Blu-Ray: The Secret In Their Eyes

In 2010 kwam in Nederland El Secreto De Sus Ojos uit. Het won een Oscar voor Beste Buitenlandstalige Film en in thuisland Argentinië werd het een van de meest succesvolle films ooit. Dat succes klonk zo aanlokkelijk dat Hollywood een remake voor ogen kreeg, en zo kwam dit jaar The Secret In Their Eyes uit; dat is de letterlijke vertaling van de Spaanstalige titel. Maar is de Amerikaanse remake ook een letterlijke kopie en is het net zo intrigerend? 

The Secret In Their Eyes begint met de opmerking dat de film is gebaseerd op El Secreto De Sus Ojos. Naarmate de film zich ontvouwt, wordt duidelijk dat het zeker geen kopie is, maar dat bepaalde onderdelen van de film zijn aangepast en veramerikaniseerd. Vanzelfsprekend kan dat twee kanten op werken en er worden ook zeker vergelijkingen getrokken, maar het begint al met een iets ander verhaal. 

Uiteraard speelt deze film zich af in Amerika. We maken kennis met Ray Kasten (Chiwetel Eijfor), een privédetective die op bezoek gaat bij zijn voormalig leidinggevende Claire Sloane (Nicole Kidman), die inmiddels officier van justitie is. Zij is de enige die een oude zaak kan heropenen waarbij Kastens collega Jessica Cobb (Julia Roberts) op wel heel persoonlijke wijze betrokken was: haar dochter was namelijk het slachtoffer. Vanwege politieke belangenverstrengeling is de dader 13 jaar na dato nog steeds niet op de juiste manier aangepakt. 

Op een dergelijke wijze stak El Secreto De Sus Ojos ook in elkaar. Via flashbacks wordt niet alleen de gang van zaken bij de oude zaak blootgesteld, ook de onderlinge relaties van de drie hoofdpersonen wordt netjes ontrafeld. Daar steekt verder weinig spannends onder, maar de parabool met de misdaadzaak is dat er veel onuitgesproken gevoelens heersen. De misdaad is hierbij gemoderniseerd en wordt gelinkt aan 9/11. Dat is een aardige link naar El Secreto, omdat die ook langs een deel van de Argentijnse geschiedenis wandelde, maar het voelt toch als een makkelijk excuus om – met name bij Amerikanen – punten te scoren op de emotie. En dat is helaas niet het enige wat niet helemaal uit de verf komt.

De verweving tussen het verhaal en de personages maakte van El Secreto een uitstekend gebalanceerde dramathriller. De innerlijke strijd van het hoofdpersonage die niet alleen met zichzelf in het reine wilde komen, maar ook de zaak daadwerkelijk op wilde lossen, zorgt voor een zeer fijne nuance tussen een zwaar drama en tedere emoties. En juist van dit beide is in The Secret In Their Eyes nauwelijks sprake. Ten eerste speelt de cast daarvoor te vlak (Kidman) of juist te overdreven (Roberts) en is de main lead (Eijfor) zeker niet slecht, maar lang niet zo charismatisch als Ricardo Darín. Die enorme last die hij met zich meedroeg, die mengeling van melancholie en nostalgie: als kijker is er simpelweg te weinig draagvlak om veel te voelen bij deze film. 

Behalve dat de acteurs er dus niet helemaal in slagen om de kracht van het verhaal over te dragen, is het verhaal daarvoor ook niet sterk genoeg. Het maken van een thriller als deze is al zo vaak zoveel beter gedaan, want het ontbreekt de film aan voldoende spanning en intrige. The Secret In Their Eyes komt veel meer over als een relatief neutrale uiteenzetting van gebeurtenissen, waar te weinig gedaan wordt met de verschillende verbanden en emotionele lagen die er zijn. Het blijft nu daadwerkelijk bij terugkijken en constateren, maar juist bij een film als deze verwacht je een bepaald gevoel te krijgen, terwijl dat nu ontbreekt. 

Daarmee is The Secret In Their Eyes echter geen slechte film: het is simpelweg geen bijzondere film. De film kent een aardig tempo, maar er gebeurt te weinig noemenswaardigs om echt bij te blijven, en de cast tilt de film helaas ook niet naar een hoger niveau. Toch heeft de film potentie en als je die eruit wil zien komen, zet dan vooral El Secreto De Sus Ojos op, want daarin lukt alles wel. Na het zien van de Amerikaanse remake blijft er echter toch een gevoel achter, maar dat is niet het gevoel dat de makers voor ogen moeten hebben gehad: het blijft jammer dat Hollywood de vingers blijft branden aan dit soort niet-Engelstalige moderne klassiekers.