Ace Combat: Joint Assault

Het is al een tijdje stil geweest rondom Ace Combat. De reeks staat nochtans garant voor intense dogfights met straaljagers. Gelukkig heeft Namco Bandai Ace Combat: Joint Assault uitgebracht op de PlayStation Portable. Moeten we met het snelheid van het geluid naar de winkel om het spel te gaan kopen of wordt het een enkeltje schietstoel?

Een vliegende start

In tegenstelling tot voorgaande spellen in de reeks speelt Joint Assault zich af in een niet verzonnen wereld. Je zult dan ook missies volbrengen boven Tokio, Londen en meer bekende plaatsen in de wereld. Leuk is dat bekende plekken en gebouwen te zien zijn in het spel, de Tokyo Tower torent boven de stad uit.

Het verhaal is niet zo bijzonder. Een terroristische groep, de Valahia genaamd, bedreigt de hele wereld en jij als veelbelovende piloot gaat deze gasten eens aanpakken. Helaas doe je dit in vrij repetitieve missies. Na vijf missies is het niet meer verrassend om een groot defensief vliegtuig van de Valahia tegen te komen. Het wordt dan ook meer een langdurig dan een spannend gevecht. Er zijn betere missies in het spel, ze zijn alleen helaas sporadisch te vinden.

Door de geluidsbarrière

Tijdens de missies word je door je operator toegesproken over situaties in de lucht. Je mag in het begin van het spel kiezen welke stem je het prettigst vindt. Je hebt de keuze tussen een Amerikaan, een Brit, een Zweedse en een Japanse, die je bij zal staan tijdens de missies en gevechten. Op het geluid van de vliegtuigen, explosies en de stemmen is niets aan te merken. Bij de achtergrondmuziek vragen we ons af waarom ze afgestapt zijn van de stevige beats en cultureel verantwoord bezig zijn door een muziekstijl uit de regio waar je vliegt te laten horen.

Ik zie ze vliegen

De omgevingen zien er gedetailleerd uit. Ze hebben hier gebruik gemaakt van luchtfoto's, wat het realisme weer ten goede komt. Zoals gezegd, bekende plekken zijn te herkennen, een leuk detail. De rest van de onbestemde grondtextures zijn wat matig, maar storen niet.

De vliegtuigen zelf voelen snel aan en je hebt nooit het idee dat je niet weet waar en hoe je in de lucht hangt. Alle belangrijke informatie is duidelijk van het scherm af te lezen. De radar op het scherm helpt je de vijanden of je bondgenoten te vinden. Als je eenmaal een vijand in het vizier hebt gehad zal een pijl op het scherm je tonen waar het vluchtende slachtoffer vliegt. Erg simpel en intuïtief.

De raketsporen en explosies zien er ook overtuigend uit en geven je een goed gevoel als je een wat lastiger gevecht in de lucht kan winnen door ze na een lang gevecht met je laatste raket uit de lucht te schieten.

Er zijn drie perspectieven: met HUD, cockpit view en third person. De HUD geniet de voorkeur als je wil mikken op de vliegtuigen. Op het eind van een missie krijg je ook de mogelijkheid de replay te bekijken en op te slaan, in alle hoeken en perspectieven die je wenst.

Betalen met Airmiles graag!

Na een missie succesvol voltooid te hebben krijg je geld gestort. Met dat geld kun je jouw vliegtuig laten repareren of laten tunen door betere apparatuur aan boord te nemen. Je kunt nieuwe wapens kopen van hittezoekende raketten tot napalmbommen en alles wat er tussen zit. Als je wat beter spaart heb je de mogelijkheid om geheel nieuwe vliegtuigen te kopen, sommige zijn allround beter, andere zijn beter in specifieke omstandigheden. Er zijn veel vliegtuigen, wapens en verbeteringen om je geld kwijt te raken en je zult missies vaker moeten spelen om alles vrij te spelen. 

Het vliegt wel, maar speelt het ook?

De PlayStation Portable heeft een nadeel: er zijn minder knoppen om precies te kunnen vliegen. Je stuurt met de analoge knop. De schouderknoppen gebruik je om extra snelheid te maken, of juist om af te remmen. Dan houd je nog de functietoetsen over om te wisselen van wapen, raketten af te vuren, te wisselen van lock op de vijand en om snelvuur te gebruiken. Erg precies vliegen kan dus niet, in tegenstelling tot de console-versies in de eerdere releases van de reeks. Het werkt wel prima voor deze arcade op de PSP, maar het zorgt voor weinig mogelijkheden tijdens het vliegen.

Vlieg met me mee

Wat dit spel juist erg goed maakt zijn de multiplayermogelijkheden. Tot vier spelers kunnen de singleplayer missies aanpakken. Leuk is dat je de ene keer met vier spelers in hetzelfde luchtruim de tegenstanders te lijf gaat, maar in andere missies worden de spelers in twee partijen gesplitst. De bedoeling is dan dat elke partij een andere missie gaat spelen. De uitkomst van de ene missie beïnvloedt wel de andere missie, erg leuk.
Er is ook nog een mogelijkheid om met acht spelers tegen elkaar te spelen. Dat kan ieder voor zich, of in twee teams van vier.
De multiplayer-opties zijn erg uitgebreid, je mist nog net handige communicatiemogelijkheden.

Conclusie

Grafisch is er weinig aan te merken op Ace Combat: Joint Assault. De omgevingen zijn aardig, met als pluspunt de herkenbare punten, de vliegtuigen voelen snel aan, en voor een arcadeshooter is het vliegtuig goed genoeg te besturen. De multiplayeropties halen dit spel uit de middelmatigheid.