CD Review: One In A Million - One In A Million
Toch pakt Eleanor Rigby met een scherp randje heel niet verkeerd uit. Hoewel het origineel ongeveer 37 jaar oud is, klinkt dit nummer allerminst gedateerd. Nu is dat natuurlijk in de eerste plaats de verdienste van The Beatles, maar One In A Million weet toch een eigentijdse draai aan dit nummer te geven.
Eén aardige cover maakt niettemin nog geen goed album. Gelukkig heeft One In A Million dat ook beseft. Het eigen songmateriaal is namelijk ook dik in orde. Dat blijkt onder meer uit de eerste single Maybe, die momenteel al op The Box te zien is. Een nummer om lekker mee te blèren, bij voorbaat op plaatsen waar niemand anders je kan horen.
 Het mag dan misschien officieel als Britpop worden omschreven, ik heb nog nooit zulke energieke Britpop gehoord. |
Net zo pakkend is bijvoorbeeld Dancin'. Hoewel zanger Erik van Haaren soms net wat overdreven zijn schorre keel lijkt op te zetten, brengt dit wel het gevoel bij de luisteraar naar boven dat hij niet meer stil wil zitten. Het mag dan misschien officieel als Britpop worden omschreven, ik heb nog nooit zulke energieke Britpop gehoord. De punkachtergrond van de bandleden is dan ook duidelijk hoorbaar.
Helaas liggen niet alle nummers even lekker in het gehoor als bovenstaande voorbeelden. In Common Hearts lijkt gepoogd te zijn een wat meer serieuze rocksong te maken. Dit heeft tot gevolg dat de pakkendheid die in eerdere nummers nog hoogtij vierde, hier een beetje gemist wordt. 'Schoenmaker, blijf bij je leest', is wat dat betreft een treffend spreekwoord. Dat wil zeggen: maak gewoon lekker in het gehoor liggende, pakkende rocksongs, zonder al te veel moeilijkheden. Common Hearts is een beetje een vreemde eend in de bijt en pakt wat mij betreft verkeerd uit. Jammer.
Gelukkig bewijst One In A Million met Sold My Soul dat het wel degelijk meer kan dan vrolijke punk/Britpop liedjes maken. Waar zanger Van Haaren in het begin wat moeite lijkt te hebben met het rustige melodieuze couplet, kan hij zijn frustraties er in het refrein heerlijk uitschreeuwen.
Afsluiter van de CD is Whisper: een typisch One In A Million nummer. Een vrolijk refrein met de raspende stem van Van Haaren. Toch is dit het nummer waar de grootste fout van dit album bij mij pas duidelijk werd. Dit is namelijk allemaal al eens gedaan: zo'n veertig jaar geleden om precies te zijn. Dat vier jongens, die opgeteld nog geen honderd jaar zijn, daar dan nu mee aan de haal gaan is natuurlijk erg leuk. Daarbij is er niets aan te merken op de manier waarop. Maar toch, als we dan toch de vergelijking met de Beatles gaan maken: daar redden ze het bij lange na niet bij.
