FOK! blikt terug: de NES
Castlevania
Veel games zijn geïnspireerd op boeken of films. Het verhaal van Dracula leende zich perfect als setting voor een game en zo werd Castlevania geboren. In het eerste deel neem je het als vampierjager Simon Belmont in een simpele platformgame op tegen legers mythische horrorfiguren. Het tweede deel Castlevania: Simon\\\'s Quest was een stuk uitgebreider en je vertoonde een aantal RPG-trekjes. Op je reis kwam je langs verschillende dorpjes, het was mogelijk om je wapens te upgraden en de wereld is niet lineair maar je kunt er vrij door bewegen. Er is ook nog een derde deel uitgekomen maar dat is minder bekend. Het sterkste punt van de Castlevania-games is altijd de sfeer geweest. Hoewel de zombies maar uit een paar pixels bestonden zaten kleine gamertjes vol angst voor de tv, wat nog eens versterkt werd door de creepy muziek en levels. Zo liepen mij vroeger de rillingen over de rug als ik in Simon\\\'s Quest niet voor het donker in een relatief veilig dorpje was. Deze game maakte toen al gebruik van een dag- en nachtcyclus, iets wat je toen nog bijna niet tegenkwam in games, en het zorgde voor een hoop extra sfeer.
Castlevania en Duckhunt<\/center>
Double Dragon
Misschien iets minder bekend dan de andere namen uit dit rijtje, maar Double Dragon hoort toch wel thuis in dit rijtje. Van deel een en twee weet ik alleen nog dat ze erg moeilijk waren. Wat erg leuk was in deel drie was dat tegenstanders die je op een bepaald moment verslagen waren voor jouw kant kozen en dan tijdens het spelen als karakter ingezet konden worden, iets wat vroeger niet veel voorkwam. In de meeste games had je maar een hoofdpersoon en daar zat je dan tot het einde mee opgescheept. Een ander leuk aspect was dat hoewel de NEScontroller maar twee actieknoppen heeft het toch mogelijk is om nogal wat moves uit te voeren. Schoppen, slaan, round house kicks, knietjes, worstelgrepen, het zat er allemaal al in en zorgde voor de benodigde diversiteit. De grootste kracht van de DD-serie was misschien wel de multiplayer, wat vooral deel twee een topgame maakte. Met zijn tweeën kon je het opnemen tegen legers slechteriken waarbij het leuk was om samen te werken maar misschien nog wel leuker om elkaar dwars te zitten.
Duck Hunt
Er zullen weinig mensen zijn die nooit even Duck Hunt hebben gespeeld. Met de welbekende zapper moet je de eenden uit de lucht schieten die daarna door je trouwe hond worden opgehaald. Deze hond was ook meteen de grootste ergernisfactor van Duck Hunt: wie herinnert zich niet het gevoel van frustratie en schaamte nadat je alle eenden gemist had en je hond stiekem stond te gniffelen? Naast het schieten op eenden is het ook mogelijk om op kleiduiven te gaan schieten, maar dit gedeelte bleek lang niet zo populair. Blijkbaar hadden de eendjes en die vervloekte hond toch wel hun charmes.
Final Fantasy
Final Fantasy is de eerste game in een lange reeks RPG\\\'s waarvan iedereen wel een deel heeft gespeeld. Het eerste deel was een laatste poging van de makers om wat geld te verdienen, want het ging niet goed met SquareSoft in die tijd. De naam \\\'Final\\\' komt daar ook vandaan. In Final Fantasy speel je met een gekozen groepje krijgers en moet je de wereld van het kwaad verlossen. De graphics zijn enorm basic en de gameplay is zo turnbased als het maar kan maar toch is het een magische game voor velen. Er zijn in totaal drie delen van de serie op de NES verschenen.
Final Fantasy en World Cup<\/center>
Kirby
Bij Nintendo werkte een team aan een nieuwe platformer. Het leveldesign vorderde gestaag maar een hoofdpersoon was nog steeds niet gevonden. Om toch de levels te kunnen ontwerpen terwijl er rekening werd gehouden met de grootte van het karakter werd zolang er geen hoofdpersoon ontworpen was gebruikt gemaakt van een bolletje. Uiteindelijk was de game bijna klaar en er was nog steeds geen hoofdpersoon gevonden. Maar ondertussen waren de programmeurs zo gewend geraakt aan het bolletje dat ze op het idee kwamen om dit bolletje dan maar handjes en voetjes te geven, en zodoende werd Kirby geboren. Kirby\\\'s kenmerkende eigenschap is dat hij vaardigheden van zijn tegenstanders kan overnemen door ze op te zuigen. Blijkbaar was dit een gouden vondst want er worden nog steeds Kirbygames gemaakt en hij verschijnt ook vaker in andere games waarin hij zijn vaardigheden benut.
Mega Man
Het meest bekende deel uit deze serie is het tweede deel. In deze platformer neemt Mega Man het op tegen de boosaardige Dr. Wiley en zijn leger kwaadaardige robots met klinkende namen als Metal Man, Bubble Man en Quick Man. Eigenlijk lijkt Mega Man wel een beetje op Kirby, na het verslaan van iedere robot neemt hij de vaardigheden over die goed van pas komen bij het verslaan van de volgende. Wat het tweede deel zo geweldig maakt is de muziek. De 8bit-technodeuntjes liggen extreem lekker in het gehoor en hebben ongeveer de helft van mijn jeugd in mijn kop gezeten.
Mario en Mega Man<\/center>
Super Mario Bros.
Wie kent hem niet, het guitige loodgietertje? Super Mario Bros 1, 2 en 3 waren stuk voor stuk kassuccessen en zijn de grondleggers van het platformgenre. Natuurlijk waren er al eerder platformgames uitgekomen maar geen enkele was zo gebalanceerd en bood zoveel speelplezier als Super Mario Bros. Shigeru Miyamoto, het creatieve brein achter Mario Bros, was hier grotendeels verantwoordelijk voor. Voor deel een liet hij alle levels op zeer groot formaat afdrukken zodat hij er overheen kon lopen en kon \\\'aanvoelen\\\' hoe een level speelde. Super Mario Bros. 2 wijkt qua stijl erg af van SMB 1. Wat veel mensen waarschijnlijk niet weten is dat dit deel zoals wij het kennen niet oorspronkelijk door Nintendo zelf is ontwikkeld. Het is namelijk een soort van port van een andere platformgame (Doki Doki Panic) die alleen in Japan is uitgekomen. De hoofdkarakters werden aangepast en SMB 2 was klaar. Deel 3 werd wel weer helemaal door Nintendo zelf ontwikkeld en lijkt qua stijl erg op deel een, maar was natuurlijk groter, mooier (en volgens sommigen) beter dan zijn voorgangers.
De Turtles
Eind jaren tachtig was er een enorme rage: De Teenage Mutant Hero Turtles. Het begon met de tv-serie, maar al snel volgde de Turtles-film, plakplaatjes bij de kauwgom, dekbedovertrekken, boterhamdozen en natuurlijk Turtles: de game. Hoewel de Turtles gameplay-technisch gezien niet zo heel briljant waren kunnen de meeste gamers zich nog een van de twee delen herinneren. Iedereen kende de Turtles en de kans was dus groot dat je de game een keer te spelen kreeg. Deel een werd gekenmerkt door ontzettend frustrerende stukken en een hoop frustratie. Waar bij World Cup het geflikker van het beeld nog enige charme had was het in deel een een ramp: vijanden verdwenen uit beeld en het spel stond af en toe bijna stil. Deel twee was alweer een stuk leuker omdat het een lekker actiegerichte game was zonder te veel poespas. Qua gameplay lijkt dit deel erg op Double Dragon aangezien je er met een vriendje op uit kon trekken om samen Shredders ass te kicken.
World Cup
World Cup spelen is de ene keer winnen met 20-0 en de volgende keer verliezen met 1-23. De game is ontzettend ongebalanceerd. Kies je niet een van de twee beste teams dan kun je het wel vergeten. Er zijn vier moves: passen, schieten, tackelen en de schouderduw. Zodra er meer dan vier spelers in beeld lopen trekt de NES het niet meer en begint de gehele boel te flikkeren en te vertragen. En toch zorgt deze game voor geweldig veel lol als je hem speelt in multiplayer, zeker als je met vier gamers tegelijk speelt. Ja, dit is een van de weinige games die gebruikt maakt van de four score, een apparaatje waardoor je met vier man tegelijk kunt gamen. De lol wordt vooral veroorzaakt door de afwezigheid van de scheids. Brute tackles en elleboogjes zijn dan ook aan de orde van de dag en kijk niet vreemd op als opeens je hele team KO op het veld ligt. Daarnaast was het ook mogelijk om met de meest bizarre superschoten vanaf je eigen doellijn te scoren. Deze over the top gameplay zorgde ervoor dat dit een van de meest geliefde multiplayergames is die ooit voor de NES is uitgekomen.
Zelda
Miyamoto wilde een game maken die net zo spannend en was als zijn favoriete tijdsverdrijf in zijn jeugd. Toen hij nog een klein Japannertje was trok hij er vaak op uit om in de Japanse natuur op avontuur te gaan. Het gevoel van het ontdekken van nieuwe vreemde werelden wilde hij proberen te vangen in een game en zo kwam hij op het idee van Zelda. In Zelda word je met minieme voorkennis in een vreemde wereld gedropt waarna je zelf op verkenning uit mag. Geen vaste paden, als je naar links wil dan ga je naar links, als je naar rechts wil ga je naar rechts, de keuze is aan de gamer. Zelda was een enorm succes en een tweede deel liet niet lang op zich wachten. Helaas was dat niet zo\\\'n goed uitgewerkte game als zijn voorganger, mensen die deel twee ooit gegamed hebben herinneren zich vast de \\\'random\\\' encounters waarna het beeld switcht naar een 2D-actiegame. Omdat deze actiegedeeltes erg moeilijk zijn, mede door je mieterige zwaardje en de onvoorspelbare vijanden, was het tweede deel niet zo\\\'n succes als het eerste deel.
