ronde van Oostenrijk.

Ondertussen bleef Evans ook actief op de mountainbike en won onder andere twee keer de wereldbeker, werd twee keer tweede op het wereldkampioenschap en werd zevende op de Olympische Spelen. Het bleef ook lange tijd zijn eerste prioriteit, maar daar kwam eind 2001 verandering in. "Ik kreeg een aanbieding van Mapei. Zij wilden een jonge rijder als ronderenner opleiden en ik was op zoek naar een ploeg die mijn potentieel op de weg kon ontwikkelen en dat kwam samen met de aanbieding van de ploeg."

Ook zijn mountainbike-coach Grundy zag de overstap toentertijd aankomen: "Hij wint al grote koersen en hij heeft een goed koersinzicht. Hij heeft zich misschien wel gericht op het mountainbiken, maar hij gaat altijd een wegwedstrijd in met de wil om te winnen. We kijken altijd naar de profielen van de wedstrijden en zochten altijd uit wat de kritische punten van de wedstrijden zouden zijn. Ik heb hem aangespoord om ook wegwedstrijden te gaan doen, maar alleen met een serieuze insteek. Hij moest met een doel op pad gaan."

Grundy voorzag toen al een grote carrière voor Evans op de weg, iets wat Evans zelf nog niet zo snel zag gebeuren. Het eerste jaar zal voornamelijk om veel leren en racen gaan. Niemand weet hoe ik het wil en ga doen.

Al snel bleek Evans ook op de weg een getalenteerd (ronde)renner. Tijdens de Giro d'Italia in 2002, zijn eerste grote ronde, kwam hij in de zeventiende etappe zelfs aan de leiding van het algemeen klassement. Een zware inzinking in de zeventiende etappe zorgde er echter voor dat hij niet met het roze terug naar Australië kon gaan. Het duurde tot 2005 totdat Evans zich weer van voren liet zien in een grote ronde.

Inmiddels rijdend voor Davitamon-Lotto werd hij achtste in zijn eerste Tour de France en behaalde daarmee de eerste top tien plaats van een Australiër in de Ronde van Frankrijk sinds Phil Anderson in 1985. In de jaren erop verbeterde hij steeds zijn positie in de Tour. In 2006 werd hij vierde en in 2007 behaalde hij naast zijn eerste (en enige) etappeoverwinning ook zijn eerste podiumplaats. Hij werd tweede achter de toen nog verrassende winnaar Alberto Contador.

In 2008 moest Evans Carlos Sastre voor zich dulden in het eindklassement, wat ook voorlopig zijn laatste podiumplek in de Tour was. In de Vuelta à España van 2009 leek hij op weg naar zijn eerste eindoverwinning, maar pech in diverse etappes verhinderden dit. Hij kon wel zijn vorm doortrekken en werd in Mendrisio knap de eerste Australische wereldkampioen op de weg.