Ach ja, mijn zusje
Terwijl ik naar de foto’s kijk die voor me op tafel liggen, kan ik een glimlach niet onderdrukken. Ik zie twee donkere, uiterst schattige meisjes. Licht loensend, maar vol vertrouwen kijken ze in de camera. Waar zouden ze bang voor moeten zijn? Ze hebben elkaar tenslotte. De gelijkenis is frappant. Zelfs voor de meer dan aandachtige toeschouwer zijn de verschillen nauwelijks waarneembaar. Ik ken de kleine meisjes goed. Als geen ander, zou ik bijna zeggen. Het zijn niemand minder dan mijn eeneiige tweelingzusje en ik. En al doe ik nog zo mijn best om het onderscheid te zien, ook voor mij is het niet altijd duidelijk wie ik nu eigenlijk zelf ben.
Ach ja, mijn zusje. Sinds ik het programma ‘24 uur met...’ deze week op Uitzending Gemist heb gezien, ben ik volledig in de ban van het fenomeen tweeling. Gastheer Wilfried de Jong bracht in de door mij bedoelde uitzending een etmaal door met L.A. Raeven, een kunstenaarsduo bestaande uit de Limburgse tweelingzusjes Liesbeth en Angelique. Eveneens eeneiig, voor alle duidelijkheid. De dames zorgden voor schokkende, beklemmende en fascinerende televisie. Hun niet aflatende gedoe en gekibbel was daarnaast echter tot op zekere hoogte herkenbaar. Voor mij tenminste. Misschien schrok ik daar uiteindelijk nog het allermeeste van.
Ach ja, rare zusjes. Liesbeth en Angelique deden er weinig aan om hun bizarre relatie te verbloemen. De ergernissen en vreemde trekjes werden breeduit en bijna schaamteloos geëtaleerd. Lang stonden ze bekend als de anorexia-tweeling. Iets waar ze zonder problemen gebruik van maakten in hun kunst. Vergis u niet, het tweeling-zijn bracht strenge regels met zich mee. Zo waren de graatmagere zussen verplicht om dag in, dag uit precies hetzelfde te eten. Dit ging zo ver dat ze, na al dan niet opzettelijk braken, hun eigen kots weer naar binnen moesten werken om calorietechnisch gelijk te staan. Liesbeth probeert zich momenteel te bevrijden uit de ijzeren greep van het tweelingschap. Angelique is daar nog lang niet aan toe. Haar verdriet en verlatenheid waren voelbaar gedurende de hele uitzending.
Ach ja, lief zusje. Met een diep gevoel van vertedering en weemoed denk ik aan haar. De onverwoestbare band die we ooit hadden, is al lang niet meer. Jaren zagen we elkaar nauwelijks. De bij tijd en wijle moeizame weg naar een eigen leven en identiteit, konden we niet samen gaan. Daarvoor zaten we te veel aan elkaar vast. Loslaten was pijnlijk, maar onvermijdelijk om te kunnen groeien. Wonderlijk is het om pas vanaf je twintigste te ontdekken, wie je nu eigenlijk bent. Zonder vergeleken te worden met je zus, bedoel ik. Wonderlijk is het ook, als je eindelijk gewoon met je voornaam wordt aangesproken. En niet meer uitsluitend met ‘één van de tweeling’. Wonderlijk is het helemaal als je begint te ontdekken dat mensen je leuk vinden zonder je zus. Gewoon om wie jij bent. De angst om niet bijzonder en zelfs inwisselbaar te zijn, is diep geworteld in heel veel tweelingzielen, ben ik bang.
Ach ja, al die zusjes. Om eerlijk te zijn vond ik ze stiekem en diep in mijn hart nog niet eens zo heel vreemd, de dames Raeven. Ze gaven ons een extreem kijkje in de keuken van de hogere tweelingkunde. Waar de gerechten tegen alle verwachtingen in, niet alleen maar schattig, snoezig of enig bleken te zijn. Mij verbaasde dat niet. Nu ik erover nadenk, geloof ik dat volwassen tweelingen grofweg in twee groepen kunnen worden onderverdeeld. Zij die het tweelingschap cultiveren en een leven lang onafscheidelijk blijven. Waarbij het gevaar om te verworden tot karikatuur voortdurend op de loer ligt. En zij die ervoor kiezen om op zoek te gaan naar zichzelf. Een zoektocht waarbij je het risico loopt om juist de ander kwijt te raken. Mijn zusje en ik kozen voor het laatste. Onszelf hebben we inmiddels gevonden, maar naar elkaar zijn we sindsdien op zoek.
