Beautiful people
Een van mijn lievelingsfilms is Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain. Daar sta ik gelukkig niet alleen in. De film wordt door heel veel mensen hogelijk gewaardeerd. Terecht. De schoonheid van Amélie, de prachtig bewerkte beelden van Montmartre, de muziek, de humor... Alles klopt. Hoe vaak ik de film ook zie: na afloop ben ik blij van binnen. Door de kleurrijke personages, die nooit zijn gestopt met dromen. En door de kracht van kwetsbaarheid. Een mooiere boodschap kun je wat mij betreft niet verzinnen.
Ik hou van mensen die anders zijn. Die het niet lukt om zich te conformeren aan de grootste gemene deler. Die niet alle antwoorden hebben. Maar vragen stellen. Mensen die verwondering kennen. Ik hou van mensen die niet automatisch de kant kiezen van alles wat groot en sterk en daardoor misschien verstandig is. Van mensen die eerlijk en oprecht zijn. Die zichzelf blijven in een samenleving waarin kwetsbaar zijn niet altijd even handig is. Die hun beschermlaagje ondanks alles permeabel houden.
Dus kijk en zie ik een oud mannetje. Voorzichtig schuifelt hij voort, op een soort pantoffelachtige schoenen. Zijn haren zijn grijs en dun, zijn huid is bijna roze. De tengere schouders hangen een beetje naar beneden, voor zover dat te zien is in het veel te ruime jasje. Ooit heeft het gepast waarschijnlijk. Maar dat is lang geleden. Net zomin als in zijn jasje, lijkt hij in de wereld te passen. Die in niets meer lijkt op de wereld uit zijn jeugd. Toen hij jong en sterk was. En dacht dat dit eeuwig zou duren. Aan de zijlijn van het leven staat hij nu, zoals dat zo mooi heet. En kijkt toe. Omdat het allemaal zo snel en vluchtig gaat. De wereld aan verhalen zou hij vertellen. Als wij alleen de tijd maar namen.
Dus kijk en zie ik mijn dertienjarige buurmeisje. Ik weet dat ze dertien is, maar dat zie je niet aan haar. En merk je nog minder eigenlijk, moet ik bekennen. Zwakbegaafd is ze. Leren is verdomde moeilijk, maar van haar leer ik meer dan genoeg. Over genieten bijvoorbeeld, wat ze vol overgave doet. En over houden van. Zonder reserves of verborgen agenda. Je kunt in jouw hart kijken, zeg ik altijd tegen haar. Daar moet ze om lachen. Als we alleen maar allemaal iets meer in ons hart lieten kijken.
Dus kijk en zie ik een muzikaal wonderkind. Al is zij in werkelijkheid al heel erg lang geen kind meer. Een belofte was ze. Ongekend goed en talentvol. Daar zouden we nog veel van horen. Maar verwachtingen blokkeerde creativiteit. Behept met een te gevoelige geest, kost het haar moeite genoeg om zich überhaupt staande te houden. Zij probeert te geloven in haar verzonnen leven. Maar de waarheid komt natuurlijk boven, als ze alleen is en rake noten speelt. Als we haar alleen maar konden horen.
Dus kijk en zie ik de zoon van een vriendin. Zestien jaar, gedroomde lippen en hemelsblauwe ogen. Intelligenter dan goed voor hem is. De wereld aan zijn voeten. Als hij daar zelf in zou geloven, tenminste. Hij heeft geen idee. Angstig staat hij in het leven. Met dwangmatige handelingen probeert hij grip te krijgen op de onveilige wereld om hem heen. Een wereld die te hard bij hem binnenkomt. Mooi en wijs kind. Als we je alleen de kans maar gaven, het ons te laten zien.
Dus kijk en zie ik: onzekere pubers,kunstenaars, jonge vaders en moeders, ambtenaren, trotse opa’s en oma’s, kinderen, modepopjes, branieschoppers.. Ik zie mensen. Mooi op hun eigen manier. Uiteindelijk zijn we allemaal kwetsbaar. Daar ontkomt niemand aan. De een kan het alleen iets beter verbergen dan de ander. En dat is misschien maar goed ook. Bestaat kwetsbaarheid niet juist bij gratie van kracht? Naast dromers heeft de wereld doeners nodig. Doorzetters en drammers. Daadkrachtigen. Dan gebeurt er nog eens iets. Misschien is dat wel de mooiste en meest voor de hand liggende les die Amélie ons leert: het mooiste wat je kunt worden, is jezelf.
