7: gedrochten van games

Meningen over games zijn altijd verdeeld. De ene persoon vindt iets geweldig terwijl een ander er een hekel aan heeft. In deze special hebben zeven redacteuren hun mening gegeven over een zelfgekozen game die zij zien als een 'gedrocht'. De game is dus niet in goede aarde gevallen bij de redacteur en hieronder lees je waarom.

Game: Saints Row 2
Platform: Windows, Xbox 360, PS3
Verschenen in: 2008
Redacteur: ROFLOL

Tegenwoordig zijn er ongelofelijk veel free roaming-games die zich staande houden naast Grand Theft Auto, een daarvan is de Saints Row-franchise. Saints Row was de eerste echte free roaming-game op de Xbox 360 en reden voor mij om over te stappen op de volgende generatie consoles destijds. Een geweldige game, met lekkere gameplay, een geweldige soundtrack en een optie om je eigen personage te maken. De game verkocht goed en liet zien dat het hier niet ging om een Grand Theft Auto-kloon. Dit zag Volition ook en kwam daarom twee jaar later met Saints Row 2. Waarbij Volition met de eerste game nog geen echte concurrentie had was dat in 2008 heel anders, gezien een paar maanden eerder GTA IV was verschenen. En hier ging het dan ook fout. Volition ging de concurrentie aan met Rockstar en vergat een eigen gezicht te geven aan hun game. Saints Row moest het tegenovergestelde zijn van het wat serieuzere GTA IV.

Het probleem van Saints Row 2 was dat de game meer aanvoelde als een Saints Row 1.5. Het hele gangster sfeertje uit het origineel was verdwenen en daarvoor in de plaats kregen we over de top actie, matige humor en domme opties. De game was veel minder serieus, en dat voelde raar aan na het origineel die dat wel deed. Terwijl je personage in het origineel nooit sprak kwam je er al snel achter dat je personage was getransformeerd in een brutaal en gevoelloos personage. Zowel het origineel als Saints Row 2 speelde zich af in Stillwater, waarbij de stad in Saints Row 2 een upgrade had gekregen. De kleine sfeervolle straten met kleine gebouwen waren verdwenen, daarvoor in de plaats kwamen er sfeerloze hoge gebouwen vol neonlichten die niet thuis hoorde in Stillwater. De nieuwe stukken voelden niet thuis in de wereld van Stillwater en zorgde ervoor dat ik de stad al snel beu was. Daarbij was de stad sfeerloos tegenover Liberty City uit Grand Theft Auto IV. Daarnaast had de game een rare kleurfilter, waarbij alles er bruin- en geel-achtig uit zag, tel daarbij op dat op het gebied van graphics er niks was veranderd. Hierdoor was de game juist lelijker dan het origineel. Aan het begin van de game viel het meteen al op dat de framerate ook enorm matig was. Samen met de matige screen tearing kreeg ik al snel genoeg van de game.

Was er dan niks goed aan Saints Row 2? Jawel, de game kwam met een aantal vernieuwingen vergeleken met het origineel. Denk hierbij aan vliegtuigen, parachutes, boten en motoren. Maar wat heb je daaraan als de rest van de gameplay en stad enorm matig is. Nee, Saints Row 2 was een gedrocht vergeleken met het origineel en Saints Row 3 was helaas ook al niet veel beter. Met mijn liefde voor free roaming-games zal ik de Saints Row-games altijd blijven volgen, maar veel verwacht ik er helaas niet meer van.

Game: Uncharted: Drake's Fortune
Platform: PS3
Verschenen in: 2007
Redacteur: StefanW

Vanaf het eerste moment dat ik mijn PlayStation 3 kocht kreeg ik telkens hetzelfde te horen: "Nu kun je eindelijk Uncharted spelen." Iedereen die ik sprak was lyrisch over dit spel en het zou het beste spel zijn dat er op de PlayStation 3 te koop was. Met een bijbehorend verwachtingspatroon heb ik dan ook het schijfje in de console gestopt.

De eerste indruk was absoluut goed. Het zag er prima uit. De omgevingen waren mooi gemaakt en de sfeer die Uncharted weet neer te zetten was goed. Daarbij kon ik zelfs als man begrijpen waarom heel veel dames zo enthousiast waren over Nathan Drake. Dit werd echter snel weggevaagd op het moment dat ik ook in het spel zelf begon. Uncharted: Drake's Fortune is zo lineair als een geodriehoek. Je kunt vooruit of achteruit lopen en dat is het. Zelfs daar waar er een doorgang lijkt te bestaan zie je Drake bewegen in de loze ruimte zonder vooruit te komen. En dat bewegen zelf, ik heb het in de huidige generatie computerspellen zelden zo houterig gezien als dit. Het doet mij een beetje denken aan mijn oude pc-spellen, maar dan zonder de vierkante blokjes. Tot slot kon de verhaallijn mij ook totaal niet boeien. Een soort slap aftreksel van Indiana Jones meets Tomb Raider (met een Duitse U-boot in de Amazone? Really?) waarbij de Duitsers in lange leren jassen zijn vervangen door een groepje piraten/boeven die achter Drake aan zitten.

Tot op de dag van vandaag snap ik echt niets van de hele hype rondom Uncharted en het vrouwenidool Nathan Drake. Dit spel zou ik achteraf alleen aan mensen aanbevelen als het in een combideal in de budgetbakken ligt. Een slecht verhaal, de grootste lineariteit en vreselijk houterige bewegingen zijn niet goed te maken door prachtige graphics. Nog voor ik op de helft van het spel was heb ik het schijfje uit mijn console gehaald en doet hij inmiddels prima dienst als onderzetter. Misschien dat de latere delen in de serie wel stukken beter zijn, maar alleen deze ervaring al weerhoud mij er de rest van mijn leven van om mij ooit nog aan Uncharted te wagen.

Game: L.A. Noire
Platform: Windows, PS3, XBox 360
Verschenen in: 2011
Redacteur: Isai

Zoals veel mensen was ook ik onder de indruk van de eerste beelden van L.A. Noire. Nog voordat er echt wat te zien was, werd de game al geprezen om zijn “levensechte gezichtsuitdrukkingen” en “innovatieve gameplay”. De trailers en screens zagen er in ieder geval erg goed uit. Ik keek er echt naar uit om deze game te spelen waarvan werd gezegd dat je op basis van de lichaamstaal zou kunnen zien of iemand liegt of niet.

Ik hou normaal gesproken wel van een (moord)mysterie en vooral het deel waarin je op zoek gaat naar bewijs vond ik erg leuk, maar mijn plezier in de game duurde welgeteld tot aan de eerste ondervraging. Je kunt in zo’n ondervraging aangeven of je denkt dat ze de waarheid spreken, dat ze liegen of dat je aan hun eerlijkheid twijfelt. In één van de eerste ondervragingen krijg je te maken met iemand die liegt. Ik zag het aan haar. Het was overduidelijk. Maar toen ik ervoor koos om haar daarmee te confronteren, werd mij gevraagd naar mijn bewijs. Nee, ik had geen bewijs dat wat ze zei niet de waarheid was (dacht ik). Dus besloot ik haar woord dan maar in twijfel te trekken. Beep! Fout! 0 punten! Ik had ervoor moeten kiezen haar niet te geloven en had daarvoor als bewijs iets tevoorschijn moeten trekken wat, in mijn ogen, totaal niets te maken had met wat zij op dat moment aan het vertellen was.

En dat was niet het enige voorbeeld. Ik kwam ook conversaties tegen waarvan ik zeker wist dat ze logen en dacht daar bewijs voor te hebben, maar waar ik dan kennelijk ervoor had moeten kiezen om hun woord alleen maar in twijfel te trekken in plaats van ze met hun leugens te confronteren. Het was voor mij echt een zware teleurstelling. Als ze het hele systeem niet zo de hemel in hadden geprezen, had ik de game waarschijnlijk wel uitgespeeld. Ook dan had ik me misschien geërgerd aan de enigszins subjectieve en selectieve gameplay, maar dan had ik niet beter verwacht. Maar omdat ze me door hun beloftes zo hebben teleurgesteld, heb ik niet verder gespeeld dan de eerste paar missies. Toen begon het me zo op mijn zenuwen te werken dat ik de game ergens achterin de kast heb gegooid en niet meer tevoorschijn heb gehaald. De moraal van het verhaal: pas op met het doen van beloftes voor games.

Game: The Legend of Zelda: Skyward Sword
Platform: Wii
Verschenen in: 2011
Redacteur: Noray

Zelda-fans zijn goed bestand tegen teleurstellingen. Zeker als blijkt dat een Zelda-game weer eens uitgesteld is. Er zit geregeld vier tot vijf jaar tussen nieuwe Zelda-games voor de consoles, en meestal is het het wachten waard. Als verstokt Zelda-fan had ik dan ook hoge verwachtingen voor Skyward Sword, ondanks dat ik geen liefhebber ben van motion controls. Nintendo levert immers altijd kwaliteit met hun vlaggenschipseries.

De reviews leken dit te beamen. Skyward Sword werd overal de hemel in geprezen. Het zou de Zelda-formule opschudden, innovatieve en spannende zwaardgevechten leveren en pittige puzzels bevatten. Het tegendeel bleek waar te zijn, voor mij althans. De zwaardgevechten zijn van het niveau Infinity Blade: wachten totdat de tegenstander je een kans geeft en aanvallen, of wachten totdat hij aanvalt en met een goed getimede shield bash counteren. Vooral heel veel wachten, en gefrustreerd raken omdat de motion controls niet doen wat jij wilt. De puzzels zijn simpel en de game is geheel voorspelbaar in zijn structuur.

Het ergste van alles vond ik echter dat de game zo ongewoon formulaïsch is. Er zijn slechts drie gebieden: een woestijn, een bos en een vulkaan. En elke keer dat je een van deze gebieden betreedt weet je het al: je loopt wat rond, lost wat puzzels op en dan kom je bij de dungeon, waar je nog meer puzzeltjes mag oplossen. De gebieden waren allemaal los van elkaar, een overworld zoals vroeger is er niet meer. Het gevoel van ontdekking is totaal weg. Ik hoopte dat Skyloft een soort luchtversie van de oceaan uit Wind Waker zou zijn, met overal eilandjes en dingen om te ontdekken, maar er is simpelweg niks te beleven. De magie van Zelda is weg, vervangen door checklist om af te werken: doe dit, doe dat, keer terug. En mocht je iets zijn vergeten, maak je niet druk, Fi zal je elke 5 minuten wel weer eraan herinneren. En dat elk gebied drie keer opnieuw gebruikt wordt is ook gewoon lui.

Ik weet dat Nintendo een jonge doelgroep aan wil spreken, maar ik was toch ook een klein manneke van 12 toen ik Ocarina of Time en het véél moeilijkere Link's Awakening zonder hulp uitspeelde? Skyward Sword is een game die krampachtig vasthoudt aan een oude structuur zonder er iets nieuws mee te doen. Nintendo is de magie kwijt.

Game: Dragon Age II
Platform: Windows, Xbox 360, PS3
Verschenen in: 2011
Redacteur: Wessiej

Soms komen games precies op het goede moment uit. Er verschijnt een tijdje niks op de markt en de honger naar een bepaalde game is groot. Deze droogte op de markt zag BioWare waarschijnlijk al aankomen en besloot er maar direct op te anticiperen. Dit leverde de meest onafgemaakte en inspiratieloze high budget-game van de laatste jaren op, namelijk Dragon Age 2.

Nadat deel een zo goed was kon je niet meer om deze titel heen. Een heerlijk diepgaande RPG met een tof verhaal en een geniale setting. Toen de game uit was zat je eerst nog alles voor jezelf goed te praten. ‘Hmm ja, grafisch is het niet zo mooi spel, maar ach wat maken mij die graphics uit.’ en ‘Hehe, wat een gare bug hier, achja ik heb weer gelachen! Maar de game is zo epic awesome (nieuwe game hyperbool) dat het niet uitmaakt.’ Zo zijn er nog tientallen voorbeelden op te noemen. Maar waar het eigenlijk gewoon om draait is dat de game nergens werkt en zeer lui aanvoelt.

De luiheid is vooral op te merken bij de omgevingen waar je bent. Dit moet wel de meest kleine en leegste RPG ooit zijn, met dat ene lelijke stadje waar je in kan. Kanaleneiland is er mee vergeleken een paradijs. Het meest schrijnende zijn de dungeons. Er waren er misschien een of twee, meer zullen het er niet geweest zijn. De resterende waren allemaal copycats. Letterlijk dezelfde dungeon maar hier een daar een kamer omgedraaid. Fans werden boos op het internet, een klein traantje bezocht mijn wang.

Op de console was de game ook zo belachelijk simpel gemaakt dat het niet meer leuk was. Je had letterlijk een ‘awesome-button’, oftewel een knop waarmee je alles deed. Lekker tijdens een gevecht honderd keer op de A-knop rammen totdat er een plas bloed ligt en je hebt gewonnen, driemaal hoera. Daarnaast was het verhaal ook nog eens goed ruk en dus interesseerde je het ook gewoon niet wat er in die wereld plaatsvond. Ook nog fijn, hoe klein de wereld en de game ook was, de game schroomde het niet om voor alles zeer lang in het laadscherm te bijven hangen. Het enige wat de game leuk deed was de hoeveelheid bloed die op je scherm verscheen. Maar als dat alles is…

Game: Super Mario Bros.2
Platform: SNES, NES, GBA
Verschenen in: 1988
Redacteur: Notorious_Roy

Super Mario-games zijn altijd heel populair. Er is eigenlijk ook geen enkele franchise die zo constant is in kwaliteit als het gaat om platformgames. Wat in de jaren 80 op NES begon met Super Mario Bros. groeide in 25 jaar uit tot een miljoenenfranchise waar talloze fanboys, inclusief ikzelf, vooraf al hyped voor zijn.

Toch is het niet altijd feest en hebben ze bij Nintendo ook weleens een offday. Tijdens zo'n offday (of meer periode), maken ze dan een game waar niemand op zit te wachten. Ik noem een Wii Music of Steel Diver, maar ook binnen de Mario-franchise heb je dergelijke gedrochten met als dieptepunt Super Mario Bros. 2 voor NES.

Toen het legendarische Super Mario Bros. een vervolg kreeg was iedereen euforisch, want de beste platformheld ooit keerde terug en dat is natuurlijk een godsgeschenk. Als vrij snel sloeg die euforie bij mij om in teleurstelling aangezien het helemaal niet als Mario aanvoelde. Het mannetje op je scherm zag er wel uit als Mario, maar de vijanden waren heel anders dan we voorheen gezien hadden (ze gaan ook niet dood als je er op springt!1!) en het feit dat je met vier totaal verschillende personages speelde klopte in mijn beleving niet. De omgevingen waren bovendien lelijk en van het Mushroom Kingdom was niets te bekennen. Bi-zar!

Laten bleek dat de game oorspronkelijk ook niet als Mario-game ontwikkeld is maar enkel door Nintendo overgebracht is met Mario-skin om snel en gemakkelijk geld te verdienen. De boefjes. Nee, ik had liever gewoon het echte Mario Bros. 2 hier gezien toen. Gelukkig kwam die later alsnog onder de noemer The Lost Levels op onder andere Mario All Stars.

Game: NeverDead
Platform: PS3, Xbox 360
Verschenen in: 2012
Redacteur: WesleyB

Een wreed idee op papier kan ontzettend ongelukkig uitpakken wanneer je het daadwerkelijk implementeert in een videogame. Dat is in de notendop wat NeverDead overkomen is. Je speelt met Bryce, een ondode monsterjager van een jaar of vijfhonderd. Je hebt uiteraard speciale krachten en daar heb je vaker last van dan dat je er profijt uit haalt. Je kunt niet dood, maar wel al je ledematen verliezen.

Stel je een situatie voor waarin je je in een kale ruimte bevindt met grote monsters in de vorm van een soort zeis, die op je inhakken terwijl er over de vloer kleinere en rondrollende monstertjes je ledematen opzuigen die die grote hakbeesten eraf hebben gehakt. Dat is op zich goed bedacht, maar niet als je met elk tik direct een arm verliest, tot je op een gegeven moment alleen je hoofd over hebt. Daarmee rol je rond, maar wanneer je dan wordt opgezogen kan het echt voorbij zijn.

Een suffe minigame is het gevolg en haal je die niet, dan ga je wel dood. Of nou ja, dood... Volgens het verhaal in het spel zit je voor eeuwig opgesloten in de buik van dat kleine monstertje. Om over de rest van het verhaal nog maar te zwijgen, want clichématig is clichématig. Besturing is stroef en omslachtig, personages zijn leeg en niet boeiend en de graphics verpakken alles in een kapotte regenjas. NeverDead is wat mij betreft één van de slechtste spellen van deze generatie consoles.