Binnen de lijntjes kleuren
Een kleurdoos met enkel potloden in bruin- en grijstinten was wat er overbleef. Maandenlang bracht jij kleur in mijn leven, als een regenboog in een zwart-wit film. En nu je weg bent is alles weer grauw, want je hebt de kleuren met je meegenomen. De kleurplaat waar wij maanden samen aan werkten, kwam niet af. Heeft het krampachtig binnen de lijntjes kleuren dan toch te veel gevergd?
Echt weg was je natuurlijk niet. Iedere dag keek ik tegen die kleurplaat aan die niet af was en niet af zal komen ook. Tevergeefs probeerde ik het in mijn eentje met de kleurloze potloden die overbleven. Uit pure wanhoop smeekte ik je om kleur, maar je reactie was net zo bot als de punten van de potloden waren vlak voordat je vertrok. Gelijk had je, jij had immers al een nieuw onbeschreven vel papier voor je liggen. Een nieuwe kleurplaat in wording. Wat mij restte was de gum. Als een bezetene wreef ik de gum over het papier. Des te meer ik je potloodstrepen probeerde te uit te wissen, des te vaker liep ik je tegen het lijf. Thom Yorke had gelijk toen hij zong: "The more I try to erase you, the more that you appear." Hoe harder je gumt, hoe smeriger en gestreepter het papier wordt.
De reden voor je plotselinge vertrek was een jongen waar je al langer zichtbaar een zwak voor had. En nu hij opeens niet meer was gebonden, greep jij je kans. Mijn bruin- en grijstinten of zijn complete kleurenpalet? De keuze voor een nieuw leeg vel papier is dan snel gemaakt. Jij hebt hiermee wel bewezen dat een nieuw vel gemakkelijker is dan gummen. En je schijnt er nog gelukkiger van te worden ook aangezien je iedere keer dat ik je zag even kwijt moest dat het zo lekker met je ging.
Mijn gegum was dus kennelijk geen goed idee. Bovendien is gummen ook maar schijn en niet zo effectief als het lijkt. Met wat geluk krijg je het papier wel wit. Maar als je iets aandachtiger en van dichtbij het papier bekijkt. Dan zie je dat het vol met diepe krassen zit. Krassen veroorzaakt door een scherp geslepen punt. De enige uitweg die je in deze hebt alhier -hoe hard en grondig je ook gumt- is die van oud zeer via oud papier naar een leeg en krasvrij A4.
Dus begin ik opnieuw en laat de gum voor wat het is. Terwijl de zon het rood op ons papier tot vale herinneringen verkleurt, zet ik grove lijnen op een nieuw maagdelijk wit vel papier. Lijnen in zwart, accenten in grijs en bruin. Ik wacht geduldig op mijn beurt, want de rest laat ik wit voor iemand met kleur. Een vrouw die met minder moeite dan jij met felle, vrolijke kleuren binnen de lijntjes kleurt.
