De film die nooit werd gemaakt
Onze ontmoetingen waren als de trailer van een film; kort maar krachtig. Een trailer vol actie en voelbare spanning, zonder ook maar iets van het plot weg te geven. Juist naar dat plot was ik zo benieuwd. Geschokt keek je me aan, alsof ik je zojuist ten huwelijk had gevraagd, een hond had aangeschaft en een doorzonwoning had betrokken met een stationwagon voor de deur voor de aanstaande kinderen. Ik had enkel het woordje "toekomst" laten vallen en jij schoot al in de verdediging.
"Het is toch goed zo," stelde je geërgerd vast.
"Ik kan dit niet," antwoordde ik je. "Op een gegeven moment begin ik wel een beetje nieuwsgierig te worden naar de film. Het is alsof ik maandenlang kijk naar een trailer van een film die ik niet mag zien."
Je ging mee in mijn metafoor en concludeerde ten onrechte: "Dus je begint die trailer zat te worden?"
"Zo bedoel ik het niet," antwoordde ik. "Ik mis de dialoog, de verhaallijn, het plot. Je figureert slechts in een trailer terwijl ik je wil zien schitteren in de hoofdrol van een film."
Mijn woorden leken je te ontdooien. Je kuste me zacht.
"Geef me tijd," smeekte je me.
Ik gaf je die tijd. Vele speeluren aan trailer vlogen voorbij. Ik werd steeds benieuwder naar het plot. Zo benieuwd dat ik op den duur zelf maar een begin had gemaakt met de uitwerking van het script. Wij samen in de hoofdrol.
Uiteindelijk raakte mijn geduld echter op. Ik liet het woordje "toekomst" weer vallen en we belandden in een scène die we al eerder hadden geoefend. De tekst kende ik al uit het hoofd, zowel jouw als mijn tekst. Ik wist dus ook precies wat jij ging zeggen.
"Hoeveel tijd heb je nog nodig dan? Wanneer kan er worden begonnen met draaien?" vroeg ik.
"Ik kan het niet," zei je bitter. "Een goede film verdient een goede hoofdrolspeelster. Dat ben ik niet. Ik ben een slechte actrice wier gebrek aan kwaliteit in de trailer niet opvalt - maar in de film des te meer."
"Acteerlessen?" opperde ik.
"Ik voel me haast een pornoactrice," zei je met de nodige zelfspot.
"Comedy gaat je anders ook best aardig af."
Je lachte door je tranen heen.
"Je tranen zijn dus niet gespeeld?" vroeg ik je.
En zo keken we samen naar hoe het zwart van de nacht volgde op de laatste keer dat wij naar de trailer hadden gekeken. Samen vielen we uiteindelijk in slaap. Voor het laatst samen.
"Dus dit was het?" zei ik terwijl je de volgende morgen richting de deur liep.
"Misschien ooit een keer een bijrolletje?" reageerde je gelaten en je liep in de richting van je auto.
"Kijk zo nog even één keer om," regisseerde ik. "Dat doet het altijd goed in dit soort scènes."
Je gaf gehoor aan mijn verzoek alvorens in te stappen. Niet veel later reed je weg en verdween je van de set van de film waarvan de trailer geweldig was, de cast rond leek en het script er lag - maar gedraaid werd er nooit. Terwijl de aftiteling nog liep, verdween jij uit mijn leven. Weg van de set van een film die nooit werd gemaakt.
