Het seriejaar 2020 volgens de FOK!filmredactie

4. Het seriejaar volgens Peter (Breuls)

Wat ik leuk vind aan sommige series is dat de makers erkennen dat één seizoen soms genoeg is. Het hoeft niet uitgerekt tot worden tot langdradige, steeds minder interessant wordende seizoen zoals gebruikelijk was bij de Amerikaanse tv-omroepen. Met de streamingdiensten als belangrijkste serieleveranciers, en dus niet de noodzaak om te investeren in iets dat langer duurt dan een enkel jaar, kunnen verhalen gewoon verteld worden in de tijd die je nodig hebt. Je ziet dat terug in een paar van mijn keuzes en ik hoop er daar meer van te zien in de toekomst.

Bestaande series

3. Dark (seizoen 3)

Een serie die dit jaar met het derde seizoen een einde knoopte aan de ingewikkelde verhaallijn die vele decennia overspande en uiteindelijk best een bevredigend einde had. Het werd op een gegeven moment enorm complex, met tijd- en andere lijnen (eh, spoiler?) die door elkaar liepen en acteurs die om die reden meerdere rollen moesten spelen, plus meerdere acteurs die, min of meer, dezelfde rol speelden. Ontzettend verwarrend en daarom misschien juist een reden om Dark te onhouden voor de nabije toekomst; kun je de serie nog een keertje kijken.

Louis Hofmann en Lisa Vicari in Dark

2. The Mandalorian (seizoen 2)

Dit is een makkelijke uitspraak na de teleurstelling die The Rise of Skywalker heet, maar The Mandalorian is het beste wat Star Wars recentelijk te bieden heeft. Weinig gecompliceerde, karaktergedreven afleveringen die durven te focussen op gewoon 1 dingetje voordat het tijd is om een week te wachten op de volgende aflevering. Het is zo simpel opgezet, met de schattige Grogu en zijn surrogaatvader Din, en toch is het door de sfeer, de actie en de muziek (Ludwig Göransson zou prima de komende films kunnen scoren) toch écht Star Wars.

1. Better Call Saul (seizoen 5)

Inmiddels kun je als liefhebber van Breaking Bad niet meer om Better Call Saul heen: als deze serie niet beter is dan z'n voorganger, dan is-ie toch op z'n minst net zo goed. Jimmy McGill werd dit seizoen nóg meer, en nu toch wel bijna helemaal, de Saul Goodman die Walter White uiteindelijk zou bijstaan en wat waren die afleveringen toch juweeltjes. Cinematisch interessant, dramatisch boeiend, een duidelijk voorbeeld van hoe je, gelukkig nog steeds, ook op seriegebied nog echte kwaliteit kunt vinden.

Nieuwe series

3. The Queen's Gambit

Dit is inmiddels bijna een afgezaagde keuze, want de serie is een hit en een hype; schaakspellen zijn inmiddels niet meer aan te slepen. En terecht. Scott Frank heeft Walter Tevis' boek over een jong schaaktalent omgezet in een uiterst boeiende serie waarin Anya Taylor-Joy, die nooit een slechte rol schijnt te kunnen spelen, straalt als geen ander. Ze bijt zich, als Beth Harmon, vast in de schaakkunst en -tactiek en werkt zich door de schaakwereld heen als een onderschatte underdog die bijna iedereen verslaat tegen wie ze speelt.

Anya Taylor-Joy in The Queen's Gambit

2. Ted Lasso

Deze comedy is gebaseerd op een paar sketches van vele jaren oud, waarin Jason Sudeikis een Amerikaanse footballspeler speelt in de wereld van het echte voetbal; dat spel dat gewoon met de voeten wordt gespeeld. In deze serie wordt hij de trainer van een Londense voetbalclub en ook al begrijpt hij het spel nauwelijks, bij begrijpt teamdynamiek beter en waar hij eerst lijkt jammerlijk te falen blijkt Ted een inspirerende figuur te zijn voor iedereen, van de directeur die hem aannam met als doel te falen tot de fans van de club. Hartverwarmend en met afstand de grootste positieve verrassing van het jaar.

1. Dispatches from Elsewhere

Wat een random serie dit. Gebaseerd op een (documentaire over een) alternate reality game dat in 2011 echt heeft plaatsgevonden in San Francisco, en uitgebouwd tot een avontuur van vier individuen die zichzelf, elkaar en het leven ontdekken door tijdens het spelen van het spel te leren om zich heen te kijken en van de wereld te genieten. Er zit veel mysterie in deze serie, die is bedacht en grotendeels geschreven door Jason Segel, maar de echte waarde zit in hoe het viertal leert open te staan voor nieuwe ervaringen en contacten met anderen. Ook de persoonlijke verhaallijnen zijn origineel en boeien tot het einde. De serie heeft nog geen tweede seizoen, maar dat hoeft ook helemaal niet. Dat eerste seizoen is leuk zat.

Jason Segel in Dispatches From Elsewhere