Ruud, FOK! en de gewone man

De "gewone man" is de standaard geworden. De "gewone man" is de ultieme gulden middenweg op ieder Nederlands terrein. De "gewone man" is de belichaming geworden van wat ooit de Vox Populi heette. Het is allemaal begonnen met Ruud. De oerversie van de "gewone man." Ruud hing dagenlang, met zijn rode wielerpetje, lui op de bank en voerde geen reet uit. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Hij liet zo nu en dan een natte scheet, knuffelde met een Amsterdamse volksvrouw en speelde een potje Harry Mens Erger Je Niet met Wim, de kok des huizes. 


Het Big Brother-huis was in 1999 het middelpunt van de wereld voor de Nederlandse tv-kijker en de Nederlandse media. De scheten van Ruud veranderden door de uitvergroting op het beeldscherm in donderslagen bij heldere hemel, die alles vernietigende mosterdgassen na het laatste avondmaal op je schoot in de huiskamer deponeerden. De Amsterdamse volksvrouw Mona verliet even vrijwillig het knusse, knibbel-knabbel-huisje als dat ze het was betreden. De knuffeltjes die ze van Ruud kreeg kwamen de goedzak echter nog net niet op een verblijf in het huis van bewaring te staan. De brute aanrandingen van het ongewassen monster kwamen als een mokerslag bij haar familie op het netvlies binnen.

Het was de karikaturale uitvergroting van het niets. Een voorbode van wat ons te wachten zou komen te staan. Bijna twintig jaar later is het medialandschap dusdanig veranderd dat van "niets" "iets" moet worden gemaakt. De duizende nieuwsbronnen die we tot onze beschikking hebben, de televisieprogramma's, alles moet worden gevuld. Je wordt gebombardeerd met informatie, actie, geweld en actualiteit. Het is echter nog nooit zo vredig geweest in de wereld, in Europa of in Nederland. Je gaat bijna verlangen dat de voortkabbelende burenruzie tussen Amerika en Noord-Korea net zo heftig wordt als de Vietnam-oorlog, de Korea-oorlog of desnoods de bijna-derde-wereldoorlog door de Cuba-crisis. Een beetje röring kan geen kwaad.

Ik ben volwassen geworden in de jaren 70 en 80. Waar het politieke establishment in Europa bloedig werd geterroriseerd door de RAF, Rode Brigade, MLS, Bende van Nijvel of de ETA. Waar men zich te buiten ging aan trein- en vliegtuigkapingen, er in Afrika niet één dictator aan de macht was, maar het een uitzondering betrof had men op het continent stemrecht, de Oegandese leider Idi Amin zijn tegenstanders zelfs letterlijk met huid en haar opvrat. Waar de negers in Zuid-Afrika nog geen stemrecht hadden, je ze bovendien gewoon zwart mocht noemen. Waar "het Ijzeren Gordijn" 't nog te metselen muurtje van Donald Trump degradeerde tot het muurtje van Oranje bij een vrije trap van Frankrijk. Waar de gehele Israëlische Olympische delegatie, mannetje of 20, door de PLO werd gegijzeld in het Olympische dorp van München, vervolgens bij de Duitse bevrijdingsactie om het leven kwam, en daarna de Olympische Spelen gewoon doorgingen. The Games must immers go on.

Begin jaren 80 pikten "De Nederlanders" het niet langer. Men kwam met miljoenen in opstand tegen de te installeren kruisraketten. De wereldvrede zou in gevaar komen. Ook de "gewone man" had haar vertegenwoordiging middels de vakbonden. Die hadden nog betekenis en invloed. De demonstraties, met honderdduizende deelnemers, in Den Haag en Amsterdam waren succesvol. 

In deze dagen van digitalisering en internet, hoef je de straat niet meer op. Er is ook geen aanleiding om massaal te protesteren. "We" hebben het met z'n allen hartstikke goed. Ach, er is wel eens een demente bejaarde die te lang in haar eigen poep wakker ligt te draaien, die merkt er toch niks van. Verpleegsters zijn de stank voor dank intussen wel gewend. De laatste weken wordt in Nederland het nieuws beheerst door Anne. Anne is gruwelijk verkracht alvorens dood in een gracht te zijn gedumpt. Een gestoorde recidivist blijkt de dader te zijn.

Natuurlijk was het dreggen naar het meisje rechtstreeks op tv te zien. Dat is inmiddels net zo normaal als het poetsen met een electrische tandenborstel. Dit was voor de "gewone man" de druppel. Dit was té herkenbaar. Wie heeft in zijn of haar directe omgeving ook niet een verkracht en vermoord familielid? Je hoeft de deur niet meer open te doen of er kan weer een streepje door een deelneemster van de aanstaande familiereünie. Dat de Hema de lange, zwarte winter-regenjassen in september al in het assortiment heeft is daarom een grof schandaal. 

De "gewone man" moest wel in actie komen. Er werd een petitie opgesteld. Waar Mient Jan Faber in de jaren 80 voor wereldvrede predikte, zorgt nu Anne Faber voor verbroedering. De "gewone vrouw" die de petitie heeft opgesteld werd door Jeroen Pauw de vraag gesteld wat ze nou eigenlijk wilde. Dat wist ze niet helemaal precies, maar dat er iets moest gebeuren was wel duidelijk. De man in de straat pikt het niet langer. Die heeft ook zijn grenzen en wenst niet meer alles te slikken uit Den Haag. 'Laat ze zelluf alles slikken.' zouden de Hagenezen Tedje en van Es in de jaren 80 hebben gezegd. Is het niet een goed idee als Danny namens FOK! een petitie opstelt met de vraag: 'Bent u voor- of tegen een referendum over vrede?'
Dan mag de andere oer-FOK!er Nico Dijkshoorn, aka Big Brother columnist Doordevil, FOK! vertegenwoordigen in de landelijke media. Opdat de wereld vredig doordraait.

Zoals het een bescheiden persoon siert, heet ik mezelf welkom. Ik gun FOK!, en dan specifiek de Frontpage, een frisse tegenwind in de zeilen. Hier in Zaltbommel zeggen we: ‘Keind, keind, keind wan weind.’ Plankgas in deze woelige barenszeeën kan geen kwaad. Links-of rechtsom, zal me dan ook worst wezen. Zolang de mosterd niet te heet wordt opgediend. De dagelijkse portie Tong zal hopelijk gaan smaken naar meer. Tot nader order verblijf ik; uw nieuwe, dagelijkse,  mosterd na de maaltijd-columnist. 

tong80