Lies of P
Het zijn mooie tijden voor Soulslike-liefhebbers. In de afgelopen jaren zagen we een enorme toename in titels uit de meedogenloze actie-RPG categorie, met games als Mortal Shell, Wo Long: Fallen Dynasty en Remnant 2. Het Zuid-Koreaanse gamebedrijf Neowiz en ontwikkelaar Round8 zijn nu met Lies of P gekomen, een op zijn zachtst gezegd bijzondere interpretatie van het welbekende kinderboekenverhaal van de Italiaanse journalist en schrijver Carlo Collodi.
Lies of P hijst de speler in de schoenen van Pinokkio, maar niet zoals we die doorgaans kennen. Behalve een jongetjesachtig uiterlijk zijn er weinig overeenkomsten te vinden tussen de protagonist van deze game en die uit het kindersprookje. Wel zijn enkele sleutelfiguren uit het verhaal van Collodi aanwezig, zoals de legendarische Gepetto, maar verder zijn het vooral subtiele verwijzingen of alternatieve vertellingen van elementen uit het origineel.
In plaats van The Land of Toys worden we als speler gedropt in het deprimerende Krat, een fictieve stad uit de belle-époque-periode van Europa. Dit wordt naast de aanwezige architectuur vooral gekenmerkt door verwijzingen naar grootschalige industrie en technologie die vernuftig en tegelijkertijd ouderwets aanvoelt. Maar Krat is behoorlijk naar de filistijnen; het is een duistere, naargeestige bende met slechts nog sporen van een eens zo bruisende stad, die nu geplaagd wordt door hordes moordlustige puppets en een 'petrification disease' die mensen in gruwelijke schepsels verandert. Mensen zie je nauwelijks nog op straat, behalve de stalkers, een soort faction van doorgedraaide overlevers met dierenmaskers op, die iedere puppet onoordeelkundig aanvallen. De rest van de bevolking is gevlucht of vermoord door de razende puppets, al is er een soort van veilige haven in Hotel Krat, het Nexus- of Firelink Shrine-equivalent van Lies of P, waar je met verschillende centrale figuren kunt converseren, kunt levelen en natuurlijk je gear upgraden.
Hoewel Krat een deprimerende, verpauperde indruk geeft is er veel moois overeind blijven staan. Veel omgevingen zijn prachtig vormgegeven met tot in de puntjes verzorgde details en ondanks dat de game erg donker oogt is er door de Koreaanse ontwikkelaar uitmuntend gebruikgemaakt van lichteffecten, van straatverlichting tot neonreclames en van brandende fakkels tot circusschijnwerpers. Toch miste ik af en toe de zon wel, de voortdurende duisternis past goed bij de algehele atmosfeer maar games waarin de nacht nooit lijkt te eindigen heb ik toch wat moeite mee. Het is ook één van de vele overeenkomsten die de game heeft met Bloodborne. Wat sowieso een stabiele factor is in Lies of P is de kwaliteit van de graphics, de stabiliteit in performance, en hoe enorm gepolijst het allemaal aanvoelt. Ik ben nul bugs tegengekomen, nul glitches, het draait enorm vloeiend in zowel de sessies die ik speelde op de Series X als op de pc. Lies of P staat op Game Pass en het is daarom kinderlijk eenvoudig om te switchen tussen de Xbox- en de Windows-versie, met uiteraard cross progression.
Zodra we inzoomen op de kwintessens van een game als dit, namelijk sterke combat mechanics, memorabele bossfights en stijlvolle wapens, dan floreert Lies of P. Het afranselen van kwaadaardige puppets is een feest van herkenning voor Souls-fans, knokken met vertrouwde moves op de knoppen waar je ze verwacht - denk aan light attacks op de rechterbumper, sterke aanvallen en charged attacks op de rechtertrigger - en geliefde elementen zoals bonfires en estus, respectievelijk stargazers en pulse cells genoemd in dit verknipte Pinokkio-universum. Behalve de basale Souls-moveset is er een variant op de weapon arts, genaamd fable arts, exta sterke maar beperkt te gebruiken aanvallen die niet of nauwelijks te onderbreken zijn en heerlijk gecombineerd kunnen worden met de standaard moveset.
Enorm verfrissend is het vernieuwde systeem voor dodge en block, de twee manieren om schade te ontlopen of te beperken. Het is een aangename mix van Bloodboornes Rally-systeem, waar aanvallend spelen na geraakt te worden werd beloond, en van het deflect-mechanisme van diens jongere broertje Sekiro: Shadows Die Twice. In Lies of P wordt er onder voorbehoud health weggesnoept zodra je een vijandelijke aanval blockt, die je terug kunt winnen door kort daarna zelf schade uit te delen. Daarnaast is er de perfect block, dus goed getimed de block-knop indrukken wanneer je bijna geraakt wordt, om te voorkomen dat er überhaupt schade gedaan wordt, er geen stamina verloren gaat en je bovendien een enorme dreun uitdeelt aan de vijandelijke poise. Poise, of 'posture' genoemd in Sekiro, speelt een belangrijke rol om met vijanden van alle soorten en maten sneller korte metten te kunnen maken.
Perfect blocks en voornamelijk de heavy en charged attacks zorgen dat de, overigens onzichtbare, poise van een vijand leegloopt. Zodra deze zijn nulpunt bereikt gaat een vijand, klein en kolossaal, door zijn knieën en ontstaat er een opening voor een reeks 'gratis' aanvallen of een 'fatal attack', die laatste vergelijkbaar met de riposte van Dark Souls. Het is extreem bevredigend als je vijandelijke aanvalspatronen door begint te krijgen en je reeksen aanvallen allemaal weet te perfect-blocken. Daarnaast blijft er ook altijd de mogelijkheid om te dodgen, zodat je desgewenst de verschillende technieken kunt combineren. Het zorgt voor fijne afwisseling en een verdomd verslavend combat-systeem.
Tel daarbij op de interessante manier van wapens samenstellen: we kunnen in Lies of P handvatten en lemmeten loskoppelen van allerlei soorten wapens om zo nieuwe combinaties te maken die je build kunnen complementeren. Het is leuk om mee te experimenteren al ben ik zelf snel geneigd om trouw te blijven aan een wapen waarvan de moveset goed aanvoelt en ik de bijbehorende timings heb doorgrond. De robotische armprothese van P, gedoopt de 'legion arm' en vergelijkbaar met Sekiro's Shinobi prosthetic, is een niet te onderschatten hulpmiddel dat op verschillende manieren ingezet kan worden, van simpelweg een snoeiharde uppercut van koud metaal tot opzetstukken voor vlammenwerpers of de puppet string, een soort harpoen om het kleinere geteisem Scorpion-stijl naar je toe te trekken voor een pak slaag. Het zijn erg zinvolle extra'tjes om tussen het gewone knokken door af en toe in te zetten, niet in de laatste plaats omdat ze nul stamina verbruiken maar ook gewoon omdat ze aanzienlijke schade aanrichten. Ik krijg het altijd voor elkaar om dergelijke gadgets compleet te vergeten, net als de throwables zoals thermite bombs en acid canisters, die in dit spel ontzettend sterk zijn.
Waar Lies of P niet in uitblinkt is het exploration-gedeelte. Souls-games staan bekend om uitgestrekte werelden, grote vlaktes en gevarieerde biomes om te verkennen en in te verdwalen. Lies of P heeft dat absoluut niet, het is een behoorlijk lineaire game met weliswaar af en toe wat zijweggetjes die zich vaak beperken tot een extra afgelegen ruimte met loot, iets buiten de gebaande paden. Ik realiseer me dat dit voor sommige mensen ook een pluspunt kan zijn, wél de vertrouwde Soulslike combat en storytelling maar zonder de levelproporties van, zegge, een Elden Ring. Het is in dat opzicht soms wel een beetje eenheidsworst qua omgevingen, maar het mooie en vooral gepolijste uiterlijk van de game maakt een heleboel goed.
Er is ruimte om te experimenteren met bijvoorbeeld strength of dex builds, maar helaas komt dit niet tot uiting in de gedragen pantsers. Het bevalt me in dit soort games altijd wel om met een tank-achtige build er ook echt bij te lopen als een logge beer met een veel te dikke armor set, maar in Lies of P zijn de armor pieces voor verschillende lichaamsdelen slechts een statistiek; er zijn wel kostuums om je uiterlijk aan te passen, waarmee je kunt kiezen uit een selectie fraaie jacks en maskers die rechtstreeks uit een gemaskerd bal lijken te komen, maar er is geen relatie tussen je gekozen armor pieces en je aankleding. Nu past een borstplaatharnas of een maliënkolder ook niet echt bij de art stijl maar daar hadden ze best wat op mogen verzinnen.
Qua vijanden is er redelijk wat variatie maar wordt er ook wel het nodige recycled, denk aan sterkere varianten van vijanden die je al kent. Het zijn de bossfights waar Lies of P wederom goed scoort, met memorabele gevechten zoals Laxasia the Complete en Champion Victor, die doen terugdenken aan respectievelijk Malenia en Hoarah Loux uit Elden Ring, epische gevechten die weliswaar behoorlijk pittig zijn maar niet oneerlijk aanvoelen en zich in termen van kwaliteit kunnen meten met menig baas uit de Souls-franchise.
Verhaaltechnisch is het wel leuk verzonnen, Pinokkio Souls, het element van liegen speelt natuurlijk een rol in Lies of P en zo nu en dan zal je keuzes moeten maken die tot op zekere hoogte het verloop en het einde beïnvloeden. Ook heb ik met vlagen wat Bioshock-vibes opgepikt, die game is niet echt vergelijkbaar qua opzet of gameplay maar qua sfeer, muziek en aankleding valt er wel wat te herkennen. Ook de Ergo, de 'levenskracht' in Lies of P vergelijkbaar met souls in Souls-games, heeft geljikenissen met Adam in de Bioshock-games. Vijanden als Champion Victor en Simon Manus, verknipt en half gemuteerd door de vele Ergo-consumptie, doen denken aan Frank Fontaine die zichzelf ook een halve God waande na zichzelf vol te pompen met Adam. Het verhaal zelf heb ik verder niet als bijzonder interessant ervaren, het voelt meer als een Souls-game die noodzakelijkerwijs in een jasje van een populaire franchise is gestoken. Toch is het een waardige titel voor het genre, ten eerste vanwege de enorm bevredigende gameplay mechanics, ten tweede vanwege de creativiteit in vijanden, bosses, wapens en de legion arm, maar ook zeker omdat de game keurig oogt en draait, met een niveau van 'polish' dat we niet vaak zien.
Gespeeld op Xbox Series X en pc (Windows). Ook verkrijgbaar voor PlayStation 4, Xbox One en MacOS.