Hoofd vol Harry
‘Mam’, vraagt mijn dertienjarige dochter op een avond, terwijl we samen staan te koken. ‘Zullen we naar Londen verhuizen?’ Haar blik is verwachtingsvol. Alsof ze daadwerkelijk gelooft dat ik onze koffers vanavond nog ga pakken en we stante pede in het vliegtuig stappen. Hoewel ik dol ben op het Verenigd Koninkrijk in het algemeen en Britten in het bijzonder, moet ik haar teleurstellen. Dat zijn nu eenmaal geen beslissingen die je tijdens het bereiden van de avondmaaltijd neemt. Helemaal als een verrassing komt de vraag overigens niet. De stad aan de Theems herbergt sinds enige tijd een tienertrekpleister die zijn weerga niet kent. Boyband sensatie One Direction om precies te zijn. Schaamt u zich vooral niet, als u nog nooit van dit olijke vijftal gehoord heeft. Ik had ook geen idee. Tot Harry in ons leven kwam.
Een jaar of achttien zijn ze, de leden van deze populaire jongensgroep. Met hun knappe koppies en gezellige niets-aan-de-hand-deuntjes brengen ze menig meisjeshoofd op hol. De jongste en knapste van het stel heet Harry Styles. Een guitige jongen met zo’n enorme bos krullen, dat ik ooit de euvele moed had om te vragen of zijn föhn wellicht ontploft was die ochtend. Maar dat was echt een heel stom grapje volgens mijn dochter en daar hoefde zij echt niet om te lachen als ik dat soms dacht. Harry heeft het, dat mag duidelijk zijn. Puberdroommateriaal bij uitstek. Nog niet bezoedeld door de indrukwekkende echtheid van bloot en seks. Daar willen de meeste meisjes op die leeftijd nog weinig van weten. De interesse voor het andere geslacht begint ergens diep van binnen echter wel te borrelen en zoekt een uitweg. Wat is in dat geval veiliger dan het projecteren van allerlei onduidelijke wensen en verlangens op iemand die onbereikbaar is?
Ze betrekt me opvallend graag bij haar nieuwe liefde. Samen bekijken we tientallen interviews en filmpjes. Waarbij ik steeds moet aanwijzen wie de allermooiste is. Een onmogelijke opdracht. Niet alleen omdat het stuk voor stuk mijn kinderen hadden kunnen zijn, maar ook omdat ze in zekere zin allemaal een beetje op elkaar lijken. In mijn ogen tenminste. Dus besluiten we samen dat ik Louis het leukst vind. Dapper probeer ik hem elke keer te herkennen en aan te wijzen op weer een nieuwe foto. Als ik me te vaak vergis, kijkt ze me verwijtend aan. ‘Je kunt niet elke keer een ander uitkiezen, mam. Dat is niet leuk voor Louis.’ Uren achtereen kan ze naar de jongens kijken en luisteren, terwijl ze de fijnste dromen droomt en een prachtige, verliefde gloed het toch al zo lieve gezichtje siert. Haar toewijding ontroert me.
Een paar keer per dag ontvang ik via Ping of Whatsapp een nieuw weetje over Harry. Iets in de trant van ‘Harry eet het liefst bietjes’ of ‘Harry houdt nogal van honden’. Informatie die ik niet graag had willen missen. Dat begrijpt u. Van mij wordt niet veel meer verlangd dan bemoedigende opmerkingen als ‘oh vandaar dat hij er zo gezond uitziet’ of ‘dat zijn ook bijzonder aardige dieren’. Een kinderhand is snel gevuld. ‘Hihi wat is hij leuk, hè mammie?’ Ik vertel haar maar niet dat ik haar vooral leuk vind. Dat ik geniet van de manier waarop ze voor het eerst stapelverliefd is. Zo ontwapenend en onschuldig zal het nooit meer zijn. Een exemplaar van vlees en bloed is toch anders dan iemand die slechts verleidelijk lachend aan de muur hangt en die je zelf de meest fantastische eigenschappen kunt toedichten. Best makkelijk eigenlijk. Maar nauwelijks doeltreffend tegen koude voeten als je gaat slapen. Of bij het drogen van tranen. Dat is de andere kant.
Ondertussen zie ik, dat ze mij een nieuw berichtje heeft gestuurd. ‘Mam weet je, Harry wil een meisje dat slimmer is dan hij.’ Ik kan nog net inslikken dat ik vermoed dat dit waarachtig niet zo moeilijk moet zijn. Met cynisme kunnen verliefde mensen niet zo veel. Dus besluit ik om schaamteloos misbruik te maken van de situatie. In liefde en opvoeding is alles geoorloofd tenslotte. ‘Verstandige jongen, die Harry', typ ik net iets te gretig. ‘Dan moet je voortaan maar extra goed je best doen op school’. Haar antwoord komt snel. ‘Wat denk je, dat ben ik nu echt wel van plan, mam.’ Toch handig, zo’n liefde op afstand. Tevreden knipoog ik naar de foto van Harry, die zij hoogstpersoonlijk op mijn telefoon heeft gezet.
