CD: The Arcade Fire - Funeral
Waarom er dan toch voor deze titel is gekozen? Simpel, omdat de dood, en de daarbij horende begrafenissen, nu eenmaal het belangrijkste thema op deze plaat vormt. Stuk voor stuk verloren de bandleden van The Arcade Fire tijdens het productieproces van hun debuutalbum namelijk dierbare familieleden, wat uiteindelijk als vanzelf in hun muziek tot uiting is gekomen.
Toch heeft dit op 'Funeral' allerminst tot begrafenismuziek geleid. Sterker nog, wie bijvoorbeeld de single Neighborhood #2 (Laika), één van de meest rockgeoriënteerde nummers op de cd, bij de uitvaart van zijn oma zou draaien wordt waarschijnlijk door velen voor gek verklaard. Niet dat de vrolijkheid er vanaf spat, maar een rouwstemming levert het ook niet op. Wel hangt er constant een donkere wolk boven de hele plaat, die de tien nummers een herfstachtige bijsmaak geven. Natuurlijk, het is 'slechts' popmuziek, maar dan wel op orkestrale, bombastische en bij vlagen rauwe wijze.
Feit is in ieder geval dat dit een plaatje is die je niet op één luisterbeurt moet beoordelen. Daar is de mix van Radiohead, The Cure, Talking Heads en David Bowie net iets te gecompliceerd voor. Wie echter menig uurtje in de weemoedige klanken van zanger/componist Win Butler wil steken, zal in ieder geval een aantal pareltjes tegenkomen.
Naast het eerdergenoemde Neighborhood #2 (Laika), is het bijvoorbeeld heerlijk om de gedachten te laten dwalen bij de intense violen in Crown Of Love. Wie het meer op de gitaren heeft zal zich daarentegen beter thuis voelen bij het toepassselijke gititelde Wake Up, waarin een repeterende riff wordt afgewisseld met gezang van een bijna hemels achtergrondkoortje. Als een donderslag bij heldere, eh, hemel slaat het nummer echter opeens om naar een veredeld kermisdeuntje. En zo blijft Funeral verrassen.
