Into The Grave festival wederom zeer geslaagd

Het afgelopen weekend stond de stad Leeuwarden weer in het teken van het jaarlijkse metalfestival Into The Grave. Bij de zevende editie van het festival aan de voet van de beroemde Oldehove in de binnenstad van de Friese hoofdstad was het weer even fijn genieten van de meest uiteenlopende bands uit de hardere sector van de muziek, waarbij het vooral opviel dat 'de oudjes' het niet hoefden af te leggen tegen hun jongere vakgenoten. Dekatophetspek was er namens FOK! bij en kwam terug met het onderstaande verslag.

Into the Grave 2017

Vrijdag
Vrijdagmiddag om 15.30 uur zouden de hekken opengaan van het festivalterrein, waarna om 16.00 uur de eerste band het podium zou gaan betreden. Zouden inderdaad, want op het moment dat de poorten van Into The Grave daadwerkelijk open waren gegaan was er al een stevige rij van wachtende metalheads ontstaan in de aan het Oldehoofsterkerkhof belendende Grote Kerkstraat. Dat is op zich geen probleem want je staat daar met allemaal gelijkgestemde zielen die allemaal op weg zijn naar een fijn weekend met beukende metal. Wat wel als frustrerend kan worden ervaren is om dan naar de spetterende set van de uit Amsterdam afkomstige openingsband The Charm The Fury te moeten luisteren terwijl je de band niet kan zien. Zangeres Caroline Westendorp is namelijk niet alleen een lust voor het oog, deze oogstrelende dame beschikt namelijk over een strot waar menig kerel jaloers op kan zijn.

Als tweede band van de dag was het tijd voor de legendarische Amerikaanse thrashmetal band Flotsam and Jetsam. De avond voorafgaande aan dit festival was de groep ook al te zien in Poppodium Neushoorn in Leeuwarden, waar een dik anderhalf uur durende retestrakke set met eigenlijk alleen maar klassiekers het publiek in werden geknald. Ook bij het optreden op het Oldehoofsterkerkhof weten de mannen absoluut te overtuigen met nummers als 'Hammerhead', 'Life Is A Mess', 'Desecrator', 'Dreams of Death' en 'No Place for Disgrace'.

Flotsam and Jetsam
Flotsam and Jetsam

Na Flotsam and Jetsam was het tijd voor de volgende legendarische metalband. Metal Church is namelijk een band die ook alweer 37 jaar meedraait in de grote metalmolen en die sindsdien een behoorlijke cultstatus hebben weten te bereiken. Na het dreigende intro van Terminator 2 gaat de band meteen los met een explosieve set waarin alle bekende tracks van de groep te horen zijn, zoals 'Fake Healer', 'Needle And Suture', 'Gods Of Second Chance', 'The Human Factor' en 'Beyond the Black'. De band onder leiding van zanger Mike Howe weet nog steeds velen aan het headbangen te krijgen en is dan ook bij uitstek een zeer geschikte festivalband waarbij je onmogelijk stil kunt blijven staan.

Als er één band is die weet hoe je een feestje moet maken dan zijn het wel de mannen van de band Alestorm. De Schotten zouden eigenlijk vorig jaar al op het festival spelen maar moesten toen verstek laten gaan en maken dat dit jaar goed met een heerlijk melige set. Alestorm is een band met het motto 'Leve de lol' en dat is dan ook goed te horen in de zeer aanstekelijke set op Into The Grave in het kader van de No Grave but the Sea toernee. Alestorm mag dan een band zijn met de diepgang van een kano, hun muziek weet de stemming er goed in te brengen op het Leeuwarder stadsplein en zelfs oudere inwoners van de stad die bij de ingang van het festivalterrein staan te kijken naar het hele gebeuren zijn vol lof over de vrolijke piratenmuziek die te horen is.

Van een geheel andere orde is de band die na Alestorm het podium mag betreden. De Duitse band Powerwolf is namelijk een band die in alle opzichten hun bandnaam waar maken. De band maakt namelijk van die fijne oldschool powermetal en heeft ook nog eens een groot aantal tracks waarin (weer)wolven een grote rol spelen. Powerwolf stond de afgelopen jaren al met veel succes op festivals als Dokk'em Open Air en Dynamo en ook op Into The Grave slagen de mannen er met hun theatrale aanpak voor te zorgen dat er weer een heleboel mensen kennis kunnen maken met hun bombastische teutonenmetal.

Powerwolf
Powerwolf

Na Powerwolf zijn we dan alweer toegekomen aan de laatste band van de eerste dag van Into The Grave en dat is er eentje om in te lijsten. De in 1977 opgerichte band Saxon mag dan wel de oudste band zijn op deze editie van Into The Grave, de 'oude knarren' doen zeker niet onder voor hun jongere vakgenoten. Dit is echte heavy metal zoals we die helaas niet al te vaak meer horen bij bands van weleer. Naast nieuwere nummers als 'Battering Ram' en 'Batallions Of Steel' komen er ook veel ware klassiekers voorbij zoals 'Power And The Glory', '747 (Strangers in the Night)' en 'Denim and Leather'. Een zeer waardige afsluiter van de eerste avond en ook zeker een hoogtepunt op de zevende editie van Into The Grave.

Saxon
Saxon

Zaterdag
Omdat er op zaterdag veel publiek werd verwacht gingen de poorten van Into The Grave die dag al om 11.00 uur open. Als het dan rond het middaguur ook nog eens begint te miezeren is het niet echt verrassend dat het nog niet echt storm loopt als de Finse band Ember Falls het zaterdagprogramma mag openen. De in het roze geklede heavy metal band weet in elk geval niet te overtuigen met hun zielloze optreden waarbij het allemaal net iets te clichee overkomt. Het geeft in elk geval een goed excuus om even te gaan buurten bij de biertent met speciaalbieren zoals Langharig Tuig, een aangenaam gerstenat dat het ook prima doet bij mensen met een wat minder weelderige haardos.

Na het iets tegenvallende optreden van Ember Falls beukt het optreden van de Amerikaanse hardcore band Pro-Pain iedereen weer op ongenadige wijze wakker. Nog geen maand geleden raakte zanger en bassist Gary Meskil van Pro-Pain zwaargewond bij een laffe en brute roofoverval in Brussel en het spande er dan ook om of dit optreden wel door zou gaan. Als de pioniers van de New York hardcore het podium betreden is het dan ook al een stuk drukker geworden op het Oldehoofsterkerkhof. Pro-Pain staat al vele jaren bekend als een zeer degelijke liveband en ook op Into The Grave maken ze dat helemaal waar met een explosieve set met tracks uit hun gehele oeuvre. Er zijn slechtere manieren om wakker te worden op een zaterdag.

Pro-Pain
Pro-Pain

Afgelopen mei maakten de mannen van de uit Tilburg afkomstige band Textures bekend dat ze binnenkort de handdoek in de ring gaan gooien en zo kon het optreden op Into The Grave zomaar eens hun laatste grote optreden in het noorden van het land zijn. Dat is eigenlijk best wel verdomd jammer aangezien deze progressieve nu-metal band toch wel tot de betere van de binnen het genre vallende bands mocht worden gerekend. Op Into The Grave laten de mannen in elk geval wel horen dat ze niet met de spreekwoordelijke stille trom vertrekken. Uiteraard wordt er het nodige werk gespeeld van hun laatste album Phenotype en zelfs een klassieker als 'Transgression' mag niet ontbreken in dit melomane afscheid van het Friese publiek.

Na Textures is het wederom tijd voor een stevig stuk authentieke thrash metal van de Duitse metalgoden Sodom. Van de oorspronkelijke bezetting van de band, die in 1981 werd opgericht, is alleen nog zanger en bassist Tom Angelripper overgebleven, die tegenwoordig optreed met een tweetal voormalige bandleden van de groep Crows. Sodom stond in 2013 ook al op Into The Grave en laat vier jaar later goed horen waarom zij nog steeds een graag geziene gast zijn op de betere metalfeesten. Tracks als 'Sodomy and Lust', 'Bombenhagel', 'M16' en 'Agent Orange' worden dan ook met veel gebrul van de fans begroet, al moet 'Uncle Tom' regelmatig wel even met zijn hand naar zijn oor om goed te kunnen horen of er wel voldoende wordt gebruld.

Dan is het tijd voor een concert waar uw verslaggever toch wel op heeft zitten te wachten. Het zeskoppige deathcore monster Whitechapel uit Knoxville, Tennessee is niet zo gekke vaak in Europa te zien en staat altijd wel garant voor een gedenkwaardig optreden. Dat is ook zeker het geval bij het optreden in Leeuwarden waar de band met drie gitaristen voor een ware geluidsmuur zorgen. Neem daarbij de uit een graf komende doodsreutels van zanger Phil Bozeman en je weet dat dit een optreden was waarbij menig metalhead even niet waar hij/zij of het niet wist waar aan toe te zijn. Wat ook opviel was dat er maar weinig werk werd gespeeld van hun laatste album Mark of the Blade, maar was er des te meer ruimte voor ouder werk van Whitechapel en daar is ook helemaal niks mis mee.

White Chapel
White Chapel

Na Whitechapel was het even tijd voor een eetpauze en zo misten we het optreden van de band Life Of Agony, waarvan zanger Keith Caputo zich enkele jaren geleden liet ombouwen en die sindsdien naar de naam Mina Caputo luistert. Achteraf hoorde ik van een goede kennis dat de band voornamelijk werk had gespeeld van hun epische debuutalbum River Runs Red (1993). Gelukkig was uw verslaggever wel weer present toen de legendarische thrashmetal band Overkill het podium betrad. De band bestaat al sinds 1980 en heeft in al die jaren een behoorlijke status op weten te bouwen in de metalscene. Al vanaf de eerste noten van 'Mean, Green, Killing Machine' is duidelijk dat de band van Bobby 'Blitz' Ellsworth een levende legende is die nog geen microgram aan kracht heeft ingeboet. Overkill is zo'n band die het publiek kan laten veranderen in een woest kolende binnenzee waarop crowdsurfers in de armen van de lokale Vang-Taliban werden gedreven onder begeleiding van klassiekers zoals 'Rotten To The Core', 'In Union We Stand' en 'Ironbound'. Als ze daarna ook nog eens afsluiten met de Subhumans cover 'Fuck You' en een retestrakke uitvoering van 'Radar Love' van de Golden Earring kunnen de mannen weinig meer fout doen.

Na Overkill was het tijd voor één van de absolute headliners van deze editie van Into The Grave en dat was het Zweedse Arch Enemy. De groep rondom gitarist Michael Amott (ex-Carcass) bestaat dit jaar alweer 21 jaar en heeft zich in al die jaren meer dan eens bewezen als één van de betere livebands in de hardere sectoren van de popmuziek. Eerder dit jaar verscheen het livealbum As the Pages Burn en met dat album in het achterhoofd hadden we uiteraard wel zin aan dat optreden van Arch Enemy. De melodieuse death metal band uit Halmstad gaf in het kader van de As the Pages Burn-tour maar één spetterend optreden in Nederland en dat was toch maar even mooi op het Into The Grave festival in Leeuwarden, waar we tracks uit bijna het gehele oeuvre van de band te horen kregen. Wat kan een uur dan snel voorbij gaan.

Arch Enemy
Arch Enemy

Terwijl het podium werd omgebouwd voor de laatste band van de avond was er een geschikt moment om de laatste biermuntjes aan één van de vele barren uit te geven. Van verre was op het podium op het Oldehoofsterkerkhof een helm met woeste hoorns te zien waarboven een drumstel werd opgebouwd. Het was inderdaad tijd voor de overdonderende Viking metal van Amon Amarth, een band waarvoor best wel veel mensen naar het hoge noorden waren gekomen. Al vanaf de eerste noten van 'The Pursuit Of Vikings' zit de stemming er al goed in en dat wordt gaandeweg het optreden alleen nog maar beter. Zanger Johan Hegg beschikt over een woest grommende strot waarmee hij de heldhaftige teksten over het propvolle stadsplein braakt en de rest van de band, met behulp van explosief vuurwerk en ladingen rook, een uitermate entertainende show neerzet. Zo zien we grote bruten met zwaarden vechten en mag Hegg tijdens de toegift met 'Twilight Of The Thundergods' met een forse hamer een woeste zeeslang te lijf gaan. Amon Amarth is zonder enige twijfel één van de beste headliners die we in de afgelopen zeven edities van Into The Grave te zien en te horen kregen.

Amon Amarth
Amon Amarth

Al met al kunnen we terugkijken op een zeer geslaagd weekend met een uitverkochte zevende editie van Into The Grave en we kunnen nu al bijna niet meer wachten om te vernemen met welke bands de organisatie volgend jaar op de proppen wil komen om deze editie op zijn minst te kunnen evenaren.