Alt F4
Het stond nog net niet in mijn agenda genoteerd; nog een toegift van één dag. Overbodig. Het viel immers niet te vergeten na een afscheidstournee van maanden. Na maanden van verloving vergeet je je bruiloft ook niet. Morbide bovendien. "Schikt die datum u, mevrouw?"
"Ik kijk even in de gemeenschappelijke agenda... Ai, nee dat komt slecht uit, op die dag neem ik afscheid van mijn man."
Het klinkt hard, maar het is de realiteit van de zelfgekozen zachte dood.
Het is kiezen tussen luisteren tot aan de fade-out van het laatste nummer of het eruit trekken van de stekker van de cd-speler. Bij goede muziek raad ik het eerste aan, maar bij de cd der slopende ziektes is het slotnummer nooit het beste. Het slotnummer is langdradig, doet pijn aan de oren, is van onbekende duur en is bovenal het luisteren niet waard. Als je weet dat jouw cd noch uit het laatje gehaald noch op repeat gezet kan worden, dan is de keuze voor een eigen slotnummer begrijpelijk. Niet eens zozeer voor mezelf, aangezien ik de dag erna al niets meer weet van het zelfgekozen slotstuk, maar wel voor degenen die ik achterlaat.
Het klinkt allemaal vanzelfsprekend om regisseur van je eigen leven te zijn. Dat is het echter niet. Ook in liberaal Nederland niet. Of moet ik zeggen: juist in christelijk Nederland niet. Waar een christelijk overwicht in de coalitie meer en meer de regie van jouw leven van je overneemt. Van het CDA moet het lijden de overhand hebben genomen, moet het goed pijn doen als je voor het laatst de cd-speler bedient. Pas dan mag het, maar kijkt het vrome CDA je nog steeds met afkeur aan. De ChristenUnie maakt het nog wat bonter door gesteund door God de echte verlosser van je bed weg te houden. Zij pleit voor extra handen aan het bed: verplegen en verzorgen. Pardon? Ik ga dood, verpleeg en verzorg nu eerst maar eens de mensen mét houdbaarheidsdatum!
Een waardig afscheid van en voor vrouw en kinderen is je niet gegund. Zij moeten toezien hoe je verder aftakelt en op je laatste dag niets meer uit kunt brengen. Niet meer kunt lachen. Ik wil mijn vrouw en kinderen zien lachen op mijn laatste dag. Al kost het moeite en is het door te tranen heen. Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd. De houding van CDA en ChristenUnie ontneemt juist de naasten het leven. Ik wil mijn slotscène kunnen kiezen. Als God bestaat, dan heeft hij mijn hele leven al geregisseerd. Ik neem niet aan dat Hij het me kwalijk zou nemen als ik dat op mijn allerlaatste dag voor één keer overneem, of wel?
Ik wacht niet op God. Niet als een reset middels de toetsen Ctrl, Alt en Delete niet meer helpt. Ik kies mijn eigen laatste nummer en wacht niet totdat ik niets meer kan omdat de harde schijf crasht en de boel is gaan roken. Ik wil geen vreemde handen aan mijn eigen bed, maar de handen van die ik liefheb. God moet dat begrijpen.
Door God of speling van het lot
ben ik op de dodenwachtlijst gezet
Dat valt niet meer ongedaan te maken
ook niet met de Backspace of Ctrl Z
En omdat ik ben gekomen zonder kloppen
ga ik zeker niet onaangekondigd weg van hier
Daarom wacht ik niet geduldig op God
en druk zelf op de verlossende Alt F4
N.B. de ik-persoon is niet gelijk aan de schrijver
