review

CD: System Of A Down - Mezmerize

André (Dr.E)
"Why don't presidents fight the war? Why do they always send the poor?" vraagt zanger Serj Tankian zich in openingstrack B.Y.O.B (Bring Your Own Bombs) af. Voor een politiek geëngageerde band als System Of A Down was het de afgelopen jaren en maanden geen kunst om inspiratie op te doen voor een nieuw album. Tankian en de zijnen frustreerden zichzelf zelfs dermate dat er genoeg songmateriaal voor een dubbelalbum werd geschreven.

Een dubbelalbum dat in twee delen verschijnt. Mezmerize ligt sinds kort in de winkel, Hypnotize ziet in de herfst het levenslicht. Een opvallende keuze om opeens twee albums in een korte periode uit te brengen, aangezien het laatste officiële studioalbum van het kwartet alweer uit 2001 stamt ('Toxicity'). De fans werden in de tussentijd nog wel zoet gehouden met het tussendoortje Steal This Album, vol met rariteiten en nooit eerder uitgebrachte nummers, maar echt serieus kon deze plaat niet genomen worden (en daar was ie ook niet voor bedoeld).


Gezien de status van Toxicity (volgens velen dé metalplaat van 2001) mocht er wel wat verwacht worden van 'de nieuwe' System Of A Down. Om maar met de deur in huis te vallen: die verwachtingen worden niet geheel waar gemaakt met Mezmerize. Waar Toxicity toch als een grensverleggend werk werd gezien, gaat System Of A Down met Mezmerize vrolijk op dezelfde voet verder, zonder zichzelf opnieuw uit te vinden. Met de nadruk op vrolijk. Op enkele tracks na (het furieuze B.Y.O.B. dat klinkt als twee nummers door elkaar en Old School Hollywood, waarin de band voor het eerst gebruik maakt van synthesizergeluiden), doet de band namelijk vooral waar het bekend mee is geworden: cynische songs maken waarin de tempowisselingen niet te tellen zijn. Het begint zowaar op een gimmick te lijken.

Daarbij ontbreken nummers die iets dieper gaan dan slechts een pompende riff met wat vrolijk geschreeuw. Waar op Toxicity bijvoorbeeld de titeltrack, ATWA en Aerials de nodige diepgang kenden ten opzichte van het geschreeuw in nummers als Bounce en Shimmy, lijkt op Mezmerize het credo vooral 'Lang leve de lol' te zijn. Sterker nog, tracks als Sad Statue en This Cocaine Makes Me Feel Like I'm On This Song lijken regelrechte blauwdrukken van eerder aangehaalde fuifnummers, die kwalitatief niet boven het materiaal van Steal This Album uitkomen.

Wat overigens niet wil zeggen dat elke andere willekeurige metalband niet ongelofelijk trots zou mogen zijn op een cd als Mezmerize. De tracks zitten stuk voor stuk goed in elkaar, zijn aanstekelijk en live zullen ze ongetwijfeld voor een groot feest zorgen. Maar van System Of A Down mag toch meer verwacht worden. Waar ik Toxicity minstens twee maanden non-stop in mijn cd-speler heb gehad, moet Mezmerize het 'slechts' doen met enkele draaibeurten per week. Het is het verschil tussen een legendarisch en een goed album. Hopelijk zorgt Hypnotize er alsnog voor dat ook het laatste studiowerk van System Of A Down dit predikaat gaat verdienen.


Label: Sony Music Releasedatum: 17-mei-2005 Waardering:

Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!